Siedemnasty

      Cześć! Strzelić Wam mały monolog? A strzelę. Tylko najpierw zadedykuję ten rozdział Mańce na przeprosiny. Że tak karygodnie Ją ostatnio ignoruję i nie mam ochoty przyjmować do wiadomości, że stała się skejtem. Bóg wie dlaczego... Mańko! Wkurzam Cię pewnie bardziej niż pewien młodociany, przystojny tancerz, ale nic na to nie poradzę! Jestem jaka jestem i chyba jeszcze długo będziesz musiała mnie taką znosić. Wiesz jednak, że bezgranicznie jestem wdzięczna za Twoją nieziemską cierpliwość. I wyrozumiałość dla mojej dziecięcej psychiki! Ten rozdział jest...Jakby nie patrzeć, o przyjacielu. Jesteś moją przyjaciółką. Doceń, kurczę to, że Cię kocham. I uśmiechnij się. I wiesz, co? Nie, nie bądź na Niego zła... 

      I mam do Was apel! Apel taki, że po prostu apel ekstra! Czytajcie mnie uważnie, pierdoły. Mam taki swój pamiętnik, który daję każdej ważnej mi osobie. Gdybym miała każdemu z Was wręczyć ten zeszyt, prędzej umarłabym na raka małego palca u stopy...  W nocy wpadłam na pomysł, twierdząc, że bardzo chciałabym mieć pamiątkę po tak wspaniałych czytelnikach jak Wy...Ponieważ nie w sposób jest wysłać każdemu z Was zeszycik, byście mogli wpisać się ręcznie, postanowiłam poprosić Was o wpis... tutaj. Sprawa jest prosta - piszecie w komentarzu lub na mój numer GG - 26011580 - wpis do pamiętnika. Co tam napiszecie, Wasza sprawa. Możecie wysłać mi wierszyk lub  nawet wywód w moim kierunku. Wszystko będzie mile widziane. Ja to wszystko sobie wydrukuję i wkleję do pamiętnika.  I takim cudem będę miała po Was nieziemską pamiątkę! Każdego dobrze zapamiętam, bo liczę, że każdy z Was się postara i napisze mi coś fajnego.  I że się podpiszecie, żebym mogła jakkolwiek Was...odróżniać.Liczę na Was i nie mogę się doczekać, aż mi coś napiszecie. Gdy będę już starą prukwą z niezwykle boleśnie odtwarzająca się  pamięcią, będę miała konkretnie dużą frajdę czytając to wszystko... To co? Do dzieła? A teraz rozdział. Bo już na mnie krzyczycie, że nie wstawiłam wcześniej. Wy wredoty... 

   
Jacobowa nutka do posłuchania...


    Skrzywiłam się przeokropnie wbijając wzrok w wyświetlacz telefonu. Kiedy tylko wyłowiłam ze skórzanej torby czarny telefon dotykowy, byłam przygotowana na szok. Stanąwszy na zimnych kafelkach balkonu, przygotowywałam się na wstrząs. Obserwując w oddali okolice Toronto, czekałam na włączenie się aparatu. Kiedy do moich oczu dobrnął obraz pięćdziesięciu nieodebranych połączeń od Jacoba, zdębiałam. Zagryzłam wargi, spoglądając w dół, na uliczkę przed hotelem, zastanawiając się nad formułką wytłumaczeń  należących się przyjacielowi. Przestępowałam z jednej nogi na drugą, obserwując młodą dziewczynę z transparentem dla One Direction, dumnie kroczącą po chodniku. Westchnęłam i uniosłam brew do góry.  Zacisnęłam mocniej palce na metalowej barierce, przygotowując się do wybrania numeru przyjaciela. Już słyszałam jego nerwowy oddech zaraz po odebraniu… To nie będzie miła rozmowa, zdecydowanie nie. Letni wiaterek rozwiał mi włosy na boki, niektóre ładując do ust. Przymknęłam oczy przez natarczywe słońce, które co chwilę chowało się za obłoczki, by potem znów się do mnie uśmiechnąć. Dzienna gwiazda bawiła się z chmurami w kotka i myszkę co chwilę tworząc na balkonie cień. Teraz słońce wystawiło swoje promienie zza białej, puszystej chmury, otaczając moje ramiona lekkim ciepłem. Westchnęłam kolejny raz, nerwowo bawiąc się guzikiem swojej błękitnej koszuli. Właściwie, bawiąc się białym guzikiem błękitnej koszuli Harry’ego, którą wyciągnęłam z szafy, gdy tylko zniknął za drzwiami pod pretekstem próby. Pachniała Nim tak intensywnie, do tego stopnia, że prawie wirowałam po balkonie od zawrotów głowy. Wrażenie, że stoi gdzieś obok mnie i częstuje mnie swoim zapachem nie chciało mnie opuścić.
