czwartek, 27 września 2012

Dwudziesty pierwszy

Harry paplał coś kiedyś o karmie...Nie pamiętam już w ogóle, co tak dokładnie mówił. Mimo wszystko, co najważniejsze,  z tej jego szybkiej, brytyjskiej paplaniny wywnioskowałam cudem, że cierpimy po to, by potem móc być szczęśliwymi. I nie wiem, czy jest to kwestia tego, że wierzę w każde słowo Stylesa, niezależnie od tego, czy powie je dobrowolnie, czy z nakazu managerów...Chyba faktycznie miał facet rację. Uwierzcie mi na słowo, chyba właśnie stwierdziła się Jego niemrawa teoria. Faktycznie, cierpimy i zagryzamy wargi z bólu, by potem odczuć niesamowicie przyjemną ulgę i spokój. Chyba się tego doczekałam. Spotkało mnie wielkie szczęście, że trafiłam do klasy z aniołami. Nigdy nie umiałam odnaleźć szczęścia i pełnej akceptacji w szkole. Ludzie są podli i nie mają serca. Jest tyle podłych osób, którym nie pasuje dosłownie wszystko. I gdyby mogli, narzekaliby nawet na tlen, wodę albo zwykłe chmury... Dołowało mnie to. Do momentu, aż trafiłam na swoje osobiste anioły. Słuchajcie, nie wiem, czy nie śpieszę się, pisząc takie rzeczy. W końcu mawia się  - " Nie chwal dnia przed zachodem słońca". Może robię błąd, twierdząc, że mam wspaniałą klasę. Ale nie mogę się nacieszyć niemożliwie czułymi, pełnymi troski, empatycznymi ludzmi. Tak niewyobrażalne miłe uczucie rozsadziło mi głowę, gdy dowiedziałam się, że Klaudia, moja galopująca wśród stokłosików Klaudia przeczytała całą " Czerwoną Wstążkę", jak to nazwała Zapach Marzenia. Patrycja wychwyciła adres bloga na przerwie i sama znalazła bloga... A ja teraz wysłuchuję historii o Amirze i Harry'm, widzę dwa kasztany ochrzczone nazwą " Amira i Harry", ciągle się uśmiecham. Brakowało mi tego w zyciu. Cieszę się, że mam Mess, Klaudię, Patrycję, Słomkę, Wiaderko, i masę innych aniołków. Ten rozdział jest dla Was! Oby te kilka lat  wspólnej nauki były najlepsze w naszym życiu ;) 



