Szesnasty

    Pod poprzednim rozdziałem znalazłam komentarz od mojego pozytywnie nienormalnego, dwudziestojednoletniego przyjaciela. Właściciel charakteru Jacoba doprowadził mnie swoimi słowami do kompletnej załamki. Może to nie była tragiczna załamka, ale...Z pewnością byłam w ostrym wzruszeniu. Czytałam Jego komentarz ponad pięć razy i za każdym razem mój szok rósł. Maciej napisał - "  Drogi Harry...

Ona każdej nocy płacze, bo nie może poznać Cię osobiście. Płacze, bo nie wiesz, że istnieje. Uśmiecha się, gdy Ty się uśmiechasz. Uśmiecha się, gdy ogląda Twoje zdjęcia. Uśmiecha się, gdy słucha Twoich piosenek. Uśmiecha się, gdy mówisz, że kochasz swoich fanów, ponieważ wie, że jest jednym z nich. Nie śpi czekając na nową piosenkę czy teledysk. Zapełnia swój komputer milionami Twoich zdjęć, ale to nie ma znaczenia. Ona ich nie usunie. Ona jest tą osobą, która zanudza znajomych mówiąc cały dzień o Tobie. Ona może zrobić wszystko dla pięciosekundowego uścisku. Ona pisze do Ciebie codziennie w kilku słowach jak bardzo Cię kocha. Modli się każdej nocy do Boga dla Ciebie. Jest Twoją fanką, kocha Cię bezwarunkowo. Może zrobić dla Ciebie wszystko, czego byś się nie spodziewał. Więc jeśli ją poznasz, przytul ją i powiedz, że ją kochasz, bo kochała Cię, mimo, że nie mogła Cię poznać... " Teraz nie do końca wiem, co powinnam napisać. Trudno jest określić moje odczucia. Ktoś, kto zna mnie prawie na wylot pierwszy raz napisał tak cholernie szczere słowa. Siedziałam, czytałam te słowa i w gardle rosła mi gula. Zdawałam sobie sprawę, że te słowa są prawdą. Nie wszystko się zgadza, jednak większość wpasowała się w moją sytuację idealnie. Jestem winna mojemu Jacobowi wielkie podziękowania. Za tę szczerość w kilku słowach, za charakter, za obecność. Za całokształt. Czasami chcąc komuś podziękować z całego serca, nie wiesz od czego masz zacząć. Ja również nie wiem. Ale Maciej wie, że jestem wdzięczna za wszystko. Tak jak Jacob zna Amirę na wylot, tak Maciek nie potrzebuje łopatologicznego tłumaczenia, by mnie zrozumieć. Mój własny Jacob jest niesamowity. 

      I wiecie, co? Joan ostatnio napisała prawdę o mnie. Opisała mnie w kilku słowach i trafiła w sedno. "Wszyscy Ci mówią, że świetnie piszesz i mają rację. Jesteś utalentowana, wrażliwa, miła dla swoich czytelników. I na twitterze klniesz jak szewc! :) I to sprawia, że jesteś wyjątkowa. Jeśli ktoś kiedyś będzie kazał Ci się zmienić, powiedz, że przyjdę do niego w nocy i zrobię mu taką zemstę Damona, że się posika!" - Joan, z tym przeklinaniem na Twitterze trafiłaś idealnie! Obśmiałam się ogromnie. ;) 

Jacob wybierał muzykę - kliknij! ;)

      Tracąc do kogoś zaufanie zaczynamy szczegółowo analizować każde słowo tej osoby.  Każde słowo Harry’ego odbijało  się echem w umyśle. Niezależnie od tego, czy wychodził po herbatę, bo trzęsłam się z zimna pod kocem, czy wychodził na kilkugodzinną próbę. Niezależnie od tego, czy opowiadał mi, co śmiesznego wypaplał dziś Niall, czy co przeczytał w gazecie, którą miętosił nagminnie, wstając nieporadnie z fotela. Analizowałam każdy wyraz wycedzany przez Jego usta i obserwowałam każdy Jego ruch.  Wodziłam za Nim wzrokiem, jak mała dziewczynka za tatusiem.  Każdy ruch bruneta spotykał się z moim troskliwym, lękliwym spojrzeniem. Bałam się o Niego nieprzerwanie. Wciąż z przerażeniem wszystko obserwowałam, w wyobraźni widząc obraz narkotyków. Harry rozumiał, dlaczego jestem tak przewrażliwiona. Myślę nawet, że wcale się nie dziwił. Dyskretne przeszukiwanie Jego kieszeni nie uszło uwadze kędzierzawego. Doskonale wiedziałam, jak bardzo Go to denerwowało. Do nerwicy doprowadzała Go moja troska i lęk przed narkotykami.  Znosił jednak to wszystko dzielnie, zagryzając wargi i zaciskając dłonie w pięści. Naważył sobie Harry piwa, Harry to piwo musi teraz wypić.

