Dwudziesty

   Zawsze na początku piszę dedykację. Zawsze dla tych, którzy w jakiś sposób zajmują miejsce w moim roztargnionym umyśle. Raz dziękuję za docenienie, raz wyznaję sympatię a innym razem po prostu dedykuję, by sprawić komuś przyjemność takim nic nieznaczącym psikusem. A dziś siedząc w fotelu i kichając trzydziesty siódmy raz ( Proszę się nie śmiać, ale autentycznie to liczę, bo ostatnimi dniami biję rekordy...) ( Nie wiem, po co to napisałam...) zastanowiłam się, jakim prawem nie zadedykowałam ani jednego rozdziału osobie...Dzięki której powstało to opowiadanie. Gdyby osiemnaście lat temu, pierwszego lutego  Anne nie urodziła tego idioty z lekko kręconymi włosami i zielonymi ślepiami, nigdy nie napisałabym tego opowiadania. I prawdopodobnie nie poznałabym tylu wspaniałych ludzi. Nie poznałabym ani Harry'ego. Ani Was... W ostateczności Styles urodził się tego pierwszego lutego, żył sobie w cieniu przez te kilka lat, robiąc w pieluchy i bawiąc się samochodzikami. Wżerał tampony, bo myślał, że to ciastka. Nauczył się biegle mówić po francusku. Wpadł na pomysł ogolenia swoich włosów na cele charytatywne. Uświadomił sobie, że nie cierpi oliwek. A nawet dał zaatakować się koziołkowi. I nauczył się spać nago. Potem coś mu odstrzeliło, tak naprawdę nikt nie wie, co, zapewne On sam też nie wie. I polazł do X - factora. I tenże właśnie spacer w kierunku sławy sprawił, że sławę osiągnął. A potem to już był tylko płacz. Jego i mój. Jego w laptopie, przed kamerą. Mój przed laptopem. On zwierzał się innym, że chciałby móc nie przejmować się krytyką innych. Ja płakałam, bo nie mogłam pojąć fenomenu łez młodego chłopaka, który zamiast pokazać, że jest silny, przed operatorem kamery zwyczajnie zaczął się jąkać i szlochać. Szlochaliśmy oboje, niby jednocześnie, ale jednak nie. Teraz powinnam udać się do psychologa, który pomógłby mi zrozumieć, co zaszło. Ja oczywiście nigdy tak naprawdę nie dowiem się, jak to się nazywa. Psycholog natomiast stwierdziłby, że zakochałam się w zielonych oczach pewnego bruneta z niewyobrażalnie wielkimi dziurami w nosie... W sensie, że dziewucha zauroczyła się swoim idolem. Tak naprawdę nie wiem, jak to się określa. Reasumując... Ten rozdział nie jest idealny. Jest dziwny i nieprofesjonalny. Nie różni się niczym od pozostałych. Nie jest wyjątkowy. I własnie dzięki temu chciałabym zadedykować go Harry'emu Stylesowi. I choć On się o tym nigdy w życiu nie dowie, zrobię to i tak. Dzięki temu człowiekowi napisałam opowiadanie, które jest dla mnie skarbem. Dzięki temu dziwnemu nastolatkowi pojęłam kilka rzeczy. Dzięki Niemu zrozumiałam, że by być szczęśliwą, nie muszę mieć kogoś blisko siebie... Wystarczy, że będę miała zdjęcie, jak wychodzi z samochodu z ogromnym uśmiechem na ustach. W życiu nie można mieć wszystkiego. Nawet, jeśli pragniemy kogoś  ponad wszystko, niekoniecznie ten ktoś zamieszka w naszym sercu. To się nie liczy. Liczy się szczęście. Jeśli ta osoba jest szczęśliwa, nie ze mną, gdzieś indziej, gdzieś daleko... Jestem szczęśliwa. Taka prosta lekcja od Harry'ego Stylesa z niewyobrażalnie dużymi dziurkami w nosie. Ten rozdział jest dla Niego. Może kiedyś ktoś przełoży to pieprzone opowiadanie na angielski i jakimś cudem to siajstwo trafi do Stylesa. Może to przeczyta... A jeśli tak się stanie, to błagam, powiedzcie Mu, że się cieszę i w ogóle, o której i gdzie mnie chowają, bo pewnie będę już martwa ze szczęścia....

