Piętnasty

 Rozdział dedykuję niesamowitej Julii, która pod poprzednim postem pokazała mi, że naprawdę nie powinnam się poddawać z pisaniem tego opowiadania. Chociażby dla Niej - swoim komentarzem doładowała mi baterię! Julio, nie wiem, jak to zrobiłaś, ale zaskarbiłaś sobie moją sympatię w pięć sekund, a u mnie zazwyczaj to tak łatwo nie wychodzi! Pomimo tego, że Twój komentarz sprawiał wrażenie smutnego, a Twoja postać ukazała mi się w wyobraźni jako zadumana, wrażliwa nastolatka, uśmiechałam się szeroko z całych sił. I przyznać muszę, że przez Twój komentarz, tak długi i tak bardzo podnoszący na duchu, wprawiłaś mnie w kompletne zakłopotanie. Ale nie takie złe zakłopotanie...Wręcz miłe zakłopotanie. Po prostu nie umiałam wyrazić słowami, jak jestem Ci wdzięczna za ten akumulator, który obrałaś w słowa i "dowaliłaś" mi nim. Zdziałałaś cud, bo uwierz mi, ostatnimi czasy z moją samooceną było tragicznie. I, rany kochane, aż brak słów. Napisałaś też, że jestem jak Superman! A to był kapitalny komplement, bo przypomniała mi się stara piosenka Kayah. I fakt, chyba do mnie pasuje... 

"Gdybym mogła być mężczyzną jeden dzień, 

pewnie byłabym 

supermenem, tyle o kobietach wiem 

jestem jedną z nich 

Byłabym, 

byłabym lustrem dla tych niechcianych kobiet co 

same śpią wciąż 

słały by uśmiech, jaki widziały w kinach, bo 

z życia nie znają go 

byłabym łodzią, która rozkołysze w tańcu je, 

aż każda stanie się 

królową balu choć podpiera ściany od lat 

Byłabym i listonoszem, 

co im listy nosi miłosne, gdy 

nie kocha ich już nikt, 

i wielbicielem cichym 

tak, że kwiaty zostawił raz 

starym pannom przy drzwiach 

byłabym każdej spełnieniem marzeń Bogusiem Li. 

i polskim Ice'm T 

i smutnym kobietom zaśpiewam przez telefon jak 

jak Stevie Wonder sprzed lat "

Serdeczniaste pozdrowienia ślę również niezastąpionemu Wunderowi. Bowiem, Pat, napisałaś cudowne Maybe, a teraz zaczynasz tworzyć coś, co kompletnie mnie pochłania i czaruje. Wielokrotnie swoimi komediami doprowadzałaś mnie do deszczu łez ze śmiechu, ale muszę przyznać, że smutniejsze wytwory Twojej wyobraźni również są warte uwagi. I jak najbardziej zaskarbiłaś sobie nimi moją sympatię. Życzę Ci weny i mnóstwa pomysłów na nowości. ;) A teraz odganiam do rozdziału... 

      Prawie rozpłynęłam się i rozlałam po brązowej ścianie hotelu, gdy złapał mnie w pasie. Puścił rączkę walizki, którą taszczyliśmy korytarzem do pokoju. Przyparłszy  mnie do zimnej ściany, odgradzając drogę rozstawionymi rękami po obu stronach mojej głowy, uśmiechnął się. Obserwowałam Go uważnie. Mógłby dostrzec jak w moich szarych, dużych oczach gromadzą się strzępki strachu. 

