Dziewiąty

           Tak ślicznie komentowaliście pod poprzednim rozdziałem, że postanowiłam być dobrą duszyczką i dla poprawienia Waszych humorów - dodaję rozdział wcześniej. Co prawda nie wiem, jak moje twory mogą poprawiać humor, ale załóżmy... Właśnie udowadniam, że nie jestem zołzą. ; ) 


          Moja siostra stwierdziła ostatnio, że nigdy więcej nie wybierze się ze mną do galerii handlowej. Kiedy zerknęłam na Nią pytająco, stwierdziła całkiem poważnie, że niepokoi Ją moje zachowanie, gdy widzę  mężczyzn z ciemnymi lokami... Kiedy parsknęlam Jej śmiechem w twarz, dodała również, że dla tych mężczyzn to niebezpiecznie. Wyjaśniłam Jej, że nie czyta mojego opowiadania, więc nie wie, dlaczego to robię. Wtedy Marcela  stwierdziła, że to chyba dobrze, bo nie chciałaby tak łaknąć wzrokiem właścicieli ciemnych loków...A wtedy ja się odgroziłam, że jak kiedyś wydam książkę, co raczej nie nastąpi, ale marzenie jest przecież takie fajne, to nie napiszę Jej dedykacji, bo nie czyta moich wytworów. Marcel wydawała się wyjątkowo rozbawiona, kiedy wpadłam na ogromną donicę, widząc popylającego kędzierzawego chłopaka...I w związku z tym - Marcelko - masz dedykację tu, chociaż i tak jej nie przeczytasz! 
PS Ten ostatni, co go widziałyśmy przy lodziarni, jak pałaszowałyśmy szarlotkę na ciepło - przyznaj sama, szczękę miał jak Styles... 


          Jak będziecie tak przepięknie komentować pod innymi rozdziałami - to i ja pójdę na rękę...I jeśli ktoś będzie chciał, oczywiście, to dodam rozdział wcześniej. Tylko wiecie - muszę wiedzieć, że ktokolwiek chce...Jakby nie patrzeć, komentarze mi to udowadniają. ; ) 




Odrobina klimatu...

         Siedziałam skulona i owinięta kołdrą, jak w szczelnym kokonie, na szerokim łóżku. Tępo wpatrywałam się w ostro świecący Księżyc wiszący na granatowej płachcie, tuż za jedną z zasłonek. Uwielbiałam patrzeć na krajobraz późnej nocy w mieście, ten był z mojej pespektywy uspokajający. Pomimo kojącego wpływu lśniącej gwiazdy, i tak byłam w cichym nastroju. Cichy nastrój, fajne określenie, prawda?  Ale jakie trafne... Rozmawiałam z Nim przecież przez bite trzy godziny, nie zwracając uwagi na to, jaka jest pora. A pora była wyjątkowo późna. Zresztą, nawet nas to nie obchodziło. Po moim czułym spacerze dłoni po Jego plecach, wygnaliśmy gdzieś za okno zmęczenie Harry’ego po wyczerpującym koncercie. Wdał się ze mną w cichą pogawędkę szeptów przygłuszanych przez kołdrę, w którą się wtuliliśmy. Bezgranicznie pochłonięta obserwowaniem Jego niewyraźnego widoku, oświetlanego jedynie Księżycem, wsłuchiwałam się w Jego szemrane opowieści. Kreśląc wzory paznokciem na poduszce, która oddzielała mnie od Niego, przymrużając powieki, wtajemniczał mnie w historię, która kiedyś miała miejsce. Opowiadał mi wszystko z niewyobrażalną dokładnością, pokazując oczami wyobraźni najmniejszy detal. Przymykając oczy ze zmęczenia i otulona Jego szeptem, wyobrażałam sobie wszystko, nasączając poduszkę oddechem. Leżał wtedy tak blisko mnie, że czułam ciepły oddech na dłoni. Kiedyś bałam się ciemności, nie? Ta, która otaczała nas z każdej strony, odtrącona  jedynie przez Księżyc, który składał maleńką poświatę na Jego twarz, nie przerażała mnie. Nocna gwiazda lśniąca gdzieś za szybą oświetlała Jego policzki. Kąciki ust Harry’ego podniosły się wyżej, gdy opowiadał mi cichutko o pierwszym przesłuchaniu. Od którego zaczęła się Jego przygoda z muzyką. I ze mną... Między jednym detalem, a drugim, ziewnął nieokiełznanie, chowając nos w poduszce. Rozmawialiśmy wtedy  drugą godzinę. A sen dopiero do nas człapał, powolnymi krokami.

