Trzynasty

     Kiedy zaczynałam pisać to opowiadanie, wzorowałam się na swoich doświadczeniach " miłosnych". Pisałam, czując to uczucie na swój własny sposób. A przede wszystkim - tak  się wyżywałam. Bo coś mi w tym uczuciu z pewną osobą nie wyszło, bo nie było tak, jak miało być, bo zauroczenie okazało się pomyłką zarówno z mojej strony, jak i tej drugiej. Pisząc "Zapach Marzenia" wyrzucałam z siebie resztki tej miłości. Uwalniałam się od ładnego uczucia, które było dla mnie toksyczne. Bo kto lubi kochać bez wzajemności? Kiedyś Zayn powiedział coś w ten deseń - " Kochać kogoś, kto nie kocha Ciebie, to jak czekanie na  peronie na samolot..." Tak więc ja nie chciałam czekać na ten pieprzony samolot. Pisanie przynosiło ulgę - zjadało moją frustrację, moje wkurzenie, moją bezsilność. Moje wszystko to, co złe. A na dodatek przynosiło coś, co spodobało się innym - podobno fajne opowiadanie. Uwalniałam się, uwalniałam, odżywałam, stawałam się coraz szczęśliwsza. Teraz z ręką na sercu mogę powiedzieć, ze jestem szczęśliwie wolna od uczucia, które mnie zżerało od środka, jak pasożyt. Ten etap Wam się nie spodoba, bo to oznacza, że nie mam ochoty na pisanie. Naprawdę - uciekło mi to wewnętrzne coś, co kazało siadać i pisać o Amirze i Harry'm. Już Wam o tym pisałam kilka rozdziałów wstecz. Byłabym zdruzgotana, gdybym nie miała zapasowych rozdziałów. Ale mam zapas, czyli jesteśmy uratowani. A poza tym, pewnie mi ta frustracja miłością wróci - więc będę pisała dalej, nie zniknę. Trochę mi szkoda Harry'ego - utożsamiam Go z kimś, kogo kochałam całym sercem. To źle, bo ta osoba wyjątkowo pozytywną postacią nie była. Harry ma jednak szczęście, że Go uwielbiam, dlatego w opowiadaniu dałam mu ogromne serce, pełno czułości, miłości i wszystkiego to, co najlepsze. Jeszcze tego nie zauważyliście, bo to początkowa faza Harry'ego, ale gwarantuję Wam, że spotkacie się z dobrocią Stylesa. Kończę to pieprzenie, kończę... 


     Jakbym Wam miała dziękować z osobna, to by mi czasu chyba nie starczyło. Poważnie mówię - jak czytam Wasze komentarze to się autentycznie rozpływam. Ostatnio usiadłam z Mamą i czytałyśmy we dwie, te wszystkie Wasze miłe słowa odnośnie opowiadania, opinie na temat bohaterów i tego, co oni tam wyprawiają. Ja leżałam zdechła z " dumy i niedowierzania" na stole, a Mamuśka czytała. To strasznie miłe. I nadal ( Chyba nigdy nie przywyknę....) nie przywykłam do tego, że tak fajnie odbieracie opowiadanie. To cholernie motywujące. Każdej osobie jestem niemiłosiernie wdzięczna za opinię. Kasiula, Pattie Paynephone, cudowna Prudie, niezastąpiona Jashia, Kramelek, Karolina, fenomenalna Kredka,Ania i Elipse ( Która swoim komentarzem sprawiła, że tu piszę tak szybko, bo miałam tak rychło rozdziału nie dodawać...) - wszystkim Wam jestem wdzięczna. Zaczęłam Was traktować jak "rodzinę"! ; ) 


Muzyka

      Rzuciwszy na jasną, drewnianą podłogę dwie bluzki, zmarszczyłam czoło i ruszyłam szybkim krokiem w stronę drzwi wejściowych. Wyszłam z sypialni, ocierając się o beżową kanapę, przemknęłam prędko przez kuchnię, aż do korytarzyka. Drapiąc się po głowie, szarpałam klamką, by sprawdzić, po co znów zjawia się u mnie Jacob. Bo że to on właśnie stoi za moimi drzwiami miałam jak w banku. Otworzyłam szerzej drzwi. Tak jak się tego spodziewałam, za mahoniowym skrzydłem stał mój wierny przyjaciel. Nakrywał głowę jedną z londyńskich gazet, próbując ochronić swoje włosy przed deszczem. Doskonale wiedziałam, jak bardzo boi się tego, że pod wpływem deszczowych kropel jego kosmyki zaczną się wykręcać w przeróżne strony. Skinęłam mu na powitanie, chowając się w głąb mieszkania i zapraszającym gestem machając. Wyczuł bluesa raz dwa. Badawczy wzrok przykuł do mojej twarzy. Poczułam się niezwykle osaczona. Zatrzasnął za sobą drzwi i już miał pytać, co się stało. Nie udało mu się to. Pobiegłam prędko do sypialni. To właśnie w jej zakamarkach pakowałam prędko swoje ubrania. Pakowałam całą siebie. Tylko serca nie musiałam pakować. Przecież było z Nim. Tam, w tym całym Toronto. Było z Harry’m…