- Wiesz, że im dłużej pozwala się tęsknić kobiecie, tym bardziej rośnie jej  miłość? - spytał mnie poważnie, patrząc lekko rozbawionym wzrokiem wprost w moje tęczówki. Miałam ochotę parsknąć mu śmiechem prosto w rozpromienione policzki. Jak mógł uważać, że ta krzywda, która mi się działa, gdy byłam w Londynie bez Niego...Sprawiała, że nasza miłość rosła. Harry, nie bądź śmieszny! Zagryzłam wargę i uniosłam brew, dając Mu do zrozumienia, że brzmi tandetnie. I że kompletnie się z tym nie zgadzam. Prychnął cichym śmiechem... A potem wychrypiał, że musi na moment iść do pokoju menagera. Nie odrywając wzroku od moich oczu, sięgnął do kieszeni ciemnych spodni, by wyciągnąć kartę umożliwiającą wejście do apartamentu. Do apartamentu w którym miałam spędzać z Nim noce.  Przełykałam ślinę, łapiąc słabo w  dwa palce kartę i obserwując kątem oka zdziwioną pokojówkę, omijającą moją walizkę, pozostawioną na środku czarnej, eleganckiej wykładziny. Ten rodzaj zachwiania psychicznego nazwałabym gorączką. Miałam gorączkę uczuć. Przydałby mi się okład.

Chwiejnym krokiem przemierzałam korytarz w poszukiwaniu pokoju o numerze dwieście. Brązowe ściany zlewały mi się przed oczami. Drzwi, każde identyczne, z ciemnego drewna, różniły się jedynie złotym numerkiem na górze. Zatrzymałam się w pół kroku, gdy w oczach zalśnił mi złoty zapis liczb. Dwieście. No, Styles, zaraz zobaczymy jak wysprzątałeś pokój na mój przyjazd, Ty przebrzydły bałaganiarzu... 

Nigdy nie umiałam opanowywać niekontrolowanych westchnień. Kiedyś uczył mnie tego Niall.  Uczył, jak nie wzdychać, kiedy bardzo chce się wzdychać...Ale jemu również to nie szło.  Właściwie, jak ktoś, kto ciągle wzdycha, może uczyć kogoś innego, by nie wzdychać...Hm. I te nieudane efekty szkoleń wypłynęły, gdy znalazłam się w środku pokoju, w którym to będę mieszkać przez…Nieokreślony jak dotychczas czas. Bo najistotniejszym faktem było to, że będę mieszkała tu z Nim. I nic więcej nie było brane pod uwagę trzeźwego umysłu. Trzeźwego umysłu…(?!)

Ręka zjechała mi z ozdobnej klamki, gdy tylko zdążyłam wtaszczyć ciężki bagaż do środka. Z wysiłku jedna balerinka zsunęła mi się ze stropy. Poprawiając ją, nie wyłapywałam najmniejszych szczegółów tego pomieszczenia. W pierwszej chwili w oczy rzuciła mi się jasna podłoga. Kiedy but był na swoim miejscu, a ja zdołałam przekręcić głowę i zerknąć w głąb, odechciało mi się oddychać. I właśnie wtedy ręka zsunęła mi się z drzwi, dyndając. Spojrzałam na ogromne łóżko. I odebrało mi oddech machinalnie. Jasne drewno, z którego było wykonane okryte zostało białą narzutą. Owa biała narzuta miała na sobie wyszyte przepiękne wzorki secesyjne. Spod niej wystawały skrawki przepięknie wyszywanych poduszek. Na okrągłych, malutkich stoliczkach ustawione zostały przecudownie zdobione lampy. Na metalowej nóżce umieszczono biały abażur, tak fenomenalnie zdobiony nitkami, że zaczęłam się zastanawiać, ile ten hotel ma gwiazdek…