Milczałam, bo nie chciałam przerywać ciszy urozmaicanej naszymi oddechami. Przecież to brzmi tak pięknie, wręcz porównywalnie do śpiewu całego One Direction. Nawet jeszcze idealniej. Było mi tak przyjemnie trzymać Go za ciepłą dłoń. Nienaturalnie ciepłą. Tak kompletnie nagrzaną. Przekazywał mi odrobinę ciepła opuszkami palców. Chłonęłam wszystko, co mi dawał…On uspokajał oddechem ślizgającym się po mojej szyi. Oddychał przerażająco wolno, muskając moja skórę subtelnym podmuchem wiatru. Chyba już nie płakałam. A nawet jeśli łzy ściekały mi po pliczkach, natychmiastowo wsiąkały w Jego koszulkę. Chłonęła wszystko idealnie. Moje łzy, mój zapach, całą mnie. Zimno trzęsło ramionami. Ciepłe dłonie błądzące powoli po  plecach dawały jednak niewiele ciepła. Byłam nieprzytomna i zamiast ratować resztki rozumu, rozpływałam się jeszcze bardziej. Pewnie szczypałam Go za skórę, próbując przytrzymać się w pionie, ale nawet nie zasyczał. Zdawał się nurkować nosem w moich włosach. Zacisnęłam palce na rękawie białej bluzki, która pachniała Jego ulubionym proszkiem do prania. Zniosłam dzielnie Jego wędrujące palce, przemieszczające się spokojnie ponad moim biodrem. Mętnym wzrokiem obleciałam komodę stojącą przed nami. Boże, to jest komoda, prawda? Co to jest…? Opatulał ramionami, a nogi mi miękły w kolanach tak szybko, że byłam zmuszona do chwycenia się silniej. Nie chciałam wzdychać. Chciałam tylko tak tkwić w Jego silnych ramionach, znosić ugodzenia Jego dotyku. Szczypały mnie w skórę. Dotykał mnie swoim ciałem. Paraliżował i zabijał... Wymsknęło mi się. To ciche westchnienie, bardzo szybko wycedzone spomiędzy ust.  Tak subtelne, jakby mnie ścisnął za żebra. Jakbym w sekundę straciła siły do oddychania. Jakbym chciała się uratować i jeszcze przez minutę oddychać... A ściskał mnie tylko za serce, prawda? Ile myśmy tak tkwili, na środku dywanu, skąpani w zapadających ciemnościach? Ile minęło minut, zanim rozlałam ciało w Jego uścisku? Zanim oddałam mu się calutka? Zanim po prostu zaufałam uczuciu i zapomniałam. Zanim...zapomniałam? 
Zaczęłam się zastanawiać, czy On w ogóle oddycha… Tak cichutko wypuszczał powietrze przy moim uchu, rozwiewając na boki lekkie kosmyki włosów. Słodki zapach. Zdecydowanie słodki oddech. Pił kawę, prawda? Jak zwykle, przesadził z cukrem. Wsypał może dwie, albo trzy, jak zazwyczaj, zaciekle mieszając zawartość kubka swoją ukochaną łyżką. Z dala od Liama, rzecz jasna. Słodki oddech, tak? Tak mówiłam, to prawda. Zasłodził mnie. Tak kurczowo trzymając przy swoich ramionach, jakbym miała zaraz z przesytu tej słodkości się rozpaść. Ja byłam słona. On był słodki. A cukier się...Rozpuszcza, prawda? Cukier prędzej czy później się...Rozpuszcza...
Drgnął. Tak lekko, a i tak otworzyłam szeroko oczy. Poczułam, jakby nagle ugryzł mnie mocno w koniuszek palca. Jakby wbił mi w nadgarstek igłę. Jakby...Zniknął. Drgnął, a ja oprzytomniałam.  Rozchyliłam wargi, odrobinę szybciej oddychając. Jakbym się budziła. Dobudzał  zmysły dotykiem i poruszającymi się ramionami. Ja krztusiłam się zimnem, a On cofał się w stronę łóżka. Szłam za Nim, nie odrywając się nawet na milimetr. Potulnie trzymałam się ciała Harry’ego, ciągnięta tyłem po dywanie wleczona jak maleńka, zniszczona kukiełka z nadzieją w szklanych, sztucznych oczkach. Złapana za ramiona, zostałam położona na miękkich poduszkach. Jak? Tak szybko? Jeszcze chwilę temu mocno stałam na podłodze. Co ja gadam…Ledwo stałam w miejscu, martwa na wpół. Trochę taka sztywna, trochę taka lejąca się przez ręce… Taka trochę. A teraz nagle złapał mnie zwinnie i…Utonęłam w poduszkach, tak? Zerknąwszy na mnie przelotnie, nachylił się nade mną i przesunął moje ciało. Jak  drobną lalkę, kukiełkę albo pluszaka. Jak zielony kubek na mahoniowym parapecie. Jak wazon z zasuszonymi peoniami. Jak przedmiot, ale...Z delikatnością, jakbym się miała rozsypać. I jakby mnie potem nie mógł sklecić w całość. Jakbym miała zostać zniszczona i bezpowrotnie utracona. Nie rozpadnę się chyba przecież, nie? Może mnie pewniej złapać za nadgarstek, a nie tak subtelnie, jakbym parzyła… Utonięta w poduszkach, pławiłam się w zapachu naszych ciał, którymi przesiąknięte było nawet cienkie prześcieradło. Obserwowałam Jego twarz wynurzającą się co chwilę zza drgających loczków. Co On robił? Próbował tak niezdarnie wyciągnąć spod poduszek miękki koc. A ja martwo wpatrywałam się w Jego czerwone usta, wygiętą szyję i żyły na przedramieniu. Układałam wzrok na wyeksponowanym obojczyku, który ukazał się, kiedy Harry napiął ramiona. Opadł plecami gdzieś blisko mnie.  