Potem zamilkł. I widziałam doskonale, jak wpatruje się we mnie sennym spojrzeniem. Nie uciekałam oczami gdzie tylko mogłam. Właściwie nawet nie miałam gdzie czmychnąć. Ciemność mnie nie lubiła, a ja nie lubiłam ciemności. Jego oczy, pomimo przyprawiania mnie o dreszcze na całym ciele, były lepszą bajką na dobranoc. Lubiłam z całego serca, gdy patrzył mi głęboko w oczy. Naokoło panowała wtedy tak piękna cisza - nawet wtedy, gdy ktoś wrzeszczał... Patrzył szczerze, w wielkim skupieniu, zajmując się jedynie moimi źrenicami. I milczał.

Zasnął, tak pięknie walcząc. Próbował przytrzymać wzrok na mojej twarzy.  Za wszelką cenę nie chciał odpływać w krainy snów. Wolał patrzeć mi w oczy. Zmęczenie jednak zbyt bardzo Go stłamsiło. Zrywał połączenie naszych oczu, co chwilę opadającymi bezwładnie powiekami. Momentalnie otwierał je szeroko, wpatrując się w moje źrenice intensywnie, choć nie jestem pewna, czy widział mnie dokładnie. Ciemność przypodobała sobie nasze towarzystwo. Była wszędzie. Ukojony moim widokiem oraz tym, że wciąż na Niego patrzę, uspokajał się. Jego powieki ponownie opadały.

Aż wreszcie ktoś mi Go zabrał, delikatnie przeciągając na stronę spokojnego snu. Wszystkie troski odpłynęły mu z twarzy. Rozprostował palce ułożone niedaleko mojej dłoni, na śnieżnobiałej poduszce. Nie wyglądał jak zmęczony, wyczerpany koncertem Harry. Wyglądał jak Anioł, któremu zbyt bardzo przypodobała się miękkość poduszki. Wpatrywałam się w Niego dobra minutę. Potem podniosłam ramiona owinięte chłodną kołdrą i skierowałam oczy na okno. Parapet lśnił oświetlany przez Księżyc. Gdzieś za swoimi plecami słyszałam cichy oddech Harry'ego. Skrawek podłogi przed oknem również był wyjątkowo widoczny. Mogłam spuścić bose stopy i poczłapać po cichutku do okna, by z zachwytem napawać się widokiem wielkiego, okrągłego Księżyca. Mimo wszystko wolałam zostać przy Nim. Płytki oddech, tak pięknie ślizgający się po poduszce uspokajał mnie nad wyraz idealnie. Odwróciłam się w Jego stronę i uważając, by Go nie zbudzić, przysunęłam się bliżej. Upadłam cicho na poduszkę, podciągając śliską kołdrę wyżej. Poczułam, jak dłonie Harry'ego wyswobadzają się z Jego własnej kołdry. Na twarz wypełzł grymas, nie spodobał mu się ruch kołdry. Poruszył niespokojnie nogami, ocierając się biodrem o moje.  Zastygłam na moment w bezruchu i starałam się wstrzymać oddech, gdy przysunął się bliżej mnie. Połaskotał oddechem moją szyję i bez zbędnych słów wsunął jedną dłoń pod moje plecy. Zmarszczyłam czoło, czując ciepło Jego dłoni przy mojej skórze.  Drugą, przyjemnie gorącą dłoń ułożył na moim brzuchu. Wypuściłam powietrze najciszej jak potrafiłam, zdając sobie sprawę, że wybudził się ze snu tylko po to, by objąć mnie ramionami. Skierowałam dłoń do Jego twarzy, odgarniając włosy z czoła chłopaka czułam, jak wzdycha. Przymknął oczy, łaskocząc mnie rzęsami po szyi. Ja również przymknęłam powieki, wyczuwając Jego ciepłą stopę ocierającą się o moje nogi. 