Doskoczyłam zgrabnie do dwóch bluzek, które wcześniej upuściłam na posadzkę. Składałam je skrupulatnie w kostkę, gdy Jacob stanął w progu. Zgromił mnie wzrokiem swoich orlich, szarych oczu. Spuściłam oczy na trzymaną na kolanach bordową bluzkę. Zaraz zacznie się burza. Potężna… Skuliłam się, przygotowana na zabójczy atak.

- Mam wielką, ogromną nadzieje, że ty robisz tylko remanent w szafie, Amira…

A prawda jest jaka? Że robię wielki remanent w swoim życiu. Na jedną sekundę zaatakują mnie miliony emocji. Co noc budzę się z nowym, przerażającym koszmarem. I kolejny raz będę musiała udusić w sobie strach, wsiadając do potężnej, metalowej rury zwanej samolotem. Ale tego chcę i właśnie z tego powodu pakuję ubrania... Zagryzłam wargę. Chłopak stał w jednym miejscu nieugięcie. A to oznaczać mogło jedno. Domyślił się właśnie w tej chwili. I przeżywa wewnętrzny huragan. Jak zaraz rąbnie… To nie będzie co zbierać z moich szczątków ciała. Może jedynie marnie wyglądające zwłoki. Myślę, że pewien członek zespołu One Direction  nie będzie usatysfakcjonowany… Takimi małymi skrawkami ciała…

- Am, znów to robisz! Znów jesteś na każde jego polecenie! Na każdy rozkaz!

Krzyknął tak głośno, że musiałam  podskoczyć. Zwyczajnie musiałam poderwać przerażone ciało. Bluzka wymsknęła mi się z palców. Właśnie takiego Jacoba cholernie się bałam. Nigdy nie umiał opanować krzyku. Jeżeli chodzi o Harry’ego oczywiście. W takich chwilach, jak ta, która trwa, budziło się w nim diabelstwo piekielne. A we mnie rodziła się chęć rzucenia bluzkami o podłogę. Nie lubiłam takiego szatyna. Chciałam się zerwać i wybiec na jedną z ulic Londynu. Tak bardzo chciałam, żeby na mnie nie krzyczał. Przecież wie, że podniesionym głosem wiele nie zdziała. Zasadzi we mnie tylko sadzonkę strachu. A ma dobrą świadomość, ze wyplewić taki chwast jest niesamowicie ciężko!

Spuściłam oczy na jasne panele. Skarcona przez jego mocny wzrok, nie wychylałam się żadnym słowem za ciszę. Czekałam, aż ujarzmi swoje nerwy. I przestanie na mnie wrzeszczeć z taką mocą.

- Jacob, ja muszę…

- Musisz? – Zadrwił ze mnie, podchodząc bliżej. Jego ironiczny wzrok i kpiący ton głosu bardzo mi się nie podobały. Wiedział to, ale nic z tym  nie robił. Tak strasznie chciałam go przytulić. Wiedziałam, że wtedy zmięknie i przestanie się awanturować. Problem utkwiony był w tym, ze bałam się chociażby drgnąć. – Ty wiesz, co ty wyprawiasz?

- Kocham? – Podniosłam oczy. Zdziwił się, odrzucając głowę. I parsknął śmiechem.

- Kochasz, tak? Jak na moje oko, to jesteś wykorzystywana. Omamił cię nieźle.