Zapach Jego perfum podniósł się i nagle zatańczył melancholijną rumbę ponad naszymi głowami. Tanecznym krokiem aromat przemknął po poduszkach i natychmiast popłynął w górę, pod kremowy sufit. Zgubiłam wzrokiem okno i płynące chmury. Lustro wiszące na ścianie nagle rozprysnęło się pod moimi powiekami. Straciłam panowanie nad zdrowym umysłem, gdy ukochał mnie, przytulając głowę do mojego czoła.  Ukochał mnie. Tak się mówi, prawda? Kiedyś mówiłam mamie, żeby mnie ukochała. " Mamo, ukochaj mnie". Mama brała wtedy moje małe ciałko i przytulała mnie do swojej piersi, głaszcząc po głowie i całując w czoło. Harry mnie ukochał. Nie jak mama. Harry ukochał mnie jak Harry... Tak, jak tego potrzebowałam. Wypuściłam powietrze, co nie mogło ujść Jego uwadze. Miłość, która nie jest szaleństwem, nie jest miłością. Ktoś tak kiedyś mówił. Albo pisał. Może śpiewał. Sama nie wiem… Ale miał rację, prawda? Harry doprowadzał mnie do szaleństwa. Swoim świszczącym oddechem, uciszanym przez poduszkę. Swoimi dłońmi, które wcisnął w prześcieradło, gdzieś pod moimi plecami. Nogami, które ułożył tak blisko moich, że czułam, jakby stopy parzył mi wrzątek. Swoim biodrem, które wciskał mi w żebro. Szalałam, a przecież leżałam na łóżku, spokojna i zdrętwiała, jak kłoda. No przecież, że szalałam… Tylko tak trochę w ukryciu.
Leżałam, ale czułam, jakbym fruwała. Moje wątłe ciało wbijało się w materac, a wyobraźnia podsuwała obraz fruwających pod sufitem kości owleczonych w moją siną skórę.  Absurdalnie straszne jest to, jak Jego szorstkie palce wyławiają wypustki gęsiej skórki na moje ramię. Maltretował moją szyję palcem. Nie wiem, jak to robił, ale wiłam się w sobie samej, na łóżku opanowana spokojnością. Spomiędzy ust wypuszczałam niejawne oddechy, byleby się tylko nie udusić. Udusi mnie zaraz przecież! Tak nie można, tak po prostu nie można. Leży obok, sekundę temu skończył szeptać. O czym szeptał, znowu nie wiem. Obudziłam w sobie resztki świadomości, kiedy kończył zdanie. Martwił się o mnie – tyle zdołałam wycisnąć. Bo zniknęłam tak nagle, za tymi drzwiami hotelowymi, a On się wystraszył. Wystraszył się, bo zniknęłam za drzwiami ze łzami w oczach. I jeszcze ten ręcznik miał na biodrach, co mu tak spadał. No, tak, wystraszył się… I tak mi szeptał, że się wystraszył, tak? Nie oszukujmy się. Dobrą mi pokutę dał, za to ucieknięcie do parku. Slalomy kreślone koniuszkiem palca na przy moim uchu, w zagłębieniu za szczęką. Prosta droga do gehenny zmysłów. Cwany jest, a tak się bał. A ja mam łatwopalne ciało. Spalał mnie przecież. Tym swoim nagrzanym paluchem tańczącym z moimi drobnymi włoskami na skórze. Znów szeptał. Znów nie wiedziałam co… A szeptał tak soczyście, drażniąc mnie swoim ciemnym loczkiem w powiekę. Podniosłam oczy w górę, zahaczyłam trochę o zieleń Jego oczu. Bolało, bo wyginałam szyję. Podniósł ramię, żebym mogła się przesunąć. Szeptał, patrzył prosto w oczy. Szeptasz…Krzyknij co szeptasz, bo nie rozumiem! Harry? Harry...Harr...
Nie krzyknął. Ściszył tylko głos, marszcząc brwi. Zieleń oczu zgasła. Czerwień. Ust? Zagryzł je szybko. Popękane, suche, zaraz krew  mu pocieknie. Ja się przecież krwi boję! Nie scałuję, bo zemdleję. Chryste, przecież ja już zemdlałam. Tylko dziwnym cudem widzę, jak mi coś do ucha szemra. Widzę, czuję, ale ogłuchła, cierpliwie obserwuję ruchy warg. Zaciśniętych, rozluźnionych, zagryzionych, pachnących, trochę wilgotnych, trochę suchych. Zabijasz, Harry… I przestań zagryzać wargi. Popatrz, już Ci tu krew ścieka. Tu, po lewo. O masz, zlizałeś. Znowu szepczesz…Harreh...