Naprzeciwko łóżka odnalazłam rozmarzonym wzrokiem wielkie okno zasłonięte cienkimi, białymi zasłonami. Kiedy odciągnęłam zwiewny materiał na bok, zauważyłam długi, szeroki parapet. Na nim pewnie również będę mogła przesiadywać. Zdejmowałam płaszcz, rozglądając się po pomieszczeniu. Podeszłam do łóżka, siadając na jego skrawku. Przejechałam dłonią po miękkiej powierzchni narzuty. Nieopodal leżała szara bluza  Harry’ego. Przyciągnęłam ją do siebie, jak zwykle, chcąc zatopić nos i podrażnić się Jego zapachem. Miałam ją w opuszkach palców, gdy z dużej kieszeni wypadła saszetka. W momencie, kiedy na moje plecy rzucała się fala potężnego chłodu, drzwi stanęły otworem, a w nich uśmiechnięty Harry. Spuścił oczy, obserwując, co w przerażeniu lustrowałam tępym wzrokiem. Mimowolnie zrzedła Mu mina i zastygł w bezruchu, zamykając za sobą drzwi.  Cichy odgłos zamykania się zamka rozbrzmiewał w mojej głowie. Zalała mnie fala bólu i szoku. Jedyne co słyszałam, to uderzenia mojego serca, gdy chwytałam w dwa palce saszetkę z białym proszkiem. Wlepiałam w nią oczy, jakby nie było nic innego. Cały świat zatrzymał się tak gwałtownie, że czułam, jak mnie odrzuca. Zachłysnęłam się powietrzem. Cały obraz wokół mnie został zamazany.  Harry’ego nie obdarzyłam nawet spojrzeniem. Widziałam, jak powoli i ostrożnie się do mnie zbliża. Palce, w których trzymałam narkotyk, zaczynały mi się pocić. Cała stopniałam z przerażenia. Zastanawiałam się, czy jeszcze oddycham. Miałam wrażenie, że są to ostatnie chwile mojego życia. Niemożliwe staje się możliwym? I nagle powietrze stężało. Atmosfera taka, że da się ją spokojnie pokroić nożem, jak masło.

Nie minęła jeszcze cała minuta, a po moich policzkach płynęły ciężkie, słone łzy. Stróżkami, po policzkach, aż do szczęki.  Tworząc mokre ślady na mojej skórze, skapywały aż do szyi popsikanej moimi ulubionymi perfumami. Słona woda ślizgająca się po moim ciele drażniła. Nawet się nie zachłysnęłam. Spomiędzy palców wypadła mi ta nieszczęsna saszetka z narkotykiem, ale nawet nie mrugnęłam. Patrzyłam się w jedno miejsce. W kawałek drewnianej ramy, z której zbudowane zostało łóżko dla dwojga.  Na białą narzutę skapywały grochowate łzy, wyprodukowane przez moje oczy. Odbijały się od materiału z cichutkim odgłosem.  Usiadł obok.  Materac ugiął się, wraz z moim chudym, sparalizowanym ciałkiem. Zadrżałam automatycznie.

- Życie to albo ryzykowna gra, albo nic, Am…

Zaniosłam się płaczem mocniej. Klatka piersiowa przyśpieszyła unoszenie się i opadanie. Szloch zabierał mi możliwość łapania normalnych, pełnych haustów powietrza.  Nie wiem, czy chciałby patrzeć mi w oczy w tym momencie.  Były przestraszone i zabłąkane. Dlatego chowałam wzrok jak najgłębiej, izolując się, choć nie wychodziło mi to dobrze. Nie wiedziałam...Po prostu nie wiedziałam, co się dzieje. Musiałam wytrzymać wszystkie dreszcze przebiegające po moich plecach, gdy dotknął mojej ręki swoją. Natychmiastowo zesztywniałam.

- Ja wolę Ciebie, Harry, a nie nic! – Wybuchłam, zrzucając Jego palce z powierzchni mojej dłoni. Zamknął oczy, zaciskając zęby. Raniliśmy się nawzajem, tak? Dusiliśmy się jednocześnie… Harry bardzo się wahał. Siedział obok moich zesztywniałych ramion i wlepiał wzrok w swoje kolana. Nie wiedział, co ma robić, tak jak ja nie wiedziałam, co się stało. Jego twarz była spokojna, ale wykrzywiona w przeogromnym bólu. Kątem oka obserwowałam, jak blade, malinowe usta drżą. Dławiłam się koszmarnymi oparami bólu,  patrząc jak Harry cierpi. Cierpiał, bo zadał mi ból. Płakałam coraz głośniej. 

