Czternasty

       Park w Warszawie to jedyne miejsce, które tak bardzo przypomina mi Karola. To tam spędziłam z Nim najwięcej miłych chwil. Tutaj zawsze rozmawialiśmy o kłopotach. Na tej zielonej ławce, która nigdy nie miała jednego szczebelka i Karol narzekał, że mu się w tyłek wbija. Uwielbiał opierać się łokciami o oparcie, puszczając policzki do góry i łapiąc słońce przebijające się między drzewami. Mogliśmy siedzieć milcząc, albo nadawać jak stare radia. Nie przeszkadzały nam wrzeszczące dzieciaki, stare babcie, które godzinami szły jednym chodnikiem. Siadaliśmy zawsze na tej samej ławce, zawsze tak samo milcząc. I potem albo zaczynaliśmy trajkotać, jedno przez drugie, albo dalej bez krępacji milczeliśmy i wsłuchiwaliśmy się w świergotanie wróbli. Karol uwielbiał karmić gołębie, które zawsze podchodziły do niego bardzo ufne, a on rzucał im drobne kawałki mojej ulubionej chałki. Karol lubił też czytać moje wiersze. Nie wiem, czy nadal je czyta. Lubił też czytać opowiadania... Myślę, że by mu się spodobało. Jest właśnie z dedykacją dla Niego. 


Muzyka

       

        Nie wiem, co to było. Ale rozbłysło w moich oczach momentalnie. To była chyba miłość ukryta w iskrach radości. Tak mi się wydaje… Cały świat zostawiłam w tyle, gdy tylko odebrałam walizkę i rozglądając się naokoło, zobaczyłam Go stojącego pod ścianą. Zajęło mi dobrą minutę skojarzenie faktów.  Dłoń, którą trzymałam walizkę, nagle zaczęła się pocić. On przejechał szybko wzrokiem po ludziach stojących pod ścianą. Szłam powolnym krokiem  między nimi, chcąc opuścić lotnisko.  Coś mi świtało. Coś bardzo ważnego.  Zmarszczyłam brwi, zatrzymując się z walizką na środku wielkiego holu. Ludzie potykali się o mnie, szepcząc obraźliwe słowa. Narzekali na mnie, stojącą na środku z dużą walizką, narzekali na obsługę lotniska, na nieszczęsne opóźnienie brytyjskich linii lotniczych. A ja byłam głucha na te słowa... Zatrzymałam się tak gwałtownie. Przewieszony przez ramię płaszcz prześlizgnął się i wypadł z moich objęć. Upadł na posadzkę, ale nie schyliłam się, by znów mieć go w dłoniach. Patrzyłam się tępo po twarzach ludzi i nie rozumiałam, czego szukam. Coś kazało mi jeszcze raz przeanalizować te wszystkie osoby swoim wzrokiem. Jedna z twarzy, która mignęła mi szybko, wydawała  się znajoma. Teraz, stojąc tak otępiała, nie mogłam jej dostrzec. Pokręciłam głową z dezaprobatą, schylając się nisko po płaszcz. Chwyciłam skrawki materiału w dwa palce, wyprostowując się na nowo. Już chciałam ruszać, taszcząc za sobą walizkę, gdy wzrok na nowo pokierował się w tamtą stronę. Nie zdołałam zrobić kroku, a serce podeszło mi do gardła. Co On wyprawia? Na litość, co ten człowiek wyprawia! Stał tam, pod ścianą. Nie dość, że naprawę tam stał, jeszcze tak bardzo rzucał się w oczy!  Harry...Trwał pod ścianą z czarnymi okularami na nosie.  Z granatowym kapturem sportowej bluzy na głowie, spod którego wystawały ciemne loczki. I trzymał kremową kartkę, na której pochyłym, charakterystycznym dla Niego pismem widniały słowa -„ Czekam na swoje marzenie”. Złapałam się za usta, kiwając głową z niedowierzaniem. Znów prawie wypuściłam z objęć swój płaszcz. Z walącym sercem ruszyłam w Jego kierunku, zastanawiając się, jak mam Go przywitać. Nie wiedziałam, czy najpierw wtulić się w Niego czule, czy sprawdzać, czy wszystko z Nim dobrze. Długo zastanawiać się nie musiałam. Kiedy tylko mnie zobaczył, opuścił kartkę i ruszył w moją stronę. Uśmiechał się pod nosem. Jego zielonych oczu nie mogłam dostrzec spod ciemnych okularów. Znalazł się przy mnie w jedną minutę. Zmiękły mi kolana. Wreszcie oddychałam! Tak bardzo rozlało mi się serce, gdy schylił się do mnie, podarowując odrobinę swojego zapachu. Zrobiło mi się słabo, a łapiąć kolejny malutkie porcje oddechu, dostawałam skrętu żołądka. Natychmiast nabrałam go w płuca, otwierając szeroko usta. Chciałam coś powiedzieć? Co takiego? Bo ugrzęzło mi w gardle jak na złość. I nie sądzę, by te słówka przeszły mi przez gardło. Płaszcz po raz drugi w ciągu kilku minut wysunął się na podłogę. Zignorowałam cichy szelest materiału. Gwar ludzi skutecznie zagłuszył wszelkie moje myśli. Powinnam się zastanowić, czy w ogóle myślałam, gdy schylał się w moim kierunku, dotykając loczkami moich policzków. Zsunął z nosa ciemne okulary, tak intymnie, żebym  tylko ja mogła zobaczyć co pod nimi kryje. Uśmiechał się z ulgą w oczach. I chcąc czy nie chcąc, musiał przytrzymać mnie za wątłe ramiona, bo gdy tylko ucałował mnie w policzek, cała zmiękłam. Za dużo marzeń jak na kilka sekund. Za szybko nałykałam się swojego powietrza… Za gwałtownie łapałam hausty Harry’ego. Tak było mi dobrze, gdy chował mnie swoich ramionach i szemrał do ucha, że się spóźniłam. Był tym faktem wyjątkowo rozbawiony. I spodobało mu się całowanie moich włosów.

