Dwudziesty pierwszy

Harry paplał coś kiedyś o karmie...Nie pamiętam już w ogóle, co tak dokładnie mówił. Mimo wszystko, co najważniejsze,  z tej jego szybkiej, brytyjskiej paplaniny wywnioskowałam cudem, że cierpimy po to, by potem móc być szczęśliwymi. I nie wiem, czy jest to kwestia tego, że wierzę w każde słowo Stylesa, niezależnie od tego, czy powie je dobrowolnie, czy z nakazu managerów...Chyba faktycznie miał facet rację. Uwierzcie mi na słowo, chyba właśnie stwierdziła się Jego niemrawa teoria. Faktycznie, cierpimy i zagryzamy wargi z bólu, by potem odczuć niesamowicie przyjemną ulgę i spokój. Chyba się tego doczekałam. Spotkało mnie wielkie szczęście, że trafiłam do klasy z aniołami. Nigdy nie umiałam odnaleźć szczęścia i pełnej akceptacji w szkole. Ludzie są podli i nie mają serca. Jest tyle podłych osób, którym nie pasuje dosłownie wszystko. I gdyby mogli, narzekaliby nawet na tlen, wodę albo zwykłe chmury... Dołowało mnie to. Do momentu, aż trafiłam na swoje osobiste anioły. Słuchajcie, nie wiem, czy nie śpieszę się, pisząc takie rzeczy. W końcu mawia się  - " Nie chwal dnia przed zachodem słońca". Może robię błąd, twierdząc, że mam wspaniałą klasę. Ale nie mogę się nacieszyć niemożliwie czułymi, pełnymi troski, empatycznymi ludzmi. Tak niewyobrażalne miłe uczucie rozsadziło mi głowę, gdy dowiedziałam się, że Klaudia, moja galopująca wśród stokłosików Klaudia przeczytała całą " Czerwoną Wstążkę", jak to nazwała Zapach Marzenia. Patrycja wychwyciła adres bloga na przerwie i sama znalazła bloga... A ja teraz wysłuchuję historii o Amirze i Harry'm, widzę dwa kasztany ochrzczone nazwą " Amira i Harry", ciągle się uśmiecham. Brakowało mi tego w zyciu. Cieszę się, że mam Mess, Klaudię, Patrycję, Słomkę, Wiaderko, i masę innych aniołków. Ten rozdział jest dla Was! Oby te kilka lat  wspólnej nauki były najlepsze w naszym życiu ;) 

Trochę Julki, trochę Angussa, trochę ich muzyki..

Milczałam, bo nie chciałam przerywać ciszy urozmaicanej naszymi oddechami. Przecież to brzmi tak pięknie, wręcz porównywalnie do śpiewu całego One Direction. Nawet jeszcze idealniej. Było mi tak przyjemnie trzymać Go za ciepłą dłoń. Nienaturalnie ciepłą. Tak kompletnie nagrzaną. Przekazywał mi odrobinę ciepła opuszkami palców. Chłonęłam wszystko, co mi dawał…On uspokajał oddechem ślizgającym się po mojej szyi. Oddychał przerażająco wolno, muskając moja skórę subtelnym podmuchem wiatru. Chyba już nie płakałam. A nawet jeśli łzy ściekały mi po pliczkach, natychmiastowo wsiąkały w Jego koszulkę. Chłonęła wszystko idealnie. Moje łzy, mój zapach, całą mnie. Zimno trzęsło ramionami. Ciepłe dłonie błądzące powoli po  plecach dawały jednak niewiele ciepła. Byłam nieprzytomna i zamiast ratować resztki rozumu, rozpływałam się jeszcze bardziej. Pewnie szczypałam Go za skórę, próbując przytrzymać się w pionie, ale nawet nie zasyczał. Zdawał się nurkować nosem w moich włosach. Zacisnęłam palce na rękawie białej bluzki, która pachniała Jego ulubionym proszkiem do prania. Zniosłam dzielnie Jego wędrujące palce, przemieszczające się spokojnie ponad moim biodrem. Mętnym wzrokiem obleciałam komodę stojącą przed nami. Boże, to jest komoda, prawda? Co to jest…? Opatulał ramionami, a nogi mi miękły w kolanach tak szybko, że byłam zmuszona do chwycenia się silniej. Nie chciałam wzdychać. Chciałam tylko tak tkwić w Jego silnych ramionach, znosić ugodzenia Jego dotyku. Szczypały mnie w skórę. Dotykał mnie swoim ciałem. Paraliżował i zabijał... Wymsknęło mi się. To ciche westchnienie, bardzo szybko wycedzone spomiędzy ust.  Tak subtelne, jakby mnie ścisnął za żebra. Jakbym w sekundę straciła siły do oddychania. Jakbym chciała się uratować i jeszcze przez minutę oddychać... A ściskał mnie tylko za serce, prawda? Ile myśmy tak tkwili, na środku dywanu, skąpani w zapadających ciemnościach? Ile minęło minut, zanim rozlałam ciało w Jego uścisku? Zanim oddałam mu się calutka? Zanim po prostu zaufałam uczuciu i zapomniałam. Zanim...zapomniałam? 