I wtedy chyba już nie istniałam. Tak mi się wydaje. Pochłonięta przez dziwne uczucie gorączki. Zeżarta doszczętnie przez zębiska czułości. I kompletnie rozlana na tym łóżku przez szpony tęsknoty. Jeszcze czułam Jego zapach i ciepło obok siebie, a już wkradła mi się do żył tęsknota. Jak będę żyła, gdy nie będę mogła oddychać swoim powietrzem? Muszę patrzeć na to wszystko z boku, zagryzając wargi. Jak godziny szybko upływające zabierają mi coraz szybciej moje marzenie.  Co ja zrobię, gdy wyjadę do Londynu...?Wiem, że się uduszę. Bez Niego. Nie będę miała czym oddychać. 

        Nastrój w nutkach...

           Nie przypuszczałam, że gdy kolejnego dnia obudzę się samotnie w łóżku, ocucona przez mocno dudniące o parapet krople deszczu, to będzie ten ostatni, ledwo co rozpoczęty dzień spędzony przy Jego boku... Leżałam jeszcze kilka minut w nagrzanej pościeli, patrząc  tępo na miejsce obok siebie. Gdzie znowu poszedł? Na zegarze właśnie  mijają ostatnie godziny, przez które możemy się sobą nacieszyć, a On znów gdzieś się rozpłynął? Zupełnie jak ten deszcz, który chlusta w moje okno i przeszkadza mi w śnieniu? Westchnęłam, poruszając nogami splątanymi z prześcieradłem, przechylając głowę z nadzieją w oczach. Jeszcze kilka godzin temu plątałam swoje nogi wraz z Jego - teraz już nie było Go w łóżku... Nie liczyłam, że zobaczę Harry'ego pod łóżkiem. Choć to również byłoby miłą niespodzianką. Siliłam się na prośbę, by na Jego poduszce leżała karteczka z zapisaną wiadomością, gdzie mi uciekł. Karteczki nie było. Biała poduszka miała na sobie jeszcze ślad po Jego ramionach. Po dotknięciu przez moje opuszki palców, zorientowałam się, że nie śpi przy mnie już od dawna. Materiał był chłodny. Wzdychając głośno, opadłam bez sił na Jego poduszkę, pociągając zapach. Drobne krople  deszczu bez przerwy omywały dużą taflę szyby. Łzy deszczu wystukiwały subtelny rytm o metalowy parapet. Czyżby Sydney płakało, bo odjeżdżam? Czas pożegnać się z kangurami. Których nawet mi nie pokazał!

Leżałam tak w tej rozkopanej, emanującej Nim pościeli, uważnie wysłuchując każdej kolejnej kropli uderzającej o szybę. Nie wiem, ile pochłonęło mi to cennego czasu. Ale przecież wiele nie straciłam. Nie było Go tu. Nie miałam czego zapamiętywać. Nie miałam kogo dotykać. Nie miałam swojego marzenia obok siebie, więc czym miałam oddychać? Dusiłam się między jedną poduszką, a drugą, cierpliwie znosząc każdą wolno płynącą chwilę, modląc się w duchu, by wreszcie dostarczył mi powietrza. Z braku Jego robiłam się sina. Usychałam i więdłam, zaciskając palce na Jego poduszce, wyciskając ostatnie krople Jego zapachu, zostające na moich dłoniach. Skuliłam się, chcąc od nowa zasnąć i obudzić się, gdy będzie obok. Tak jak krople po szybie, tak minuty płynęły coraz szybciej. W mojej głowie budził się strach. Coraz bardziej paraliżujący i coraz mocniej odpychający sen. Spokojny sen w Jego pościeli nie był mi dany. Po chwili, zaczerpując haust powietrza pachnącego nami, poderwałam się z poduszek, przyciskając kołdrę do piersi. Kończył mi się czas. Coraz szybciej przesypywał mi się ziarenkami minut przez palce. Wraz z usłyszeniem szybko bijącego serca, wyswobodziłam nogi z prześcieradła, mocno się z nim szarpiąc. Upuszczając na ciemną podłogę kołdrę, podeszłam do okna, przyciskając do zimnej szyby dłoń. Nadzieja, że może za szybą, gdzieś w oddali, na jednej z ulic Sydney zobaczę Go, pozwoliła przełamać strach. Strach, ze jutro ukażę się przylepiona do szyby w Jego pokoju hotelowym, na okładkach kilkunastu gazet. Zagryzłam wargi, wpatrując się uparcie w dół, na uliczkę przed wejściem do hotelu. Cicho przejeżdżająca taksówka nie uspokoiła mojej potrzeby oddychania. Wyswobodzona z objęć kołdry dałam się zaatakować dreszczom zimna. Stałam tak kilka minut, schowana za ciężką firaną, chłodząc skórę dłoni o okno. To smutne. Nie pożegnał się? Chciał uniknąć łez? Wypadło mu coś? O siódmej rano ma koncert? Próbę? Niech nikt mi nie mówi, że to ziarenko strachu, które ostatnio odnalazłam w Jego oczach, wykiełkowało. Nie mógł pozwolić mi wyjechać z Sydney bez ostatniego haustu marzeniem.