      Nigdy w życiu nie zapomnę tego szaleńczego biegu  po krzywym chodniku w Toronto. Trzymał mnie kurczowo za rękę, gdy wychodząc z budynku lotniska, popsuło nam się kółko od walizki. Szarpnęło moją ręką, którą trzymałam rączkę od walizki. Zatrzymaliśmy się, oboje zdziwieni awarią. Harry, spod swoich okularów, rzucił okiem eksperta  na przedmiot trzymany przez moje sine palce. I właśnie w tym momencie  czerwona z emocji blondynka  stojąca niedaleko nas szepnęła do swojej równie przejętej przyjaciółki, że "to" w granatowej bluzie, to chyba Harry Styles. Zastygłam w bezruchu, nasłuchując kolejnych słów.  Druga odsyknęła, by ta pierwsza mówiła szeptem, bo Harry podobno ma doby słuch. Zaśmiałam się w duszy.  I "będzie przecież źle, jak Harry je usłyszy". Zaczynały wdawać się w coraz głośniejszą kłótnię, podczas gdy my z Harry'm, schylający się nad walizką, posłaliśmy sobie porozumiewawcze spojrzenia. Nie zdążyła upłynąć minuta, a biegliśmy ile tchu w piersi, do niedaleko czekającej na nas taksówki. Odwracaliśmy się co chwilę, zerkając rozbawieni na zszokowane fanki bruneta. Kiedy wpakowaliśmy moją walizkę do bagażnika żółtej taksówki, płakałam ze śmiechu, a Harry przytrzymywał mnie swoim ramieniem, rechocząc na głos. Taksówkarz jedynie mlasnął nieprzychylnie i czekając, aż zatrzaśniemy za sobą drzwi, nerwowo zerkał w przednie lusterko. Drzwi trzasnęły, znów zaniosłam się dźwięcznym chichotem, a Harry opadł na moje kolana.

- Widziałaś?  Miała minę, jakby zobaczyła ducha! – zarechotał, poklepując mnie po udzie i trzęsąc się od chichotu. Odkrząknięcie taksówkarza zmusiło nas do zapięcia pasów.  Toronto tak? Jestem w Toronto? A nie w niebie…?

- W sumie się jej nie dziwię, Harry. Ty wyglądasz jak duch… - Spoważniałam nagle, zerkając na Niego ukradkiem. Szyba, za którą witało mnie Toronto, zignorowałam.  Siwy taksówkarz w podeszłym wieku naprawdę wykazał się złośliwością. Swoją pomarszczona dłoń skierował na deskę rozdzielczą, gdzie dotknął guziczka regulującego głośność radia. Ku mojemu zszokowaniu, pogłośnił je maksymalnie. Nie mogłam wyjść ze zdumienia. Harry tylko zachichotał. Posłał mi uspokajające spojrzenie, a ja obiecałam sobie, że pouczającą rozmowę przeprowadzę w hotelu. W końcu wreszcie wróciłam do życia. Miałam czym oddychać. Miałam do czego się tulić. Miałam to chodzące wariactwo. Co prawda – trochę szare, markotne, skrzywione i słabe wariactwo. Ale był. A to właśnie było najważniejszą rzeczą na całym świecie. I w tym nieszczęsnym Toronto, które ledwo co dostrzegłam.