Zdrętwiała mi cała twarz. Zdrętwiałam cała, zastanawiając się bardzo, jak mój własny przyjaciel może mówić mi tak przykre słowa prosto w twarz. To, że serwował mi takie „słodkości” nie było w stanie zmienić moich uczuć do niego.  To, że nienawidził Harry'ego również nie zmieniało moich uczuć. Nadal kochałam go jak brata. Tylko nagle stał się potencjalnym odbiorcą policzka wymierzonego przeze mnie. Podniosłam się ciężko z kucek i stanęłam przed nim. Spojrzawszy głęboko w oczy, westchnęłam. Nie, nie uderzę go. Ja nie potrafię bić…Nie umiem podnieść dłoni na tych których kocham. Może dlatego, że ci, których kocham ja, podnosili dłoń na mnie…? Nie mogłabym go uderzyć…

- Powiedz mi, proszę, Jake, dlaczego go tak nienawidzisz?

Usiadł na moim łóżku. Przygniótł porozwalaną bieliznę i kosmetyki. Nie patrzył mi w oczy. I dobrze. Nie lubię, gdy patrzy, jak płaczę. A płakałam już wystarczająco mocno. Choć bezgłośnie. Nie odpowiadał na zadane przeze mnie pytanie. Sprawiał wrażenie zastanawiającego się nad odpowiedzią. Może nie nienawidził Harry’ego? Może to nie chodziło o to? To w takim razie, o co? Co Styles mu zrobił?

- Co on ci takiego zrobił, że krytykujesz każde moje zbliżenie do niego? Dlaczego tak reagujesz na wszystko, co z związane z Harry’m? – zapytałam cicho, wycierając łzy. Nie zauważył, że płakałam. Podniósł oczy dopiero wtedy, gdy mokre policzki zostały wytarte przez miękki rękaw mojego swetra. Nie zorientował się. Chociaż mógł rozpoznać, że jestem w kompletnej rozsypce, gdy łamał mi się głos. – No powiedz mi! Bo nie wiem! – krzyknęłam – Dlaczego tak bardzo nienawidzisz kogoś, kogo ja kocham nad życie! Dlaczego nie możesz patrzeć na człowieka, za którego ja oddałabym życie. Powiedz mi, proszę.

- Niszczy cię. Nie widzisz tego? Jesteś coraz bardziej roztrzęsiona. Coraz mocniej się nim przejmujesz. A swoje życie masz głęboko nie tam, gdzie powinnaś mieć, Am. Staczasz się. I ja mam na to pozwalać? Interesujesz się głupim, rozkapryszonym piosenkarzem, zamiast zająć się własnym życiem!

- Jesteś tak głupi, czy tylko mnie nabierasz, Jacob? To poważne pytanie! Ty nie widzisz tego, że właśnie kiedy mnie izolujesz od Harry’ego, cierpię mocniej? Zamiast pozwolić mi się nim interesować, robisz wszystko, bym się do niego zraziła. Nakręcasz tym tylko źle działającą maszynę. Robisz wszystko na odwrót! Nie pomagasz mi. Robisz wszystko, by było gorzej, niż jest!

Milczał. Ja też umilkłam. Schyliłam się i zaczęłam po cichu pakować resztę swoich rzeczy. Nie wiem, czy dotarło. Dotarło? Powolnym ruchem dłoni spakowałam kosmetyczkę. Było mi strasznie przykro. Nie chciałam być niemiła dla Jacoba. Wiem, że on również nieumyślnie zapodał mi tak dławiące słowa. Nie chciał mnie ranić.  Kochając kogoś mówisz mu raniące słowa tylko pod wpływem nerwów…Chciał mi pokazać swój punkt widzenia.  Nie potrafił na spokojnie.  Miał ten swój punkt widzenia…Którego ja nie rozumiałam. Nie wie tylko, że ja mam inny i nie dam przekonać się do tego, co uważa on sam.Przecież to wręcz niewykonalne. Ten przepełniony żalem głos zmęczonego Harry’ego. Kto po usłyszeniu tych smętnych kilku słów nie paliłby się do wsiadania do samolotu? Gdybym mogła, wystrzeliłabym do Toronto już w tej chwili, gdy szeptał mi do słuchawki. Życie zawsze lubiło kpiarsko ze mnie igrać. Zawsze, gdy chciałam zrobić cokolwiek dobrze, karnie waliło mi się wszystko na głowę. Taka złota zasada Amiry. Nieszczęsna zasada…