Lamentowałam tak przy oknie, skąpana w zimnym oddechu poranka. Zbyt bardzo zjedzona przez przerażenie, paraliżujące moje ramiona, nie zauważyłam, jak niedosłyszalnie znalazł się w naszym apartamencie. Zastygłam w bezruchu dopiero wtedy, gdy rzucił na krzesło zmoczony płaszcz, a krople skapywały na podłogę.  Odbijały się echem po pomieszczeniu. Odwróciłam się zdziwiona i otworzywszy usta, czekałam na powrót do świata żywych. Dostarczył mi marzenia. Oddychaj!

- Nie bój się.

Spojrzałam na Niego zszokowana, przenosząc wzrok z przemoczonego, granatowego płaszcza. Woda ściekała z niego na panele, tworząc maleńką kałużę przy krześle z ciemnego drewna. Stał nieopodal, cały przemoczony, zatrważająco przygnębiony. Włosy pociemniały mu jeszcze bardziej od deszczu, który zmoczył kosmyki. Nie patrzył mi w oczy. Wzrok kierował w stronę małej kałuży utworzonej z wody wyciekającej spomiędzy nitek Jego płaszcza.  Stłumiłam ból, który przedzierał się przez moje gardło wielką gulą. Stałam na środku pokoju, ujarzmiona zimnem wczesnej pory i strachem. Czego ja się znów bałam? Przecież wrócił... Jest, stoi przede mną, cały mokry, zziębnięty, smutny. Zdążymy się pożegnać, zanim wyjadę... 

- Nie zostawiłbym cię bez słowa. Wiem, że dziś wyjeżdżasz. Dlatego wyszedłem w nocy na spacer.  Musiałem poukładać sobie kilka spraw w głowie. Wybacz, że cię zostawiłem samą na te kilka godzin.

Przełknęłam głośno ślinę, czując jak krew odpływa mi z zaciśniętych palców. Kolejna kropla spłynęła z mokrego rękawa płaszcza na podłogę, stukając sobą o powierzchnię paneli. Wzdrygnęłam się, patrząc uważnie jak po całym Jego ciele ocieka woda. Brązowa bluzka przylepiona do brzucha pozwalała zobaczyć Jego pięknie wyrzeźbione mięsnie. Opuszczona głowa zasłaniała mi Jego policzki i oczy. Wpatrywał się w podłogę, pozwalając mi na obserwowanie jedynie loków. Dławił mnie przerażającym smutkiem. Nie byłam w stanie nawet mrugnąć okiem, gdy tak stał tępo wpatrzony w podłogę, a woda spływała po szyi, policzkach, ustach. Wreszcie uniósł brodę i spojrzał na mnie tak głęboko i tak niewyobrażalnie szczerze. Zatchnęłam się niespodziewanie, zaciskając mocniej palce. Duże, zielone oczy. Błyszczące źrenice wpatrzone we mnie, jak w obrazek. Zapamiętujące każdy skrawek mojej twarzy... Po Jego ramionach zaczynały przechodzić drgawki. 

- Nie poradzę sobie… - wystękał, patrząc mi lękliwie w oczy. Pokiwał głową z niedowierzaniem i smutkiem, a z końcówek włosów poleciały kolejne kropelki deszczu. Po chwili trząsł się z zimna, układając ramiona na piersi. Stał tak, w jednym miejscu, przemoczony i z przerażeniem w oczach. Bolało mnie.

- Poradzisz sobie, Harry – wyszeptałam z mocą, przechodząc kilka kroków bosymi stopami po zimnej posadzce. Zaprzeczył, kiwając głową, a gdy podeszłam bliżej Niego, woda skapnęła na moje nogi. Kiwał głową jak mały chłopczyk, pokazując mi, że nie mam racji.  Wzdrygnęłam się. Zbliżyłam się jeszcze bardziej, chcąc spojrzeć mu w oczy. Deszcz z Jego ramion zmoczył moją białą koszulkę. – Musisz sobie poradzić.