Zaczęłam się zastanawiać, czy On w ogóle oddycha… Tak cichutko wypuszczał powietrze przy moim uchu, rozwiewając na boki lekkie kosmyki włosów. Słodki zapach. Zdecydowanie słodki oddech. Pił kawę, prawda? Jak zwykle, przesadził z cukrem. Wsypał może dwie, albo trzy, jak zazwyczaj, zaciekle mieszając zawartość kubka swoją ukochaną łyżką. Z dala od Liama, rzecz jasna. Słodki oddech, tak? Tak mówiłam, to prawda. Zasłodził mnie. Tak kurczowo trzymając przy swoich ramionach, jakbym miała zaraz z przesytu tej słodkości się rozpaść. Ja byłam słona. On był słodki. A cukier się...Rozpuszcza, prawda? Cukier prędzej czy później się...Rozpuszcza...

Drgnął. Tak lekko, a i tak otworzyłam szeroko oczy. Poczułam, jakby nagle ugryzł mnie mocno w koniuszek palca. Jakby wbił mi w nadgarstek igłę. Jakby...Zniknął. Drgnął, a ja oprzytomniałam.  Rozchyliłam wargi, odrobinę szybciej oddychając. Jakbym się budziła. Dobudzał  zmysły dotykiem i poruszającymi się ramionami. Ja krztusiłam się zimnem, a On cofał się w stronę łóżka. Szłam za Nim, nie odrywając się nawet na milimetr. Potulnie trzymałam się ciała Harry’ego, ciągnięta tyłem po dywanie wleczona jak maleńka, zniszczona kukiełka z nadzieją w szklanych, sztucznych oczkach. Złapana za ramiona, zostałam położona na miękkich poduszkach. Jak? Tak szybko? Jeszcze chwilę temu mocno stałam na podłodze. Co ja gadam…Ledwo stałam w miejscu, martwa na wpół. Trochę taka sztywna, trochę taka lejąca się przez ręce… Taka trochę. A teraz nagle złapał mnie zwinnie i…Utonęłam w poduszkach, tak? Zerknąwszy na mnie przelotnie, nachylił się nade mną i przesunął moje ciało. Jak  drobną lalkę, kukiełkę albo pluszaka. Jak zielony kubek na mahoniowym parapecie. Jak wazon z zasuszonymi peoniami. Jak przedmiot, ale...Z delikatnością, jakbym się miała rozsypać. I jakby mnie potem nie mógł sklecić w całość. Jakbym miała zostać zniszczona i bezpowrotnie utracona. Nie rozpadnę się chyba przecież, nie? Może mnie pewniej złapać za nadgarstek, a nie tak subtelnie, jakbym parzyła… Utonięta w poduszkach, pławiłam się w zapachu naszych ciał, którymi przesiąknięte było nawet cienkie prześcieradło. Obserwowałam Jego twarz wynurzającą się co chwilę zza drgających loczków. Co On robił? Próbował tak niezdarnie wyciągnąć spod poduszek miękki koc. A ja martwo wpatrywałam się w Jego czerwone usta, wygiętą szyję i żyły na przedramieniu. Układałam wzrok na wyeksponowanym obojczyku, który ukazał się, kiedy Harry napiął ramiona. Opadł plecami gdzieś blisko mnie.  Zapach Jego perfum podniósł się i nagle zatańczył melancholijną rumbę ponad naszymi głowami. Tanecznym krokiem aromat przemknął po poduszkach i natychmiast popłynął w górę, pod kremowy sufit. Zgubiłam wzrokiem okno i płynące chmury. Lustro wiszące na ścianie nagle rozprysnęło się pod moimi powiekami. Straciłam panowanie nad zdrowym umysłem, gdy ukochał mnie, przytulając głowę do mojego czoła.  Ukochał mnie. Tak się mówi, prawda? Kiedyś mówiłam mamie, żeby mnie ukochała. " Mamo, ukochaj mnie". Mama brała wtedy moje małe ciałko i przytulała mnie do swojej piersi, głaszcząc po głowie i całując w czoło. Harry mnie ukochał. Nie jak mama. Harry ukochał mnie jak Harry... Tak, jak tego potrzebowałam. Wypuściłam powietrze, co nie mogło ujść Jego uwadze. Miłość, która nie jest szaleństwem, nie jest miłością. Ktoś tak kiedyś mówił. Albo pisał. Może śpiewał. Sama nie wiem… Ale miał rację, prawda? Harry doprowadzał mnie do szaleństwa. Swoim świszczącym oddechem, uciszanym przez poduszkę. Swoimi dłońmi, które wcisnął w prześcieradło, gdzieś pod moimi plecami. Nogami, które ułożył tak blisko moich, że czułam, jakby stopy parzył mi wrzątek. Swoim biodrem, które wciskał mi w żebro. Szalałam, a przecież leżałam na łóżku, spokojna i zdrętwiała, jak kłoda. No przecież, że szalałam… Tylko tak trochę w ukryciu.