Ukradkiem zerkałam na szatyna. Siedział wpatrzony w jedną z moich bluzek.  Zaciskał wargi, pobielałe usta sprawiały wrażenie podatnych na pęknięcie. Na łóżku leżały dłonie, które zacisnął w pięści. Nie odzywał się. Zastanawiałam się nawet, czy on w ogóle oddycha. Zastygł  w bezruchu jak posąg z marmuru. Mrugał jedynie chwilę przeczesując powietrze rzęsami. Wydawał się być w innym świecie. W zupełnie innym niż ten, w którym ja siedziałam na zimnej podłodze i pakowałam się. Nie chciałam wyjeżdżać pokłócona z nim. Odłożyłam spodnie na bok. Podszedłszy do przyjaciela, złapałam go za ramię. Spojrzał w górę, na moją twarz. Mój proszący wzrok sprawił, że wywrócił oczami. I bez słowa wyciągnął długie ręce. Przytulona mogłam w spokoju odetchnąć. Nie oszukał mnie, gdy kiedyś, kiedy byliśmy młodsi, powiedział mi, że złość na mnie jest jak pierwszy śnieg. Szybko topnieje. A mnie stopniało serce.

      Wpatrywałam się w bielusieńkie obłoczki. Tak subtelnie przesuwały się po błękitnym tle wprawiając mnie w otępienie. Dawno nie widziałam tak zapierającego dech w piersi widoku. Niewiele miałam okazji, by obserwować z bliska tak ulotne, pięknie obłoki. Białe chmury płynące tuż przy moim okienku niezwykle mnie uspokajały.

Wreszcie siedziałam w samolocie. Wreszcie oderwałam się od ziemi, gotowa na kolejną podróż wysoko, wysoko nad ziemią. Tym razem bardzo spieszyłam się, by zasiąść na tym miejscu. Niewyobrażalne uczucie ulgi rozpłynęło się na moich barkach, gdy wreszcie zapięłam pas bezpieczeństwa. I nie bałam się lotu. Jak jeszcze kilka miesięcy temu, lecąc do Sydney, trzęsłam się przeokropnie, tak teraz byłam oazą spokoju. Lęk zakorzeniał się we mnie z innego powodu. Już  nie musiałam się bać wysokości. Fakt, że wzbijam się okropnie wysoko w niebo nie był dla mnie powodem do drgawek strachu. Najgorszym prowodyrem do lęku był głos Harry’ego, który został mi w pamięci. Ten głos, który dobudzał mnie z transu po koszmarze. Ten sam, który przeraził mnie tonem słów. Zamglonym wzrokiem wpatrywałam się w niebo. Tak piekielnie bałam się widoku chłopaka, który zobaczę, gdy tylko dotknę stopami ziemi. Zamarzałam na krystaliczny lód. Mój świat nagle zatrzymywał się w miejscu. Tylko On potrafi swoim życiem wywracać mój żywot do góry nogami. Nigdy nie przypuszczałabym, że gdy  kiedyś usłyszę Jego smutny głos, będę w stanie rzucić wszystko i zerwać się z miejsca. Byleby tylko wylądować na pieprzonym lotnisku w Toronto…I złapać Go za dłoń. To wszystko tylko po to, by mieć cały świat w dłoniach. Jest całym moim światem, który muszę ratować… Wszystkie najistotniejsze rzeczy, niecierpiące zwłoki, stawały się wyblakłe w ważności. Nic nie mogło sprawić, że puściłabym Jego głos w dal, ignorując. Czas stawał w miejscu, gdy za rogiem pojawiała się panika.

Zatrzymywałam się w miejscu naćpana strachem, gdy wyobrażałam sobie klepsydrę przesypująca leniwie piasek. Nie miałam najmniejszego pojęcia, skąd w mojej wyobraźni obraz klepsydry. Przesypywała swój piasek bardzo powoli. Byłam w stanie słyszeć dźwięk każdego upadającego ziarnka. Ten dźwięk śnił mi się po nocach. Otworzyłam oczy, zdrętwiała. Loty samolotem źle na mnie wpływają. Źle wpływa na mnie brak marzeń. Brak mojego marzenia…  Powinnam oddychać. A nie oddycham już przecież całe dwa miesiące. Całe dwa miesiące nie dotykałam sobą Jego ciała. Caluchne dwa miesiące żyłam w jakiejś cudownej próżni. Nie mogę doczekać się momentu, kiedy zemdleję, gdy dostarczy mi mojego upragnionego marzenia. Będę czuła szum w głowie, gdy wreszcie złapię oddech, poczuję Jego perfumy... Będę mogła wdychać Go bez oporu. I będę mogła mdleć, ile mi się żywnie podoba. Odpłynę. Tak pięknie odfrunę w Jego ramiona, chaotycznie łapiąc hausty Jego zapachu. I znów będzie pachniało marzeniem. Jestem tego pewna.