 Podniosłam dłoń, chcąc uchwycić Jego brodę. Chciałam, by znów spojrzał mi w oczy - głęboko. Mogłabym wtedy pokazać, że wierzę w to, że sobie poradzi. Nie podniósł brody. Ocierając się koniuszkiem palca o Jego szorstki policzek, sprawiłam, że lekko drgnął. Ale zamiast zerknąć na mnie, uciekł wzrokiem na ścianę obok. I sama nie wiem, kiedy zaczęłam płakać. Nie wiedział, że po policzkach zaczęły ściekać mi drobne kropelki. Wpatrywał się w ścianę, nie chcąc obserwować moich tęczówek. To i nie widział, że mnie wystraszył... " Nie poradzę sobie" z Jego ust to wyrocznia wzburzająca krew w żyłach. Nie miał prawa mówić mi, że sobie nie poradzi...  Uparcie byłam przy Nim, po chwili ściskając Go lekko za ramię.  A On uparcie uciekał wzrokiem. Utkwił smutne spojrzenie w kałuży, w której staliśmy. Jak zdołał tak bardzo nasiąknąć deszczem? Łzy ściekały mi powoli po policzkach, a potem zagryzłam mokre wargi i złapałam palcami skrawek brązowego materiału przylegającego do Jego ciała.  Nie protestował. Kiedy poderwałam przyklejony materiał od Jego skóry - spojrzał na moją twarz. Najpierw na policzki, mokre, słone... Potem zapatrzył się na kącik ust. Wreszcie spotkaliśmy się oczami...  Uważnie patrzył mi w twarz, po której toczyły się słone krople smutku. Zdjęłam mokrą koszulę i rzuciłam ją na podłogę, między naszymi nogami. Upadła z lekkim pluskiem wody, którą była nasiąknięta. Materiał koszulki przesiąknięty wodą i perfumami Harry'ego - mieszanka wybuchowa...

Deszcz za oknem co chwilę padał wolniej. Potem na nowo padał bardzo intensywnie. Uspokajał nas oboje swoją muzyką, wystukiwaną o parapet i szybę. W pokoju unosił się zapach deszczu. I marzenia.

- Nie przyjmuję do wiadomości, że sobie nie poradzisz, wiesz? – wyłkałam, połykając łzy i bez zastanowienia odpinając z brzdękiem klamrę od czarnego, skórzanego paska Jego spodni. Trząsł się z zimna coraz mocniej. Ja razem z Nim, przesadnie napełniona żalem. Jak mógł w ogóle coś takiego powiedzieć...Co to w ogóle za słowa były? Że sobie nie poradzi? On  nie da rady?   Harry Styles nie da rady, tak? To jakiś żart losu, wyjątkowo niesmaczny. Przecież przeraził mnie tym okropnie. Zlękniona Jego poprzednimi słowami, zagryzałam wargi, jakby wypływająca z nich krew pozbyłaby się z mojego organizmu strachu. Tak strasznie bałam się, że naprawdę może sobie nie poradzić. Że coś silniejszego, złamie Go, a ja nie będę przy Nim. Drżąca warga szybko została zamaskowana ugryzieniem.

- Zamiast być dla ciebie wsparciem, użalam się nad sobą. Jestem dorosły, a mówię, że sobie nie poradzę. Jestem zwyczajnie słaby.

Myślę, ze traktowałby moje uszy tak przykrymi słowami w  dalszym ciągu. Na szczęście ja oprzytomniałam i zamknęłam mu usta. Patrzył z przerażeniem, jak zasłaniam mu wargi mokrą od wody dłonią. Zielone oczy tak głęboko wżarte w moje. Zimna koszula poniewierająca się w moich nogach mogła wywołać drgawki. Ale sądzę, że wywołały to Jego oczy. Tak szczerze i niewyobrażalnie puste. Wpatrzone w moje.

- Jesteś moim powietrzem.  Bez powietrza nie można funkcjonować, prawda? Jesteś obok i wszystko jest dobrze, rozumiesz? Dlatego musisz sobie poradzić. Bo inaczej mnie udusisz, Harry. – wyszeptałam szybko, dławiąc się deszczowym zapachem. Zjechałam dłonią z Jego zimnych warg, manewrując  nią po szyi, aż  spoczęła na gołej klatce piersiowej. Spuściłam oczy i przytuliłam się do Jego szyi. Była zimna. Jak cały On w tej chwili. Jedynie opuszki palców miał ciepłe. I wargi. Gorące.