Leżałam, ale czułam, jakbym fruwała. Moje wątłe ciało wbijało się w materac, a wyobraźnia podsuwała obraz fruwających pod sufitem kości owleczonych w moją siną skórę.  Absurdalnie straszne jest to, jak Jego szorstkie palce wyławiają wypustki gęsiej skórki na moje ramię. Maltretował moją szyję palcem. Nie wiem, jak to robił, ale wiłam się w sobie samej, na łóżku opanowana spokojnością. Spomiędzy ust wypuszczałam niejawne oddechy, byleby się tylko nie udusić. Udusi mnie zaraz przecież! Tak nie można, tak po prostu nie można. Leży obok, sekundę temu skończył szeptać. O czym szeptał, znowu nie wiem. Obudziłam w sobie resztki świadomości, kiedy kończył zdanie. Martwił się o mnie – tyle zdołałam wycisnąć. Bo zniknęłam tak nagle, za tymi drzwiami hotelowymi, a On się wystraszył. Wystraszył się, bo zniknęłam za drzwiami ze łzami w oczach. I jeszcze ten ręcznik miał na biodrach, co mu tak spadał. No, tak, wystraszył się… I tak mi szeptał, że się wystraszył, tak? Nie oszukujmy się. Dobrą mi pokutę dał, za to ucieknięcie do parku. Slalomy kreślone koniuszkiem palca na przy moim uchu, w zagłębieniu za szczęką. Prosta droga do gehenny zmysłów. Cwany jest, a tak się bał. A ja mam łatwopalne ciało. Spalał mnie przecież. Tym swoim nagrzanym paluchem tańczącym z moimi drobnymi włoskami na skórze. Znów szeptał. Znów nie wiedziałam co… A szeptał tak soczyście, drażniąc mnie swoim ciemnym loczkiem w powiekę. Podniosłam oczy w górę, zahaczyłam trochę o zieleń Jego oczu. Bolało, bo wyginałam szyję. Podniósł ramię, żebym mogła się przesunąć. Szeptał, patrzył prosto w oczy. Szeptasz…Krzyknij co szeptasz, bo nie rozumiem! Harry? Harry...Harr...

Nie krzyknął. Ściszył tylko głos, marszcząc brwi. Zieleń oczu zgasła. Czerwień. Ust? Zagryzł je szybko. Popękane, suche, zaraz krew  mu pocieknie. Ja się przecież krwi boję! Nie scałuję, bo zemdleję. Chryste, przecież ja już zemdlałam. Tylko dziwnym cudem widzę, jak mi coś do ucha szemra. Widzę, czuję, ale ogłuchła, cierpliwie obserwuję ruchy warg. Zaciśniętych, rozluźnionych, zagryzionych, pachnących, trochę wilgotnych, trochę suchych. Zabijasz, Harry… I przestań zagryzać wargi. Popatrz, już Ci tu krew ścieka. Tu, po lewo. O masz, zlizałeś. Znowu szepczesz…Harreh...