Nie wiem, po ilu szlochach usiadł  jeszcze bliżej mnie. Nie wiem, po ilu zachłyśnięciach łzami, pomimo mojego wyrywania się i szarpania, objął mnie mocno tak, że aż nie miałam siły się bronić przed  przytuleniem mojej  głowy do jego piersi. A wyrywałam się przecież bardzo mocno, wyszarpując dłonie i całe ciało…Gdyby nie złapał mnie za nadgarstki, wydrapałabym mu oczy. Niechcący. Ale przecież wszystko co robimy bolesnego drugiej osobie, robimy niechcący, prawda? On pewnie te narkotyki również niechcący schował do bluzy…

Poddałam się, zmęczona szarpaniną i płaczem. Zjechałam na Jego ciało, rozpływając się i mięknąc. Mokre policzki przytulone zostały Jego ruchem ręki do klatki piersiowej chłopaka. Granatowy guziczek Jego koszuli uwierał mnie w czoło. Buzowałam od środka, na zewnątrz pokazując drżenie i gęsią skórkę. Przygarnięta bliżej Jego ciała, otoczona ramionami, kołysałam się. I to ja tu byłam naćpana. Strachem, złością, bezradnością, chorą troską. Ta bezradność była najmocniej toksyczna dla mojego umysłu. Wpływała do mojego mózgu i paraliżowała jego fragmenty. Byłam coraz większą bezużyteczną materią.  Chciałam Go chronić. Przed zmęczeniem. Przed toksycznością kariery. Przed złymi słowami antyfanów. Przed przemęczeniem.  Miałam chronić kogoś, kogo kocham, przed każdą złą stroną bycia piosenkarzem. A teraz skulona tuliłam się do Jego ramion, mając świadomość, że nie zdołałam uchronić Go przed najgorszym. Nie złapałam Go za nadgarstek wtedy, kiedy powinnam. Nie było mnie przy Nim... Zacisnęłam oczy, gdy przytknął usta do moich włosów. Ukoił cały ból i strach.   Strach przed tym, co może zdarzyć się dalej. Trzymał mnie mocno w ramionach, nie pozwalając się wyrwać ani uciec. Z całych sił przyciskał wargi do mojej głowy, jak w amoku, w dzikiej potrzebie. Wraz z dotykiem Jego ciepłych palców i ust, moje obawy spłynęły. Wsiąkły w materac łóżka. Ale wrócą, nie? I spocę się, gdy znów mnie zaatakują.

- Harry, jak długo? – wyszeptałam wreszcie cicho, gdy próbowałam  odzyskać siły.  Wyszeptałam? To było bolesne warknięcie, próba wydostania się cichych dźwięków przesiąkniętych bólem. Rozgoryczone charczenie... Przelęknięta własnymi myślami, patrzyłam w jeden punkt, gdzieś nad ramą łóżka. Zgnieciona strachem i ramionami bruneta, uspokajałam serce. Nie słuchało mnie dziś w ogóle. Galopowało zawzięcie, choć w spokojnym już, uciszonym ciele. Nie dygotałam. Zwiędłam, zmartwiona. Uśpiłam w sobie czujność. Może sama przestała działać?

- Am, nie traktuj mnie jak narkomana…- Jego prośba naprawdę zabolała. Opętana strachem zrozumiałam, że tak właśnie Go teraz traktowałam. A nie chciałam, prawda? Przecież to najgorszy punkt widzenia, jaki mogłabym obrać!  Nigdy w życiu nikt nie chciałby, by miłość jego życia ćpała. W najgorszych koszmarach...Nawet raz mi się to nie przyśniło! Miałam głuche serce. Właśnie w tym momencie. Kochałam narkomana? Narkomana, który błaga cicho do mojego ucha, bym tak Go nie traktowała?