18 komentarzy:

  1. Zawsze po przeczytaniu twojego rozdziału..patrzę ślepo na monitor laptopa..i zaczynam myśleć,nie wiedząc na prawdę o czym..To dziwne zdecydowanie..

    Rozdział ma coś w sobie,jest przenikliwe nasączony emocjami Amiry,które czuje w środku..Zastanawia mnie, jak ich dwójka postąpi dalej,co będzie? Co się stanie? Czy będą dalej żyć w tym amoku..tak jakby tylko oni istnieli..Ach,szaleńcza miłość...

    paulina

    OdpowiedzUsuń

  2. Uh... Ojej tak się zaczytałam że gdy skończyły się te piękne słowa. Te słowa które muskasz z taką delikatnością I gdy nagle doszłam do ostatniego rozdziału.Co jest? Dlaczego nie ma więcej...?.... Jejciu przeczytałam wszystkie rozdziały w jedynie uwaga uwaga (fanfary) trzy dni . Wciągałaś mnie do swojego świata ja jak szczeniaczek z wywalonym językiem, idę za tobą. A ty tymi swoimi pięknymi słowami oczarowujesz mnie jeszcze bardziej. Kocham cię za to że piszesz tego bloga . Kocham to opowiadanie.Ja chce więcej Wiec pisz te swoje piękne słowa, bo ja tu po drugiej stronie ekranu. Umieram... Usycham bo nie mam czego czytać . Bo mogę się tylko zastanawiać co będzie dalej...:*

    OdpowiedzUsuń
  3. Angus i Julia tak mnie nastroili, że przepłynęłam ten rozdział niczym motorówka. Musiałam wrócić do pewnych zdań, bo pochłonęłam je stanowczo za szybko. Ach, ta Amira. Jest taka... Taka czysta i prawdziwa, że mam wrażenie jakbym znała ją od dziecka. Pozwala mi widzieć w sobie taką inną część mnie. Lepszą część mnie, która skrywa się tam gdzieś głęboko. I wyzwala ją. Ty ją wyzwalasz Popiele przez to co czuję się szczęśliwsza, spełniona. Znowu jestem radosna czytając Twoje dzieło. Sprawiasz cuda.