To ufałam Mu, czy już nie? Sama nie wiem, co myślę i robię. Oczy przysłoniła mi gęsta mgła. I nic nie jest w  stanie jej odepchnąć. Ani rozwiać. Wszystkie czyny i słowa Styles’a są pod lupą. Pewnie czuje się teraz jak dziecko. Ciągle Go pilnuję. A gdybym mogła, trzymałabym Go za rękę nawet na koncercie.

Odizolowałam się od świata. Odkąd tylko przyjechałam do Toronto nie widziałam na oczy własnego telefonu. Gdy pomyślę tylko, ile na jego wyświetlaczu świeci się nieodebranych połączeń od Jacoba, automatycznie robi mi się słabo. Kontakt ze światem idealnie zerwała moja opieka nad Harry'm. Nie mam siły nawet sięgnąć po gazetę, którą codziennie mi przynosi z nadzieją, że zajmę się czymś innym, niż leżenie na łóżku z herbatą i wpatrywanie się w Niego. Gazeta jest dla mnie zbędna. Książka, którą przysłał mi Louis, myśląc, że bardzo się nudzę, także nie spotkała się ni razu z moimi oczami, a tym bardziej nawet dłońmi.

Pod przykrywką zmęczonej, obolałej przez los dziewczyny ukryłam bardzo stanowczą kobietę. Walczyłam przecież o swoje. Walczyłam o Stylesa.  Harry przekonał się o tym już następnego dnia, zaraz po powrocie z koncertu. Niczym nie przejęta rozkazałam mu się rozebrać i iść spać. Patrzył na mnie wtedy w wielkim skupieniu, nieporadnie rozwiązując swoją muszkę. Zdziwiony moją pewnością siebie, znieruchomiały na środku pokoju jedynie wytrzeszczył zielone, podkrążone oczy. Wtedy zaprzysięgłam sobie, że trzeba odnowić w Harrym życie. Zapragnęłam przywrócić mu siły. Jeszcze nie wiedziałam, jak to zrobię. Ale wiedziałam, że zrobię. I wierzyłam w to z całą mocą. Tak samo, jak z całą mocą Harry nie mógł odwiązać swojej muszki. Wreszcie się poddał, zostawił pod szyją rozmemłaną muszkę, opuścił ręce i westchnął. Zawtórowałam mu, wyswobadzając nogi z koca. Poczłapał niepewnie w stronę fotela stojącego obok tego, w którym siedziałam ja. Nie miał nawet siły ściągnąć z ramion marynarki. Opadł bezwładnie na fotel, który tylko zatrzeszczał drewnianymi nóżkami o podłogę. Spuścił głowę na ramię, a  loki zjechały mu na policzki. Wypuścił powietrze z ust ze świstem, aż pojedyncze kosmyki pofrunęły, opadając na nos. Ręce zwiesił po obu stronach fotela i sflaczały do granic możliwości, konał, prawie zasypiając na siedząco. Obserwowałam to ze swojego fotela w dalszym ciągu plątając się z ciepłym kocem. Wreszcie zaparłam się, odrzuciłam koc na podłogę i odetchnęłam, wstając. Podniósł szyję, słysząc, jak się zbliżam.  Dotykałam gołymi stopami podłogi wydając przy tym znajomy odgłos tuptania. Stanęłam nad Nim niczym kat nad ofiarą. Ostatnimi czasy tylko tak mogłam opisywać nasze relacje. Stałam się zimna przez obawy. Priorytetem było dbanie o tego zagubionego chłopaka. Nie umiałam zapanować nad zmianą, jaka toczyła się we mnie, gdy walczyłam ze strachem.  Zaraz po tym, jak przeszło mi otępienie i lęk wraz z paniką, w moje serce zakorzenił się ostry rygor względem Harry’ego. Pilnowałam Go bardziej niż Jego własny menager. Dla wyładowania swoich obaw, płakałam tylko w nocy, kiedy On jak zabity, leżał obok mnie i nie wiedział o istnieniu świata. Wymęczony próbami, koncertami, obowiązkami sławnej osoby potrzebował dużo snu. Byłam przy Nim dwadzieścia cztery  godziny na dobę, monitorując swoim spojrzeniem każdy jego ruch. Tylko w ten sposób mogłam być pewna, że nie ucieka w stronę " prochów".  Kiedy zasypiał w naszym łóżku, wypompowany z wszelkich sił, ja ściskałam kołdrę w pięściach i tłumiła szloch. Ból dławił mnie w serce i gardło, ale płakałam najciszej, jak tylko się nauczyłam. Odreagowywałam stres, nerwy. Wypłukiwałam z siebie toksyczny lęk o Stylesa. Wsiąkał w białą poduszkę, a ja zasypiałam z podpuchniętymi oczami, by rano wstać i znów pilnować chłopaka... Płacz w poduszkę stał się nocnym rytuałem.  Wtedy odreagowywałam wszystkie swoje boleści. Trzęsłam się z bezradności, przerażenia – wciąż we mnie mieszkały, rodząc coraz więcej obaw przed tym, czy Harry na pewno jest „czysty”. Swoich lęków nie pokazywałam mu w dzień. Wyrzucałam je z siebie tylko i wyłącznie w ciemnościach. Przecież i tak wiedział doskonale, jak bardzo dygoczę cała w środku…