Miałam potężne wyrzuty sumienia. Brak kontaktu z Jacobem przygniatał mnie coraz mocniej. Zaniedbałam nie tylko swoją duszę. Pogorszyłam także  zażyłość z najlepszym przyjacielem. Powiernikiem wszystkich moich największych sekretów. Naraziłam nas na ogromnie bolesne konsekwencje. Zaczesałam puszyste włosy za ucho i z pobłażliwością spojrzałam na telefon. Nie byłam gotowa usłyszeć w słuchawce zdenerwowany głos Jacoba. Bo to, że odbierze nastawiony sceptycznie, miałam zapewnione. Tak samo, jak zdziwienie na twarzy Harry’ego, gdy tylko wróci z próby i zastanie mnie ubraną w swoją wielką koszulę. I stałam tak, jak taka sierota, w przydużej, błękitnej, sztywnej koszuli i jasnych dżinsach. Trzęsłam się z zimna, bo słońce znów uciekło za kłęby chmury, atakując moją skórę cieniem. Potarłam bosą stopą o drugą i łapałam ostatnie hausty powietrza. A potem wcisnęłam palcem numer Jacoba, zagryzając wargę. O losie jedyny, czas się pożegnać. Za chwilę wyzionę ducha, zmuszona do tego przez srogi głos Jake’a. Zabije mnie mentalnie przez słuchawkę. Jestem tego pewna. I wykrwawię się na balkonie w pokoju hotelowym Harry’ego Stylesa. Wszystkie brukowce będą pisać o tajemniczej śmierci pewnej brunetki. A na dodatek, poplamię krwią ulubioną koszulę Harry’ego…
- Ty żyjesz w ogóle?! Nigdy więcej nie puszczę cię do żadnego Toronto – ryknęło w słuchawce, aż zmrużyłam oczy. Zacisnęłam spocone dłonie na metalowej barierce i przyjmowałam atak. – Co ty sobie w ogóle wyobrażasz…- Dodało to, co wcześniej ryknęło, tym razem ciszej i o wiele spokojniej. Otworzyłam jedno oko, wyprostowując nogę, którą wcześniej, przygotowując się do wrzasków, zgięłam w kolanie. Jacob sapał po drugiej stronie mojego telefonu. Jaki był poziom jego zdenerwowania, żalu wewnętrznego, potrzeby rozerwania mnie na najmniejsze strzępy, jeszcze nie wiedziałam. Mentalnie przeczuwałam, ze dopiero nastawia się na reprymendę. I jak zaraz huknie do słuchawki, to nic już mi nie pomoże. Nawet Harry, dawkujący mi moją dzienną dawkę marzenia wydychanego. I się znowu uduszę, jak to mam w zwyczaju. Subtelny spokój mieszkający w mojej głowie wyparował uchem i nosem, a teraz zaczynałam się denerwować…
- Jacob…
-Jacob? Ja ci dam Jacoba. Co ty myślisz? Że ty jesteś królowa Elżbieta? Telefon się do cholery odbiera! – wypaplał na wdechu, a chcąc mu nie przerywać zbulwersowania wewnętrznego objawiającego się ślinotokiem, słuchałam uważnie jego przyśpieszonego oddechu. Gdyby tu był, już bym nie miała włosów na głowie. No, może ostatecznie powołałby się na swoje palce i porwał na strzępki tę piękną koszulę… Jacob to najjaśniejsze słońce na tej Ziemi. Pozytywniejszego człowieka nie znajdziecie nigdzie. Czasami zastanawiam się, jakim cudem upchał gdzieś w tym swoim chudym ciele tak duże serce. Tak duże, kochane i pełne czułości serce. Jest facetem z krwi i kości, klnie jak szewc prawie co kilka sekund i uwielbia zmieniać co chwilę samochody. Dodatkowo, jak prawdziwy mężczyzna, uwielbia sikać na łonie natury. I wcale nie żartuję ani nie mówię tego, bo chcę zabrzmieć zabawnie. Naprawdę. Jest coś jeszcze...Kiedy się denerwuje calutki glob jest narażony. Na wybuchy wulkanów, powodzie, pożary i wszędobylski chaos. W ostateczności lubi potłuc moją szklankę, okazując, jak bardzo jest wyprowadzony z równowagi. A kiedy tęskni ma tendencję do wprawiania mnie w poczucie winy. Jak teraz...Właśnie tak, jak teraz.