- Jak mam Cię traktować, gdy przed momentem wyjęłam z Twojej bluzy narkotyki? – Wstrzymał oddech. Zamknęłam oczy, wysuwając Mu się z ramion. Byłam bezwładna pod wpływem niekończących się obaw. Mówiłam, że wrócą? Właśnie we mnie wsiąkają. Miałam zatrutą duszę. Tak jak Harry ciało…

- To był kilkurazowy wybryk. Na odstresowanie się. – Szept przy uchu owionął mnie, gęsia skóra pokryła się na całej powierzchni ciała w przeciągu niecałej sekundy. Chorowałam  na chorą miłość. Zjadała mnie szybko. Niegdyś dotyk Jego ciepłych palców mnie leczył. Teraz powodował u mnie jeszcze większą gorączkę. Przyśpieszał tętno. I sprawiał, że zasychało mi w  ustach.

- Harry, to…

- Już nigdy nie będzie miało miejsca. Tak – Pokiwał głową, przylegającą do mojego czoła. Znów dotarł do mnie Jego zapach. Od którego byłam tak niewyobrażalnie uzależniona. Zacisnął mocniej ramiona, którymi byłam opleciona. – Chodź.

Chyba nie miałam wyboru. Kiedy ja nie robię rzeczy, które  Harry nakazuje  mi robić? Jestem jak taka maleńka kukiełka. Na dodatek – w Jego rękach. Kiedy podnosił się z łóżka, chcąc czy nie chcąc, wstałam razem z Nim, podnoszona przez Jego ręce. Sztywne ciało przebiegł dreszcz – kolejny raz w ciągu kilku minut. Niedługo  w nawyku będę miała drgawki. Popadnę w uczuciową padaczkę.

Z przerażeniem obserwowałam jak splata nasze dłonie w uścisk. Potem schyla się i chwyta saszetkę z narkotykiem. Przełknęłam ślinę, która ledwo co przeszła mi przez gardło. Ochrypłam z wrzasku bezradności, zdecydowanie. Niedługo oślepnę. Jeszcze nie wiem, przez co. Może przez ten strach, który cały czas mnie nachodzi. W końcu będę się bała otwierać oczy ze strachu. I oślepnę. To takie całkiem prawdopodobne.

Podarował mi przelotne spojrzenie, a potem pociągnął w nieznaną stronę. Nie widziałam, gdzie mnie ciągnie. Trzymał saszetkę z białym proszkiem, wywracając mi w brzuchu wszystkie wnętrzności. Spocona ze strachu ledwo trzymałam w dłoni Jego kciuk. Stanęliśmy przed jasnymi drzwiami. Dopiero po tym, jak stanęły otworem, wiedziałam już, gdzie w tym apartamencie ulokowana została łazienka. Duża, przestronna, bardzo elegancka. Pierwszym, co rzuciło się w moje zlęknione oczy, była ogromna wanna. Dałabym sobie uciąć garść włosów za to, ze pomieściłaby cały skład One Direction. Obok niej postawiona została biała szafa. Ogromne lustro odbijało nasz obraz. Stałam skulona i niska, zapłakana, ze smugami tuszu do rzęs na całych policzkach. Czarne włosy przylepione do szczęki łzami, wcale nie prezentowały się elegancko. Zagryzałam kącik wargi, jakby mi to miało jakąkolwiek ulge przynieść. Jak mała dziewczynka, ściskałam z całych sił dłoń Harry’ego. Wyższy ode mnie o głowę, stał patrząc tam, gdzie ja. Obserwował mnie i siebie. Wreszcie odchrząknął i ścisnął mocniej moje podrętwiałe palce. Pociągnąwszy mnie w stronę klozetu, oderwał mój wzrok od okrągłej umywalki osadzonej w białym blacie. Uwolnił swoje palce z mojego uścisku, zmuszając mnie do objęcia się ramionami. Dygotałam z zimna czy ze strachu? Zatracałam się w widoku Jego zwinnych palców otwierających saszetkę. W moich żyłach płynął gęsty żal. Zatruwał każdy kawałek  ciała. Nie mogłam się go wyzbyć za nic. Szkoda, że nie mogę zrobić tak, jak Harry. Spojrzał mi w oczy, ignorując spadający na czoło loczek. A potem bez najmniejszego wysiłku, wysypał zawartość torebeczki do klozetu. Zgniótłszy plastikową torebeczkę, wyrzucił ją do kosza. Uwolnił mnie z dziwnego rodzaju udręki. Jej ostatnie krople zalegały gdzieś w mojej podświadomości. Jeszcze nie umiałam się jej pozbyć. Niepewność czaiła się gdzieś w kątach tego apartamentu, a ja musiałam łupać na nią ostrożnie. Strach miał mnie w garści.  Zatracałam się w okropnym uczuciu niepewności. Wisiała nade mną wizja niebezpieczeństwa. Bałam się. O Harry’ego. Tak z całego serca, że bardziej już się nie da. Maksymalna dawka troski została ze mnie wyciśnięta  z niemałym bólem. Wariowałam. A niepokój zalazł mi za skórę.