Tymczasem, tamtego dnia, gdy wrócił z koncertu, a ja tkwiłam nad nim, jak ten przysłowiowy kat, zerkał na mnie spod swoich włosów. Wreszcie westchnął i wyprostował się, poklepując swoje kolana okryte szarym materiałem spodni garniturowych. Zarzucił włosami na lewo, powstrzymał chęć ziewania i uścisnąwszy moją lodowatą dłoń, pociągnął mnie na swoje nogi. Usadowiona wygodnie na ciele chłopaka, przekręciłam się, by pomajstrować przy muszce. Przymknął oczy, gdy zimne opuszki moich palców, próbujące rozplątać dziwne guziki, spotkały się ze skórą Jego szyi. Oparł wygodnie głowę o fotel i czekał cierpliwie, aż mały guziczek podda się pod naciskiem moich palców. Muszka wreszcie odpuściła. Położyłam ją na szklanym stoliku tuż przy fotelach. Harry uśmiechnął się wtedy tak wdzięcznie. Przyciągnął mnie bliżej, kładąc na swoją klatkę piersiową. Bezwstydnie ułożył dłonie na moich biodrach i westchnąwszy, zastygł w bezruchu. Potem musiałam przez pięć minut błagać Go, by otworzył oczy, wstał, zdjął resztę ubrań i położył się do łóżka. Za nic w świecie mój cichy głos nie mógł dotrzeć do Jego świadomości. Spał jak zabity, zaciskając ręce w moim pasie. Wreszcie uniósł powieki  i westchnął zmartwiony. Pokręcił głową z pobłażliwością. Uśmiechnął się szaro i wybełkotał, że On nie ma siły się rozebrać. I On po prostu grzecznie czeka, aż moje palce dobiorą się do  guzików Jego koszuli. Rozbawiony, eksponując mi dołeczki w policzkach, stwierdził, że nigdy nie potrafię poprawnie odczytać aluzji cichego milczenia. Ziewnął.  Z przemęczenia zachowywał się jak pod wpływem gazu rozweselającego. I wstał, ciągnąc mnie w stronę łóżka.  Postawiona na pion przed ukradkowo ziewającym chłopakiem, zmuszona byłam do rozbierania wymęczonego, pochłoniętego sławą piosenkarza. Piosenkarza, który pomimo zmęczenia, obserwował mnie ciekawym, zielonym wzrokiem, zapewne w duszy śmiejąc się z moich nieporadnych palców odpinających klamrę od brązowego, skórzanego paska. A za oknem zaczynał padać  deszcz, wpadający do pomieszczenia  swoim zapachem i lekkim chłodem…

      Próbowałam otworzyć oczy, gdy coś niewyobrażalnie mocno zgniotło mi uda. Kiedy byłam już obudzona, ale nie raczyłam uchylić powiek, ze spokojem stwierdziłam, że nic mnie nie bije, więc mogę fruwać w objęciach Morfeusza w dalszym ciągu. Wzdychając cichutko pod nosem, zacisnęłam palce na miękkiej kołdrze pachnącej Harry'm, gotowa przekręcić głowę w Jego stronę. Chęć sprawdzenia, czy nadal śpi obok mnie, jak zwykle anielsko spokojny, spełzła na niczym. Coś ścisnęło mnie mocno za dłoń. Byłam zmuszona otworzyć szeroko oczy. Sapnęłam z przerażenia, zrywając się z miejsca. Odbiłam się boleśnie od czyjegoś twardego ciała i zatonęłam w miękkości poduszki, rozsypując włosy naokoło głowy.