Klimat, rytm...Muzyka

Nie mogłam ozdrawiać ciała Jego dotykiem. Nie mogłam ubierać się w Jego zapach. Więdłam cała, siedząc na rozpadającej się ławce. Zielona farba odpadała z drewnianych belek.  I sama już nie wiem, ile trzeba słów, by wysuszyć  łzy. Płakałam nieprzerwanie odkąd wymknęłam się z hotelu. Wypuszczona z ramion Jacoba obserwowałam w przerażeniu, jak chłopak łapie czarną torbę. Spojrzawszy ostatni raz na mnie, stojącą a środku pokoju bezbronnie, wyszedł pośpiesznie, trzaskając  głośno drzwiami. Harry umiał jedynie patrzeć mi smutno w oczy. A ja słysząc wciąż w uszach huk zamykanych drzwi, trzęsłam się. Harry spoglądał na mnie Przepraszająco. Chciał mnie tym spojrzeniem przywrócić do życia.  Sprawić, bym na chwilę choć poruszyła ciałem. Bym drgnęła...A potem musiał jedynie obserwować, jak chowam pod kosmykami włosów łzy. Bez słowa łapałam skrawki płaszcza w trzęsące dłonie. Domyślił się, że chcę uciec. Gdy próbował zatrzymać mnie za nadgarstek, przy sobie, prawie spadł mu ręcznik  z bioder. Przytrzymawszy go przy ciele, wypuścił z objęć moją dłoń. Skorzystałam z okazji. Chwyciłam klamkę i zniknęłam…Wybiegłam na korytarz, zostawiając zdezorientowanego Harry'ego. Zacisnęłam paznokcie na połach płaszcza. Zdusiłam ból, słysząc, jak wybiega na korytarz i woła mnie. Harry wrzeszczał moje imię przerażająco boleśnie. Każdy dźwięk wydostający się z Jego ust miał mnie zatrzymać Krzyk rozchodził się echem po korytarzu, odbijał od ścian, a grymas pokojówki, którą potrąciłam, biegnąc prędko, brzmiał w moich uszach. Cierpki łyk życia. Jak zwykle. Nie goniłam Jacoba. Nie chciałam go zatrzymywać. Gdybym pobiegła za przyjacielem, zostawiając w pokoju Harry'ego, byłabym najokropniejszą osobą na świecie. Dlatego uciekłam. Od jednego i drugiego. Nie pobiegłam za Evansem. I nie zostałam przy Harry'm.  Słone grochy łez lekko spływały po szczęce, wsiąkając  niewinnie w czarny płaszczyk. Czy musiałam uciekać, gdzieś sama nie wiem, gdzie? By uspokoić oddech, wysuszyć łzy, ugodzić swoje plecy bolesną strukturą ławki. Musiałam uciec pod stare drzewo, kołyszące nade mną zielonymi liśćmi. Tylko po to, by zasiąść pod nim, wsłuchać się w skrzypnięcie przestarzałej ławki. A właściwie tylko po to, by pozwolić tym wszystkim bolesnym słowom wrócić do mojej głowy. Zaciskałam paznokcie na drewnie, krusząc farbę na chodnik. Słowa Jacoba uderzały mocno. Zaczynałam tęsknić. Zaczynałam płakać na nowo. Płakałam przecież dyskretnie. Tak bardzo po cichu, schylając się, jakbym szukała wymarzonego kamyka pod stopami. Płacz do wewnątrz? Mieszałam się. Mieszały się wszystkie moje odczucia. Wszystkie emocje były inne. Gryzły się ze sobą. Głupiałam...Dostawałam gorączki ze strachu. 

