Dwunasty

   Dla mojego jedynego...Wspaniałego...Ukochanego... Niewyobrażalnie kochanego...Harry'ego...Co prawda tego w ciele szesnastolatki o imieniu Kasia, ale to jest coś! Kasieńko, jesteś takim promykiem słońca, że nie da się tego opisać. I ja, jako Twój prywatny Louis Tomlinson, oświadczam wszystkim, iż nadal to ja bardziej kocham Ciebie, niż Ty mnie. Na marne są kłótnie, więc sobie daruj, każdy prawdę zna. Prawdę mówiącą, że moja miłośc do Ciebie jest ogromna, jak...Eee...Wielki Kanion, czy coś. Notabene, ten rozdział jest dla Ciebie, bo doskonale wiem, jak bardzo go chciałaś i... Spodoba Ci się. Simple but effective, prawda, Hazz? 

         Stał przede mną. Na wyciągnięcie mojej chudej dłoni. Ubrany w moją ulubioną liderową marynarkę z rękawami  podciągniętymi do łokci.  Uśmiechał się tak szczerze i pięknie, jak zawsze, gdy coś sprawiało mu przyjemność. Jak zawsze, gdy radość zadamawiała się w Jego oczach. Mogłam zapamiętywać te urocze dołeczki w polikach. Odetchnęłam z ulgą, upajając się widokiem rozpromienionych oczu. Przestępował z jednej nogi na drugą, obracając w palcach czarny mikrofon. Nie było nic więcej poza Jego osobą na czarnej scenie. Nic więcej nie byłam w stanie dostrzec. Byliśmy sami. Jedynym towarzystwem była cisza. I ciemność. Bałam się? Dlaczego trzęsły mi się ramiona? Dlaczego byłam przerażona? Byłam przerażona… Uśmiech powoli znikał z twarzy bruneta.  Patrzyłam na Niego uważnie, wsłuchując się we własne bicie serca. Przyspieszało, tajemniczo waląc o żebra. Zielone oczy przygasały. Mój lęk nasilał się każdą chwilą, coraz bardziej paraliżując dłonie i nogi. Co tu się dzieje? Iskierki, których pragnęłam, zaczęły uciekać z Jego zielonkawych oczu. Uśmiech wygasł całkowicie.  Powoli podniósł mikrofon do ust. Spojrzał na niego z żalem. Nie rozumiałam tej rozpaczy. Harry był przygnębiony. Zmrużyłam oczy, przyglądając mu się ciekawsko. Zastanawiał się nad czymś intensywnie, wlepiając smutne oczy w czarny przedmiot. Spojrzał na mnie i otworzył usta. Mówił, ale milczał.  Poruszając szybko wargami nie  wydawał z siebie nawet najcichszego słowa. Odsunął mikrofon od warg, patrząc na przedmiot z wielkim zdziwieniem w oczach. Moje zdumienie rosło. Podeszłam bliżej, ale nie na tyle, by słyszeć, co mówi chłopak. Może nie mówił nic? Ból wykrzywiał Jego twarz.  Panika w oczach rosła z każda minutą. Odrzucił mikrofon za siebie, przechylając boleśnie ciało i złapał się za gardło. Patrząc mi w oczy, otwierał powoli usta. Wrzasnął z całych sił, aż podskoczyłam, zaciskając powieki.

- Mówiłem ci, że nie dam rady! Mówiłem ci!

Jego przeraźliwy wrzask odbijał się w moich uszach nawet wtedy, gdy…Zerwałam się spocona jak mysz kościelna, z kanapy. Krople potu spływały mi z pleców, szyi, dekoltu. Zacisnęłam paznokcie na miękkim oparciu kanapy, rozglądając się naokoło. Salon skąpany w przerażająco egipskich ciemnościach. Czerń zakrywała dosłownie wszystko, łącznie z moimi nogami niewygodnie poplątanymi z kocem i poduszkami. Skrawek czarnego koca spływał z kanapy na jasne panele. Których rzecz jasna nawet nie widziałam. Sapałam, jakbym przed chwilą przebiegła po całej długości Tamizy. Złapałam się rozgrzaną dłonią za czoło, odrzucając wilgotne włosy z twarzy.  Złapać haust powietrza w takich warunkach było nie lada wyzwaniem. Każdy maleńki oddech drapał mnie w gardło, aż zanosząc się kaszlem, opadłam na gorące poduszki, na których to zasnęłam. Nie miałam pojęcia, która mogła być godzina. Granatowa ściana za oknem posypana brokatem napawała mnie rozpaczą. W ekranie telewizora odbijał się obraz dużego, pełnego księżyca. Wzdrygnęłam się, uspokajając się z lepiącą do pleców bluzką. Powoli robiło mi się nieprzyjemnie zimno. Ochłonęłam dopiero po kilku minutach łapczywego łapania oddechu. Popadłam w panikę. Bardzo powoli otulała moje ramiona. Zadrżałam cała, zamykając oczy na sekundę. Nieświadomie zobaczyłam pod nimi Harry’ego. Zmartwiałam momentalnie. To był taki czas, gdy strach wiązał ręce… Zamgliło mi się spojrzenie skierowane w stronę okna.