- Am, powiedz mi, słoneczko, co wy w nocy z Hazzą robicie, że on się na próby spóźnia, co?

I dopiero po dwóch haustach powietrza, dwudziestu gwałtownych mrugnięciach zaspanymi oczami dotarło do mnie, kto na mnie siedzi. Moje zastygłe w bezruchu nogi ugniatał uśmiechnięty od ucha do ucha Louis. Wiatr we włosach zaraz po tym, gdy przetrzepał brązową czuprynę palcami, dodawał mu uroku. Niczym nie zniechęcony siedział na mnie okrakiem, zaciskając palce na  kołdrze. Biała bluzka w czarne paski – typowa dla Tomlinsona, zasłaniała jego opalone ciało. Uśmiechał się cwaniacko. A ja dobudzałam zmysły, zastanawiając się, jakim prawem budzę się w łóżku z Tomlinsonem, skoro koło drugiej nad ranem kładłam się do tego samego łóżka z Styles'em. Mózg odmówił współpracy. Zabolała mnie głowa, natychmiast się skrzywiłam.

- Co? – Rzuciłam inteligentnie, marszcząc czoło i patrząc w skupieniu na przyjaciela. Obserwował mnie z rozbawieniem. Zgniótł mi boleśnie wszystkie kości nóg, próbując wygodnie usiąść. Nie odrywałam od jego twarzy wzroku, toteż nawet nie wiem, czy ta biała poświata na ramionach Lou to słońce wpełzające przez ogromne okno, czy to światło z lampy. Najwyraźniej niedane było mi się dowiedzieć, bo całą moją uwagę skupiał na sobie rozanielony Louis. Skoczył, zgniatając mi miednicę, aż przekręciłam głowę, chowając nos w poduszce i jęcząc.

- Pytam cię słoneczko, co wy z Harrym w nocy robicie. – zaszczebiotał radośnie, odwracając się lekko w prawo, chcąc zobaczy drzwi od łazienki. Tak mi się przynajmniej wydaje.

Niedobudzona do końca, obserwowałam go w dalszym ciągu, nie kontaktując absolutnie. Wreszcie dotarł do mnie sens słów dwudziestolatka.

- Wiesz, wydaje mi się, że śpimy. – wymamrotałam, chowając się pod kołdrą. Zakryłam nos puszystym, białym materiałem, odcinając widok na chłopaka. Ziewnięcia usłyszeć nie mógł, bo zakopywałam się pod kołdrą coraz mocniej. W pokoju coś huknęło. Louis poruszył się nieznacznie i zaśmiał się. Zaciekawiona dziwnymi dźwiękami wystawiłam brodę zza kołdry. Czubek mojej potarmoszonej głowy rozbawił Tomlinsona. Parsknął mi śmiechem prosto w twarz, a potem kolejny raz przygniótł, wbijając w materac. Zeskoczył z łóżka, przynosząc mi ulgę. Ostre promienie słońca wpadające do pokoju poraziły  zaspane oczy. Podniosłam się nieporadnie do pionu, mrużąc powieki. W smugach słońca wirowały pyłki kurzu. Mogłabym podziwiać uroki poranka, ledwo żywa w łóżku, zmaltretowana przez jednego z członków znanego zespołu. Z łazienki wybiegł Harry, zakładający na stopę granatową skarpetkę. Byłam tak zaspana, że nawet nie zorientowałam się, kiedy Harry stracił równowagę i poległ po cichu na podłogę. O tym wyczynie uświadomił mnie rechot Tomlinsona. Zmarszczyłam czoło i podniosłam się wyżej na łóżku, ciekawa widoków na dywanie. Mój zbuntowany i wyjątkowo obrażony na poranek Styles, leżał płasko na podłodze, wpatrując się z boleścią w sufit. Skarpetka, którą wcześniej próbował wcisnąć na stopę, leżała nieopodal, zwinięta w nieładną kulkę. Zaśmiałabym się dźwięcznie, ale teraz jedyny odgłosem, jaki byłam w stanie wydobyć z siebie, był odgłos ziewania.

Kiedy zostawili mnie samą w tym pokoju, nawet nie wiem. Wiem jedynie, że kotłowali się po pomieszczeniu jeszcze kilka minut, próbując ubrać Harry’ego na próbę. Potem wybiegli z apartamentu, zostawiając mnie umierającą i sztywną na łóżku. Zasypiałam, obserwując tańczące pyłki w smugach porannego słońca wpadającego przez ogromną ramę okna.