Płacz podobno uwalnia od złych emocji. Te szare łzy ściekające po moich rozgrzanych policzkach nie uwalniały mnie od absolutnie niczego. Cierpiałam z każdą chwilą mocniej, czując, jak wewnątrz mnie rozrywa się każdy organ.  Serce pulsowało boleśnie. Płuca ocierały się o żebra, wprawiając mnie w agoniczny paraliż. Żałowałam, że nie potrafię cofnąć czasu. Żałowałam, ze Jacob musiał zasiać w sobie niezrozumiałego pochodzenia nienawiść do Harry’ego.  Żałowałam, że powiedziałam mu to, co powinnam była zachować głęboko w sobie. Żałowałam, że w obecnej chwili jedynym powietrzem, jakim oddycham, jest zwykły tlen. W pobliżu nie było mojego chodzącego marzenia. Nie mogłam zatchnąć się zawsze cudownym zapachem Harry’ego. Pozwalał mi wdychać swoje perfumy o każdej porze dnia i nocy. Teraz siedział gdzieś w naszym pokoju hotelowym. Zostawiłam Go samego, absolutnie samego ze strachem w zielonych szkiełkach, wybiegając ze łzami w oczach z pomieszczenia.  Wołał, krzyczał, wrzeszczał za mną, jak małe dziecko za zagubioną mamą.  Darł się, jakby rozdzierali Go na najmniejsze kawałki.  Wrzeszczał, jakbym umierała...A ja Go zostawiłam i uciekłam. Gdzie jest moje serce? Dlaczego je straciłam? Gdzie podziało się moje dobro? Gdzie jest dobro, które dawałam tylko Harry'emu? Codziennie bałam się o Jego życie. Bałam się zostawiać Go samego na krótkotrwałą chwilę, mając świadomość, że moją obecność mogą zastąpić mu prochy. Zapominałam, co to jest zdrowy rozsądek, bo zamiast niego miałam panikę w umyśle. I nagle zostawiłam Go samego....Pragnęłam wstać z ławki i iść do Niego jak najszybciej, by się przytulić. Zaczerpnąć mojej dawki marzenia. Tylko nie mogłam. Po prostu nie mogłam…

        Nie wiem, ile sił musiałam włożyć w to, by wstać. Wiem tylko, że nieprzytomnie gnana potrzebą złapania w płuca zapachu Harry’ego, poczucia Jego ciepłego ciała, podniosłam się żwawo z ławki i ruszyłam szybko kamienistą dróżką. Wtedy tak bardzo zesztywniała i zziębnięta. Prawie jak ślepa kobieta idąca za przeczuciem. Prawie jak ślepy, ufny koń  prowadzony przez jeźdźca. Miałam zaufanie do Harry’ego. Widziałam, że gdy tylko stanę w drzwiach, zapłakana niczym bezradne, maleńkie dziecko, natychmiast utuli mnie w ramionach. Gdybym tego zaufania w sobie nie miała, tkwiłabym bezczynnie na ławce do chwili obecnej. Tylko że ja za bardzo łaknęłam swojego marzenia. Za bardzo chciałam stać się tym maleńkim dzieckiem w szerokich, ciepłych ramionach chłopaka. Znów zachciało mi się nabrać w płuca perfum Harry'ego, który samym dotykiem odnawiał moje poszarzałe ciało. Każdym spojrzeniem wstrzykiwał we mnie kolejną dawkę sił. Wystarczyło, że przejechał koniuszkiem palca po moim ramieniu, a ja od razu oddychałam szybciej. Odnawiał we mnie życie. I ja miałam tkwić na tej ławce, produkując coraz więcej łez? Kiedy On czekał na mnie w pokoju, zapewne odchodząc od zmysłów? Kiedy tak z minuty na minutę chłonęłam ramionami chłód, w głowie zaczęły kotłować się nieprzyjemne myśli. Zostawiłam Go samego w pokoju. Pośpiesznie wybiegając z hotelu pozostawiłam Go na pastwę złych myśli. Nie będzie mnie przy Nim, jeżeli znajdzie Go słabość. Co zrobię, jeżeli znów ucieknie w stronę narkotyków? Co, jeżeli gdy ja tkwiłam na ławce w parku, On kolejny raz zrobił błąd? A ja nie złapałam Go za dłoń? Musiałam wstać z tej ławki. I  biegiem, ze spadającymi na ulicę łzami, popędzić w stronę hotelu. Nieważne były te łzy, które przez wiatr, rozpływały się i ślizgały na policzkach. Nie wiem, jakim cudem omijałam wszelkie latarnie, budynki, drzewa.  Pomimo wciąż na nowo napływających do oczu łez, pędem przemierzałam nieznane mi ulice. Nie czułam tchu, który powoli traciłam. Po prostu uciekałam w stronę...ratunku. Dlaczego sól w błyszczących łzach znów płynęła po moich policzkach? Przykra wymiana słów z Jacobem wycisnęła ze mnie wiele słonawych kropel. Strugi na policzkach zdawały się nie zasychać. A teraz, gdy przywitałam szarą myśl, a raczej obawę o Harry’ego,  lęk wyciskał ze mnie resztki. Kiedy miałam szesnaście lat, zastanawiałam się, czy łzy kiedykolwiek się kończą. Nie dowiedziałam się. A teraz myślę, że łzy to skroplony ból. Mogę płakać ile wlezie, prawda? Bólu i tak z siebie nie wyrzucę… Tak pomyślałam i przyspieszyłam, wbiegając po dwa stopnie, po marmurowych, śliskich schodach.