Mogłabym patrzeć na Jego szarą twarz obojętnie. Albo tak, jakby wyglądała zwyczajnie. Mogłabym oblecieć Go takim pustym spojrzeniem. I udać, że nie widzę, jak bardzo jest wyniszczony. Stałam bezradnie na mokrym chodniku jednej z ulic Toronto. Przed ogromnym, szarym budynkiem hotelu, którego nazwy nawet nie mogłam dosięgnąć wzrokiem, tak wysoko ją umieścili na tym gmachu. Płyta chodnikowa była mokra. Niebo nie płakało, żadna kropelka, nawet ta najdrobniejsza, nie spływała na nas spomiędzy obłoczków chmur. Deszcz popadywał, kiedy cieszyliśmy się sobą jeszcze w taksówce.

A teraz stałam przy żółtym samochodzie, który dowiózł nas do hotelu w przeciągu kilku minut. Całą drogę zagłuszał mi wszystkie myśli i słowa dudniącą muzyką. Taksówkarz albo miał syndrom zwyrodnialca, albo zwyczajnie niedosłyszał. A ja dławiłam się szczęściem, wciskana boleśnie w fotele samochodu. Co mnie tak wciskało? Chyba sama nawet nie wiem. Wydaje mi się jednak, ze były to wrażenia, których mi od jakiegoś czasu nie brakuje. Patrzyłam spokojnie, jak Harry wysiada z samochodu. Wiatr zwiał mu z głowy kaptur. Nie przejmował się tym drobiazgiem. Zatrzasnął błyszczące drzwi auta, zdejmując z nosa swoje czarne okulary. Spiorunował mnie wzrokiem, gestem ręki nakazując, bym natychmiast narzuciła na ramiona płaszcz. Mlasnęłam z niechęcią i grzecznie wcisnęłam ramiona w rękawy. Ciekawskim wzrokiem obserwowałam, jak brunet podchodzi do bagażnika. Podmuch zimnego wiatru rozwiał mu włosy, gdy podnosił ciężką klapę. Z niepokojem skrytym pod półprzymkniętymi powiekami, od wiatru, obserwowałam Jego bladą twarz i podkrążone oczy. Ścisnęło mi gardło. Jak dobrze, że przyjechałam... Przestąpiłam z nogi na nogę, gdy szarpnął się i wyjął walizkę z czeluści samochodu. Postawił ją na chrzęszczącym podjeździe. Nie byłam w stanie obserwować Go, gdy płacił kierowcy. Do moich pleców coś przylgnęło, wprawiając  w chwiejność. Otworzyłam szerzej oczy, czując jak powiększają mi się źrenice, schylając głowę i obserwując wystraszona czyjeś dłonie zaciskające się w mojej talii. Harry zbliżający się kiwał głową z pobłażliwością. Dopiero po kilku minutach dotarł do moich nozdrzy zapach perfum Nialla. Patrzyłam w niebo i uśmiechałam się, gdy blondynek uciskał mi żołądek i tańczył za mną, zapewne Irlandzki taniec radości.

- Niall, zrobisz jej krzywdę! – Zabrzmiało przede mną protestujące cudo z lokami na głowie. Ściśnięta, na moment oderwałam się nogami od mokrego chodnika.  Moje chodzące marzenie podciągnęło rękawy granatowej bluzy do łokci. Ściągnął mój wzrok na swoje przedramiona, bardzo widocznymi żyłami. Jęknęłam mimowolnie, gdy Niall ostatni raz żwawo podskoczył, rzucając moim ciałem, jak misterną kukiełeczką.

- Dzień dobry! – zawył przy moim uchu. Przylgnąwszy do mojego policzka, zostaliśmy obrzuceni nieprzychylnym wzrokiem ochroniarza hotelu. Spod swojej zielonej czapki, ściągnął krzaczaste brwi i obserwował harce Horana. Zignorowałam chłodne spojrzenie brązowych oczu nieznajomego człowieka. Harry w dalszym ciągu przewracał oczami, wnosząc moją ciężką walizkę z niemałym wysiłkiem, po ogromnych schodach. Kiedy znalazł się na szczycie marmurowych, śliskich schodów, spojrzał na mnie i na Nialla wyczekująco. Też się tak niecierpliwił?   Serce przyśpieszyło mi z podekscytowania, gdy tak spotkałam Jego zielone tęczówki, błagające o pośpiech. Za żadne skarby świata nie mogłam wyswobodzić się z  radosnych ramion Irlandczyka, ściskających mnie aż do bólu. Mimo tego, ze prawie łamał mi wszystkie kości, uśmiechałam się radośnie. Złapana szybko pod ramię, popchnięta przez blondyna w stronę schodów, potknęłam się o krawężnik. Prychnięcie Nialla i jego szybkie ręce uchroniły mnie przed sprawdzaniem struktury chodnika w Toronto. Pokonaliśmy schodki w zatrważająco szybkim tempie. W zatrważająco szybkim tempie spotkałam oczy Stylesa. I co? I nic. Tylko tak zwyczajnie zatchnęłam się zimnym powietrzem, powoli i niezliczony raz w swoim życiu, umierając od środka…Straciłam oddech.