         Nie patrzył na mnie. Bał się mojego widoku, gdy klęczałam na ziemi i chowałam kolejną bluzkę do walizki. Uciekał wzrokiem w stronę okna, trzymając na kolanach kubek z herbatą, który przyniosłam mu zaraz po tym, gdy zdjął wszystkie mokre ubrania, przebrał się w suche. Usadzony przeze mnie w fotelu, ze wszystkich stron otoczony przez koc, którym Go opatuliłam, czekał, aż wrócę z ciepłym napojem. Duże zielone oczy patrzyły na mnie z wdzięcznością, gdy schylałam się i podawałam mu aromatyczną, gorącą herbatę. Posłałam mu ciepły uśmiech, kiedy przybliżał kubek z parującą herbatą i napawał się jej ciepłem.

Ale potem już na mnie nie zerkał. Gdy wyciągałam walizkę spod łózka, łykał szybko herbatę, parzącą Go w usta. I odwracał głowę w stronę okna usłanego kropelkami deszczu, wielce obrażony na los i na mój obowiązek opuszczania Sydney. Ze smutkiem w oczach otwierałam szafę, by potem ze skamieniałym sercem wyjmować ubrania i wsuwać je trzęsącymi dłońmi do walizki. Opóźniana przez serce, żeby przebywać tu dłużej,  kłóciłam się z zegarem, który boleśnie przypominał mi o tym, że mogę spóźnić się na odprawę. Rozdarta między walizką a Harry'm, klęczałam na obolałych kolanach i powstrzymywałam łzy. Nie chciałam Go zostawiać. W ciele przystojnego, względnie silnego chłopaka kryło się coś, czego nigdy do końca nie odkryłam. Dusza mężczyzny, który gubi się we własnym życiu. Mam rację? Jak inaczej nazwać te wszystkie chwile z nim spędzone, jak nie to, że Harry się gubi? Raz obdarowywana przez Niego ciepłym, czułym spojrzeniem, leciałam z wrażenia pod sam sufit. Potem brutalnie ściągał mnie szarpnięciem, budząc w moich własnych tęczówkach lęk, gdy lekceważąco zwracał się do mojego serca. Gubił się wszystkim, co robił. W słowach. W gestach. Nawet w swoim zielonym spojrzeniu. Słaniał się na moich oczach, ledwo żywy,  z wymiętoszoną duszą. Po koncertach nie tliła się  w nim nawet odrobina energii. I patrzyłam na to z bliska, mając świadomość, jak wiele złego się z Nim działo. Jednak były tego dobre strony. Naprawdę dobre. Byłam obok i za każdym razem, gdy upadał na łóżko z przemęczenia i wycieńczenia, mogłam złapać Go za rękę i pomóc. Wyjeżdżając, odcinam się od Niego na kilka kolejnych miesięcy. Będę umierała w swoim mieszkaniu, odizolowana od powietrza. Pożegnam się z Jego widokiem. Będę budziła się w swoim, pustym łóżku. I brak możliwości zachłyśnięcia się Jego zapachem będzie spędzał mi sen z powiek. Przerażenie i lęk, że czołga się gdzieś, wymęczony trasami, wywiadami, koncertami, nie będzie mnie opuszczało.

Zamrugałam dwa razy, nieświadomie ściskając z całych sił sweter. Oprzytomniałam na moment, sprawdzając, co robi Harry. Spokojnie siedział w wygodnym fotelu, opierając głowę o oparcie i grzejąc dłonie od kubka. Para dalej unosiła się ze środka, w przepięknym tańcu płynąc do góry, na tle firany. Deszcz ustał. Harry mógł leniwie wpatrywać się w widoki Sydney, niezmącone żadną ścianą kropel deszczu. Rozbujane drzewa na ulicach przestały się chwiać.  Kędzierzawy przestał trząść się z zimna - koc pomógł mu odzyskać ciepło. Schowałam bluzę do walizki i odetchnęłam, zamykając oczy. Boże, proszę. Żeby dał radę. I żeby Jego lękliwe słowa się nie sprawdziły… Przecież ja umrę. Bez powietrza nie można żyć! Znów nic mi nie pomoże. Znów się zagubię. Tylko, że już  nigdy się nie odnajdę.