- Ja cię naprawdę bardzo przepraszam, Jake. – Wtrąciłam skruszona nie na niby, spuszczając nawet głowę, czego zobaczyć nie mógł. Słońce znów wyminęło chmurkę i przygrzało swoim blaskiem w moją osobę. Spocona dłoń ledwo przytrzymywała telefon. Roztopię się zaraz ze skruchy.
- W tyłek sobie wsadź swoje przepraszam.  Co się nadenerwowałem, to moje. – wymamrotał pod nosem. Tak, teraz faza najintensywniejszego gniewu mija. Zostanie zastąpiona tęsknotą. Rozrzewniony Jacob puści swoje zdenerwowanie luźno, pozwalając mu na ucieczkę. Puści mi moje złe zachowanie w niepamięć i zacznie wypytywać, czy Toronto rzeczywiście jest takie ruchliwe. Te fazy gniewu są urocze.
-  Musiałam sobie trochę przemyśleć. Dużo się działo, Jacob. Już zaraz po  wylądowaniu miałam sporo przygód. Musisz mi wybaczyć, że tak cię odstawiłam, ale tutaj miałam małe urwanie głowy…
- Co masz na myśli, Am? Stało się coś?
Zasępiłam się mocno, a wszystkie emocje odpłynęły mi z twarzy. Mówić mu, czy zmienić temat i zacząć energicznie opowiadać o urokach Toronto, których nawet jeszcze do końca nie zaznałam? Nie zaznałam, bo tkwię uwięziona w hotelu, przygnieciona stertą obaw, strzępek strachu i...nie wiadomo, czym jeszcze. Oparłam się o barierkę, przykładając jedną dłoń do czoła. Zakrywając dłonią dostęp słońca do swoich oczu, obserwowałam tępo jedną z ulic. Dziewczynka ciągnięta przez wysoką kobietę wcale mi nie pomogła. Jacobowi należały się wyjaśnienia. Miał całkowite prawo wiedzieć, co spotkało mnie w Toronto i co sprawiło, że nie dawałam mu znaku zycia. Myślę, że ból umiejscowiony w moim gardle, gdy tylko zaczynam mówić o narkotykach, jestem w  stanie znieść. Gorszą rzeczą dla mnie będzie reakcja szatyna na moje niemrawe słowa. Obawiałam się trzaśnięcia słuchawką. Obawiałam się furiackich i zawistnych reakcji Jacoba.
- Am, co się dzieje? – Wyrwał mnie z amoku, rozrywając cząsteczki myśli na strzępy. Zamrugałam kilka razy i wyprostowałam się, poprawiając zmarszczki na koszuli. Pokiwałam głową dla otrzeźwienia umysłu, ale to nie dało nawet najmniejszego rezultatu. Stałam boso na nagrzanych słońcem kafelkach, wiatr rozwiewał czarne kosmyki moich włosów, zabawiając się także fragmentem koszuli. Tkwiłam w bezruchu, słysząc jak gdzieś w dole z piskiem opon hamuje samochód. Usta ściągnęłam w wąską linię. Jacob, musisz wiedzieć. Ale tak strasznie boję się twojej reakcji, człowieku! – pomyślałam.
- Znalazłam u Harry’ego narkotyki… - wysapałam ledwo dosłyszalnie, otwierając szeroko suche, popękane usta, łapiąc głębsze hausty powietrza. Wszystko naokoło pachniało latem. Toronto roznosiło zapach słońca i czerwonych kwiatów ustawionych w ogromnej donicy tuż koło moich nóg. Milczeliśmy. Milczałam ja, zadzierająca głowę w stronę chmur, korzystając z okazji, ze słońce uciekło za chmurzyska i nie razi mnie w oczy. I milczał Jacob, gdzieś w Londynie, kilkaset  tysięcy kilometrów ode mnie. Słyszałam, jak oddycha po drugiej stronie. Coś szemrało mi na ucho, że jest wstrząśnięty. Zachodzące słońce przerażało tak samo, jak cisza w słuchawce.
Stanęłam na baczność, wyprostowana jak struna, słysząc zamykające się drzwi wejściowe. Natychmiastowo przyśpieszyło mi tętno. Przytrzymałam się chłodnawej już barierki, by nie zjechać bezwładnie na kafelki. Wyszeptałam otępiałemu Jacobowi, że On wrócił. Bez zastanowienia, nawet nie patrząc na telefon, rozłączyłam się. Ostatni raz zerknęłam na niebo i panoramę miasta, przygotowująca się do konfrontacji ze zmęczonym Harry'm.  Odkąd jesteśmy w Toronto zawsze wraca wyczerpany. Próbami, koncertami...Właściwie wszystkim. A najbardziej chyba wymęcza Go skrucha i poczucie winy. Że swoją głupotą zrobił mi ogromną krzywdę. Tak myślę...Przymknęłam lekko powieki i odwróciłam się. Otwierając oczy, napotkałam wzrokiem Harry’ego stojącego w progu. Opierając się o srebrną ramę okna, przejechał zielonkawymi oczyskami po mnie, od góry do dołu. Ślad uśmiechu wstąpił na Jego usta, gdy dostrzegł swoją błękitną koszulę zasłaniającą moje ciało. Zabłąkany pół uśmiech skrył, przetrzepując palcami czuprynę. Opierając się nonszalancko o ścianę nie spuszczał ze mnie wzroku. Osaczona całkowicie stałam między nim, a metalową barierką chroniącą mnie przed pofrunięciem. Spuściłam wzrok na swoje bose stopy z nikłą nadzieją, że Harry wycofa się w głąb apartamentu.