- Harry, dlaczego uciekłeś do takiej metody poskramiania stresu. Dlaczego to zrobiłeś… - To nie było pytanie. To było zawodzenie wydostające się z moich suchych ust, gdy siadałam na krawędzi zimnej wanny. Byłam tak nieobecna duchem, że ledwo przytrzymałam się umywalki, by nie wpaść z hukiem do środka wanny. Zgromił mnie smutek zielonych oczu, gdzieś z góry, tak oślepiająco łączący się z jasnością lampy. Ramiona zakołysały mi się we wstrząsach.

- Am, nie pytaj mnie o to. Bo ja nie wiem… - wycharczał, siadając obok mnie. Zacisnął palce na wannie, aż mu pobielały kostki. Skrzyżował nogi, tępo patrząc na ścianę przede mną. Biel tych ścian przerażała tak samo, jak biel tego proszku. Od dziś powinnam zacząć nienawidzić kolor biały. Spuścił głowę, a wszystkie luźno opadające loczki, spadły mu na czoło. Przymykał oczy, zagryzając malinowe, spuchnięte od zagryzania wargi. – Wiem, że źle zrobiłem. Przecież wiem…

- „Człowiek może postąpić dziesięć razy źle, potem raz dobrze i ludzie z powrotem przyjmują go do swoich serc. Ale jeśli postąpi odwrotnie: dziesięć razy dobrze, a potem raz źle, nikt już więcej mu nie zaufa.” Ale mnie najbardziej boli to, że naprawdę to zrobiłeś. Nic mi nie powiedziałeś o swoich kłopotach. Nie chciałeś rozmowy, Harry. Tak, jakbyś oczekiwał, że ja z Twoich oczu wyczytam wszystko to, co złe.  Że domyślę się, co Cię trapi, i pstryknięciem palca wyrzucę to z naszego życia. Ale ja nie mam magicznych mocy. Ja nie mogłam domyślić się, co się dzieje złego. Bo że się źle działo, dobrze widziałam.

- Było dobrze do momentu. Potem wyjechałaś. A ja zostałem sam...

- Przecież mogłeś do mnie zadzwonić, Harry. Kiedy tylko tego chciałeś, nawet w  środku nocy. – Podniosłam ramiona, wpatrując się w szafę. Odciśnięta wanna na moich udach sprawiała mi coraz mocniej ból. Nie miałam siły wstać. Nie miałam odwagi nawet zrobić najmniejszego ruchu. Zastygłam, osaczona chwilą.

- Ale nigdy nie mogłem odwrócić się na drugą stronę łóżka i potajemnie przytulić się do twoich pleców, Amira. To nawet w wyobraźni nie pomagało – wycharczał, odrzucając włosy lekko w bok, by nie wchodziły mu do oczu. Ponownie zagryzł wargę, kiwając głową. – Wiem, że prawdopodobnie nie masz już do mnie zaufania. I nie mam ci tego za złe. Zdecydowanie mi się należy.

- Zastanawiam się, czy po tym wszystkim, co razem przeszliśmy, mogę ci naprawdę ufać. Teraz jednak zadaję sobie pytanie, czy jest rzeczą rozsądną kochać kogoś tak bardzo, by darzyć go całkowitym zaufaniem, Harry… I wiesz, co jeszcze? Potrzebuję Ciebie, a nie wspomnień po Tobie.