Poderwałam się z kanapy jak oparzona. Łapiąc trzęsącą dłonią ust, spojrzałam z szałem przerażenia w oczach w stronę stoliczka. Na jego blacie kręcił się telefon. Raził mnie w oczy swoim blaskiem. Łzy niespodziewanie napłynęły mi do oczu. Nie byłam w stanie sięgnąć dłonią i sprawdzić, kto wydzwania do mnie o tej porze. Zesztywniałam cała, gdy dobrnęłam oczami do wyświetlacza, na którym dostrzegłam zdjęcie Harry’ego. Napis „ Harry dzwoni” wstrzyknął mi w ciało znieczulenie. Sflaczałam ze strachu.  Koszmar nocny sprawił, że byłam wyjątkowo zmęczona. Strach spotęgował się, gdy o później porze wieczornej widzę nadchodzące połączenie od chłopaka, o którego boję się z całą mocą...Nachyliłam się szybko nad blatem, zgarniając aparat dzwoniący z jego powierzchni. Ledwo go przytrzymałam w śliskich dłoniach. Po odebraniu, próbowałam utrzymać normalny oddech. Czekałam na słowa płynące  w słuchawce. Milczał. Jedynie oddech dawał mi potwierdzenie, że jest po drugiej stronie.

- Błagam, przyjedź…

Zadrżałam jak na skinienie palcem. Zamknęłam oczy, zamierając. Odchyliłam się i opadłam ze świstem powietrza, na kanapę. Rozmiękły mi wszystkie części ciała, gdy tylko do ucha dobiegł suchy głos Harry’ego. Szeptał do słuchawki zatrważająco tęskniące słowa. Niepokojąco rozpaczliwe… Strach zaczaił się za moją kanapą. I skoczył tak szybko na mnie, od tyłu, że zabrakło mi siły na oddech.

- Harry… - wysapałam ledwo, z ręką na czole. Nie wiedziałam gdzie jestem, co robię, co szemrają do mnie tęskno usta bruneta. – Co się dzieje? – Milczał tak przerażająco. W środku mojego ciała obudziły się potwory. Szponami wdzierały się w serce. I tak okropnie mnie nękały, zasiewając ziarenka strachu. Wprawił mnie w otępienie. Nie byłam w stanie wstać z kanapy. Utknęłam, sparaliżowana i zdrętwiała. Podświadomie serce podchodziło mi do gardła. Zaraz wypluje je na podłogę z przerażającym jękiem bólu. Byłam bliska wrzasku. – Hazz, co się stało, kochanie?

Westchnął. Tak autentycznie, jakby był obok. Poczułam aż podmuch wiatru na szyi. Przerażona zamknęłam oczy, wykrzywiając twarz w bólu. Byłam zbyt mocno zszokowana, by zacząć teraz płakać. Pomimo swojej płaczliwości, trwałam teraz cierpliwie, wpatrując się w jeden punkt. W światło księżyca odbijające się  od podłogi.

- Nie daję już rady. Już po prostu nie mogę. Błagam.

Nie musiał mnie błagać. Gdybym tylko nie była nieżywa ze strachu, już poderwałabym się do laptopa, by rezerwować bilety. Tylko  nie mogłam wstać. Nie mogłam poruszyć nawet wargami. Jego słowa zaaplikowały mi w serce panikę. Rozpływała się po ciele z krwią w żyłach. Przepadałam.

- Spokojnie, powiedz mi wszystko powoli i spokojnie.

- Po prostu do mnie przyjedź. Wybacz mi to, że dzwonię do ciebie o tej porze. I przyjedź do mnie jak najszybciej. – wychrypiał.

- Toronto, tak? – wysapałam, pamiętając jeszcze dzisiejsze poranne słowa spikera. Informował wszystkich fanów One Direction, że wylądowali w Toronto i za kilka godzin odbędzie się ich pierwszy koncert. Parzyłam wtedy herbatę i zastanawiałam się, kiedy w końcu ta tęsknota zabije mnie do końca.

- Tak, Toronto. Wyślę ci wiadomością adres hotelu.

 - Połóż się spać. Przestań myśleć. Nie wiem, co się stało, Harry. Po prostu to olej teraz. Postaram się być jak najszybciej. – odparłam szybko, aczkolwiek cicho. Mieszkałam sama. Nie miałam kogo obudzić. Dlaczego szeptałam? Bałam się podnieść na Niego głos. Bałam się wszystkiego, co robiłam i mówiłam. Zagłuszał mnie wrzask paniki.

- Tęsknie za tobą.

-  Wiem, Harry.  Nie jesteś w stanie sobie wyobrazić, jak ja tęsknie…

- Zostawiłaś coś u mnie, wiesz?  

- Co takiego, Harry?

- Swoje miejsce.

Cześć, małpy. 

Zlitowałam się. Dodałam. Jestem taka zła i okropna. I tak Was nie cierpię, że dodałam ten rozdział. A ponieważ wiele osób na moim Twitterze nie czyta opowiadania, byłam zmuszona założyć oddzielne konto Twittera, takie tylko dla czytelników tego opowiadania. Dlatego każdego czytelnika posiadajacego Twitter'a  odsyłam i proponuję follownięcie - @ZapachMarzenia 

Buziaki i uściski. Robię sobie dłuższą przerwę, nie narzekać. Jak ktoś się kreatywnym okaże i strzeli ładnego komenta, to się zlituję i przerwę odwołam. ^^