- Stało się coś? – Ciche pytanie zielonookiego spowodowało, że podniosłam rozbiegany wzrok. Nic się nie działo. Tak tylko, zbyt mocno przejęłam się nie wiadomo czym. To takie normalnie, Harry… - Jesteś jakaś zdenerwowana… - wymsknęło Mu się po cichu, pod nosem, kiedy obserwował jak chowam telefon do kieszeni obcisłych dżinsów. Opuściłam pachnącą, świeżą koszulę i spuściłam dłonie. Pokiwałam przecząco głową, jak mała dziewczynka, rozsypując na plecach długie kaskady włosów. Chłopak schował dłoń do kieszeni ciemnych dżinsów. Zastanawiał się nad czymś, patrząc za moje plecy, na widok Toronto. Wyciągnąwszy dłoń z kieszeni, skierował ją w moją stronę. Chwyciłam ją i pozwoliłam pociągnąć się w głąb apartamentu. Przyciągnięta, wpasowałam się w Jego ramiona, obserwując zdziwiona jak zamyka drzwi balkonowe. Szybkim ruchem zaciągnął zasłonę, odcinając dostęp życiodajnego słońca do moich oczu. Przez delikatne fałdy białego materiału prześwitywały maleńkie promyczki, rozjaśniając lekko pomieszczenie. Zmrużyłam oczy i objęłam Go w pasie, przyciskając głowę do twardego ramienia. Spomiędzy nitek Jego koszuli wypełzał zapach perfum i proszku do prania. Delikatnie uniosłam głowę i wtuliłam się w Jego kark. Tu dotarł do mnie aromat szamponu i skóry chłopaka. Nie wiem, co robiliśmy. Potrzeba czułości? Zwykły uścisk? Opleciona Jego ramionami, trwałam w bezruchu, rozpraszana  kosmykami Jego loczków dotykających mojego policzka. Splątał palce na moich plecach, przyciskając moje ciało bliżej swojego. Bezlitośnie usypiał mnie swoja idealnością. Rozpływałam się tak przepięknie, gotowa przelać się przez Jego ramiona.
- Dostałem dziś reprymendę od menagera za nasz nieoficjalny związek, wiesz? – Zaśmiał się cicho, tuż przy moich uchu. Strzepnęłam resztki melancholii z moich powiek. Westchnęłam, łaskocząc Go oddechem w szyję. Skurczył się lekko, dotykając czołem czubka mojej głowy. Nasz nieoficjalny związek zaczął tu komuś przeszkadzać…? Nasz nieoficjalny związek? Związek?...Przestałam oddychać? – Potem do dyskusji włączył się Louis, który stwierdził, że skoro się z kimś sypia w jednym łóżku, to należałoby z tym kimś być. Potem Niall dołączył do niego, twierdząc, że skoro druga osoba o ciebie dba, trzeba przy niej zawsze być. Oni to wszystko dla żartu mówili. A ja twierdzę, że jak się kogoś kocha to…
Zesztywniałam. Zatrzymał mi się oddech. Umarłam w rękach anioła. Umarłam, na dodatek moje serce jeszcze biło! Umarłam nieformalne, tak? I Boże, co to za śmierć była.
- To bez względu na wszystko, trzeba z  tą osobą być. Marzenia są potrzebne. Myślę, Am, że jesteś mi bardzo potrzebna do życia. Wydaje mi się, że skoro śpię z tobą w jednym łóżku, to tak jak mówi Louis, powinienem  z tobą być. I tak jak mówi Niall, ponieważ o mnie dbasz, muszę przy tobie być. Wydaje mi się jeszcze, że jestem tak zmęczony, że bredzę, ale…
- Po prostu się zamknij już, co? Bo ładnie mi mówisz i popsujesz tego smak...
I po prostu zamknął się, tak jak mu kazałam. Zamykając mi zdrętwiałe z miłości usta, swoimi suchymi, popękanymi, delikatnymi wargami. I po prostu…Ja też się zamknęłam.