    OdpowiedzUsuń
  4. Pomogłaś mi przenieść się do tego wspaniałego świata Twoich własnych słów, które wycisnęłaś z wyobraźni. Gdy czytam jakiś rozdział tego opowiadania, w umyśle pojawia mi się ta scena, którą opisałaś. Swoją drogą, niezwykłe zjawisko. Oczy pochłaniają literki, a mózg tworzy obrazy.
    Jesteś wspaniała, wiesz? Potrafisz czarować, a Potterem nie jesteś. Nie masz nawet różdżki. A potrafisz czarować...
    Będziesz sławna, mówię Ci. Modlę się za Ciebie. Proszę Boga, by spełnił Twoje marzenia, bo zasługujesz na to jak nikt inny. A On przecież słucha ludzi, nie?
    Pozdrawiam, Joan.x

    OdpowiedzUsuń
  5. Hm... Jak opisać ten stan w którym się znalazłam po przeczytaniu tego rozdziału? Nie mam pojęcia, otępienie? Może tak, otępienie połączone z euforią. I muszę Ci powiedzieć, że stałaś się moją inspiracją. Dzięki Tobie zaczęłam inaczej, lepiej pisać moje własne opowiadanie. Dziękuję.
    Coś króciutki ten rozdział. Nie żebym cię oskarżała o coś, ale oni tutaj się przytulali i przytulali i to było tak słodkie!
    Strasznie mi się podoba ten rozdział, jak każdy. I cieszę się, że znalazłaś aniołów, którzy Ci pomagają :)
    Tydzień temu podajże napisałam na swoim blogu podziękowania dla Ciebie. Napisałam... A z resztą, co ja będę się tutaj powtarzać. Przecież wiesz za co Ci dziękuję, nie muszę tego powielać.
    A więc... Rozdział cudny, dużo czułości i miłości i to jest naprawdę ekstra.
    Mój komentarz miał być dłuższy, ale go przycinałam, więc wybacz, że tym razem jest to krótki komentarz.
    Pozdrawiam :)

    OdpowiedzUsuń
  6. Zwykle lubię, jak bohaterowie w filmach(a szczególnie ci którzy nie przypadli mi do gustu) umierają lub giną. Ale Amira umiera i zmartwychwstaje w każdym rozdziali. I ja głupia, dopiero teraz skumałam, że do życia przywraca ją Harry... Dalej mam pustkę i nie potrafię powiedzieć niczego innego na ten temat, ale teraz już wiesz w jakie otępienie mnie wprawiasz.
    A oni tak stoją i się przytulają, leżą i się przytulają. A mnie to nie ma kto przytulić! Ale jak oni się przytulają to tak jakby i mnie przytulono, więc... Więc uśmiecham się. Ale nadal mam w głowie pustkę.
    Przepraszam za tak głupi i bezsensowny komentarz. Chciałam napisać cokolwiek, abyś wiedziała, jak bardzo cię uwielbiam i co robisz ze mną, ale jak zawsze mi nie wyszło. Mam nadzieję, że wybaczysz tej otępiałej Kamili? Mądra umarła wczoraj po szkole.