A kiedy wreszcie złapałam za tę klamkę, przymykając oczy, bałam się zrobić kolejny, powolny ruch. Jakby mi to miało sprawić niewyobrażalnie trudny do zniesienia ból. Tylko dlaczego ja bałam się otworzyć drzwi, za którymi był mój ratunek?  Wystarczyło zrobić  krok, naciskając klamkę. Odwaga kosztuje dużo, trzeba przyznać. Najwięcej poszło obaw, na te wszystkie sekundy, które paraliżowały i zjadały mnie żywcem. Czego tu się bać? Przecież On tam jest. Otworzę te drzwi, stanę w progu, spojrzę mu znacząco w oczy i… I co? I poczuję wreszcie Jego zapach przynoszący ratunek? Pozwolę mu się ciasno, czule objąć? Rozluźnię wszystkie spięte mięśnie i pozwolę mu się trzymać tak przez godziny? Czy będę musiała znów wycierać łzy, bo nie daj Boże przyszłam za późno, a On… A On jednak został dopadnięty przez słabość?

Otworzyłam te cholerne, skrzypiące drzwi. Ale sama nie wiem, jak to zrobiłam. Miałam wrażenie, że przyjmuję bolesny cios. Poczułam, jakby ktoś oślepił mnie ogromnym reflektorem. Dlatego, kiedy tylko uchyliłam drzwi, przymknęłam prędko oczy. Trzask zamykanych drzwi obudził mnie. Wtedy chcąc czy nie chcąc, musiałam podnieść powieki. Powinnam była zdjąć płaszcz. Powinnam odgarnąć te wszystkie drobne kosmyki z czoła. Powinnam wreszcie przestać płakać i wytrzeć łzy. Powinnam oddychać? Zacisnęłam paznokcie na połach płaszcza i zagryzłam wargi. Już prawie czułam smak krwi, wyciekającej subtelnie z moich suchych warg. I w tym samym momencie podniosłam oczy z dywanu, prostując szyję. Patrzył na mnie. Stał tak bezradnie, pod oknem, niedaleko firanki. A ta firanka tak pięknie tańczyła z powietrzem uciekającym z zewnątrz do wewnątrz… Niedaleko stał fotel, ten z jasnymi poduszkami. Ten taki miękki i wygodny... I Harry. Tak niesamowicie zlękniony? Czy On się bał? Czego On mógłby się bać… Nie mógłby. Tylko że stał tak niemrawo. Jakby zaraz miał upaść na kolana. Na rękach wyszły mu wszystkie żyły, widoczne, bo podciągnął białe rękawy bluzki do łokci. Czarne, dresowe spodnie tak z Niego zjeżdżały. Był chudy, ale dlaczego dopiero teraz to zauważyłam? I patrzył się. Zjadał mnie wzrokiem, od czubka głowy po stopy. Calusieńką. W całości.  Duże, soczyście zielone oczy. Smoliste, błyszczące źrenice na wskroś przecinające mnie bólem. Nie był zły. Nie miał zamiaru na mnie krzyczeć. On się bał. Bał się o mnie, a to bolało. Jego przerażone oczy mnie bolały...Bez namysłu zrobił krok i  zatrzymał się. Milczał tak pięknie, że aż zaschło mi w gardle. Można milczeć pięknie – a jednak. On milczał idealnie. Tak lekko, zdecydowanie. Tylko tak bardzo w tym gardle mi zaschło, że nawet przełknięcie śliny, gdy znów ruszył powolnym krokiem do mnie, było bolesne. I nagle zapomniałam, że miałam zdejmować płaszcz. Że miałam odgarniać włosy z twarzy. W zapomnienie odleciał plan ściągania niewygodnych butów. A był już blisko, gdy przypomniało mi się, że oddychać też miałam...

