Uwaga!

Kochani! 

Piszę do Was, ponieważ zaczynam już czuć żrące wyrzuty sumienia. Dopiero teraz. Nie umiem odpowiedzieć sobie na pytanie, jak to się stało, że dopiero w tym momencie dostrzegam, co wyprawiam. Nie było mnie tu dłuższy czas. Nie było mnie tu cholernie długo. I to jest największy mój ciężar, który teraz próbuję z siebie zrzucić, pisząc wytłumaczenie. Spokojnie - nikt nie umarł, nic mi się nie stało, żyję i mam się całkowicie w normie. Spytacie - to dlaczego nie było rozdziałów, Harry i Amira poszli w odstawkę? A ja odpowiem, że nie mam zielonego pojęcia. Na to wszystko składa się kilka powodów. Przyśpieszyłam tempo życia, zaczęło dziać się wiele na raz, a ja nie podołałam. Nie dałam rady pilnować swojego życia, jednocześnie będąc tu, wszystko dopieszczać i publikować. Kiedyś, gdy zaczynałam prowadzić tego bloga i dopiero rozpoczynałam dzielenie się z Wami tym, co piszę, obiecywałam, że nie dopuszczę do zaniedbania. Wiem, że nie powinnam nic sobie obiecywać. 

Tęskniłam za Wami mimo nieobecności. Myślami cały czas byłam tutaj. W tej dziwnej krainie, która ma swój aromat, esencję, tę specyficzność, którą samą wykreowałam. Myślałam o Was. Nie tylko o Was. O Harrym także myślałam. O Amirze równie dużo myśli poświęcałam. Brakowało mi Was i nadal brakuje. 

Nie zostawiam bloga. Ani Was. Ani bohaterów. Broń Boże. Rozdział pojawi się w tę sobotę. Na 99%. Jeśli nie znajdziecie rozdziału, to znaczy, że stało się coś złego. 

Przepraszam Was. I jednocześnie dziękuję za zrozumienie, wytrwałość, przepiękną wierność. Dziękuję za wiadomości na facebooku, gdziekolwiek nie zajrzę, zawsze odnajdę kogoś, kto martwi się i tęskni. Jesteście nieziemscy. 

Do soboty! ; )