I nie wiedziałam, dlaczego kiwał głową z dezaprobatą, stojąc już całkiem przy mnie. Owionął mnie swoim zapachem. Tymi perfumami, których tak potrzebuję. I które potajemnie wdycham we wszystkich perfumeriach w Londynie. A i tak nigdy nie potrafię zapamiętać nazwy. Zresztą, to jest po prostu zapach marzenia. I nie moja to wina, że gdybym powiedziała ekspedientce w perfumerii, że potrzebuję zapach marzenia, spojrzałaby na mnie, jak na opętaną.  Owionął mnie oddech zielonookiego. Harry nadal stał. Wcale nie upadał, czego się obawiałam. Spoglądał na mnie spod swoich czarnych loków. Tak niesfornie opadający loczek drażnił Go w nos. Nie strzepnął go na bok, jak zazwyczaj to robi, jednym ruchem głowy. Stał sztywno, w palcach lewej ręki trzymając sznurek od dresowych spodni. Na co Ci ten sznurek, człowieku? Ty już powinieneś trzymać mnie w ramionach. A nie ten sznurek tak miętosić… Sznurkiem się bawi, zamiast mnie ratować. Wzdycha tak ciężko, jakby wiele sił mu zabrał ten spacer spod okna, do mnie. Nie umie się domyślić. Że pragnę. Potrzebuję. Chcę?

Sama nie wiedziałam, czy upuszczać ten płaszcz na podłogę i prosić Go cicho, tak pod nosem, żeby wreszcie mnie zgarnął do siebie, pod brodę. Było mi tak błogo, gdy jeździł po mnie wzrokiem błyszczących, zielonych oczu. Sznurek nadal był w posiadaniu Jego zsiniałych palców. Odpięłam pierwszy, czarny guzik. Kolejny kosmyk włosów zjechał na czoło. Przechylił głowę w bok, nie odrywając spojrzenia od moich policzków. Mokre, co? Drugi guzik odpięty, niezdarnie, bo niezdarnie, ale jednak. Wyprostował się, wypuszczając sznurek z palców. Otworzyłam usta, ale nie chciałam nic mówić. Chciałam tylko złapać ostatni haust powietrza, bo podszedł. Bo podszedł, odpiął ten ostatni, trzeci guzik, bo tylko te trzy zapięłam i… Płaszcz spadł na ziemię. Z cichym szumem materiału opadł gdzieś obok moich nóg. Cisza była lekka. Trochę tak lekka, jak mój oddech.  Bo on z chwilą robił się coraz płytszy. Patrzyłam, czekałam, oddychałam, konałam. Żyłam przecież, a dygotałam cała od środka, jakbym umierała. Ostatnie tchnienie i zamknęłam oczy. Wreszcie byłam Jego. Z zaciśniętych ust wypuściłam powietrze, gdzieś tam koło Jego ucha, gdy oplatał mnie rękami. Nie zastanawiałam się, co szeptał. Szeptał coś ewidentnie, blisko mojego ucha, gdy układałam policzek na Jego obojczyku. Kościsty jest, jak zawsze, dziś tak bardziej wyjątkowo. Oparł brodę, też jak zwykle kościstą, o moje czoło. Pewnie masował moje plecy swoją wielką dłonią, ale nie wiem. Nie czułam. Nie czułam, bo tak okropnie szeptał mi do ucha, że nie wiedziałam, co mi jest. Nie umiałam nawet zrozumieć, co do mnie szepta. Skończył wreszcie, zamykając usta. Martwiłam się, że mógł o coś mnie spytać. Przecież nie zrozumiałam nic. Zadrżałam, gdy niepewnie się zachwialiśmy. Odłączeni od świata. Policzki chyba już mi wyschły. Tego też nie wiem na pewno. Nie wiem nic. Na pewno… Pocałował. W głowę. To wtedy wiedziałam, że się martwił po prostu. I zjadła mnie ciekawość, co mi tak szemrał po cichutku do ucha. Chyba się nie dowiem. Bo On zajął sobie usta czym innym, niż rozmową…