    OdpowiedzUsuń
  7. Nie masz czasami takiego wrażenia, że serce zaraz eksploduje w piersi? Że rozszarpie się na małe kawałeczki, strzępki wygasłych uczuć? Że coś je ciągnie, rozrywa, maltretuje? Nie wydaje Ci się czasem, że coś jest zbyt doskonałe by istnieć, przynajmniej na tym strasznym świecie? Podobno na Marsie znaleziono ślady wody. Może tam właśnie jest odpowiednie miejsce na idealne rzeczy, skoro na tej planecie żyje nam się tak ciężko i źle? Perfekcyja nie pasuje do tego życia. Do naszych żyć, do zbirowego istnienia milionów na Ziemi. Jest wiele innych czynników i cech, które opisują nasze jestestwo. Bo przede wszystkim, nie jesteśmy doskonali. A co za tym idzie, nie możemy doskonale wyglądać, nie mamy prawa wymyślać doskonałych maszyn, nie dano nam pozwolenia na tworzenie idealnych technologii, filozofii życia, religii, budynków, modyfikacji roślin i zwierząt.
    Jak w takim razie możliwym jest, żebyś tak wspaniale pisała? Bo, doprawdy, chyba nikt nawet nie będzie próbować doszukiwać się w Twoim tekście błędów, mankamentów, niepoprawnych form. Jeśli to właśnie na Marsie cos może być idealne i cudowne pod każdym względem, to tam właśnie jest Twoje miejsce. Skoro tworzysz nieskarzone błędem rzeczy, to i Ty cała dorównujesz im perfekcją. Może się mylę?
    I chyba dość jasno wyraziłam już swoją opinię w stosunku do Twojej twórczości. Po prostu niczego jej nie brakuje.
    Pewnie się ucieszysz, bo mam w miare dobrą nowinę. Tak jak obiecałam, opracowywane jest już nowe opowiadanie. Powoli, powolutku, do tuzinów zapisanych linijek w Wordzie gęsiego dołączają kolejne. Nie za prędko, lecz cały czas ich przybywa. Może wszystkie zdążą dojść na swoje miejsce zanim wszystkie listki pożegnają się ze swymi rodzinami, niczym spadochroniarze falując w chłodnych pędach jesiennego powietrza? A jesień ma taki śliczny zapach...
    I mam prośbę. Kiedy będziesz już na Marsie, przypomnij sobie o mnie czasem, spoglądając w nakrapiane, atramentowe niebo. Nie za często, oczywiście.
    julia

    OdpowiedzUsuń
  8. Niesamowite jest to w jaki sposób piszesz te rozdziały. Na pewno ten blog jest zupełnie inny od wszystkim mi znajomych blogów. Jest taki prawdziwy. Dlaczego prawdziwy ? W niektórych blogach scenki są aż za bardzo przesłodzone i odważne. W każdym razie z tego jakże bezsensownego komentarza, chciałabym ci podziękować, choćby za to, że w ogóle piszesz ;)

    OdpowiedzUsuń
  9. NIESAMOWITE
    tylko ty potrafisz opisać jakże prostą czynność leżenia na łóżku w 95 linijkach :)
    na pierwszy rzut oka w tym rozdziale sie nic nie dzieje, małe zalążki jakiejkolwiek akcji.
    Minimalne ruchy, maciupeńkie kroki, delikatne jak motyl muskanie palcami ciała Amiry... tak niewiele
    i w tych niewielkich, niemal niewidocznych, nieuchwytnych ruchach kryje się cały ogrom uczuć, emocji.
    Uwielbiam w jaki sposób Harry działa na Amire.
    Uwielbiam to, jak opisujesz ich miłość, bliskość fizyczną, nie zbliżając się w najmniejszym stopniu do erotyki.
    idealne, wyjątkowe, niespotykane...



    OdpowiedzUsuń
  10. Jak zwykle nie ma słów,aby opisać to co czuję. Jestem trochę .. zszokowana, otępiała ? Nie wiem. Nie potrafię opisać jakie uczucia mną teraz miotają. Wiedz jedno, rozdział jest NIESAMOWITY.!
    Czekam na książkę :)
    Pozdrawiam, Karolina :)

    OdpowiedzUsuń
  11. Piękne rozdziały. Przez brak czasu nie wchodziłam na twojego bloga od bardzo dawna, a gdy troche się zluzowało od razu weszłam. Mam nadzieję, że nigdy nie skończysz :D

    OdpowiedzUsuń
  12. kurde uwielbiam twoje rozdziały :)
    + zapraszam do mnie xo-something-different.blogspot.com wiem, że nie moge się porównywać z tobą bo ty piszesz wspaniale a moje to jakieś wypociny, tak czy siak zapraszam

    OdpowiedzUsuń
  13. To nie jest smutny rozdział prawda ?
    Więc dlaczego płaczę, łzy po moich policzkach ciągle spływają.
    Może dlatego że to wszystko jest takie realne. Bo kiedy zaczynam czytać, przenoszę się do innego świata, tam nie wszystko jest ideale.
    Jest trudne, czasem bolesne ... ale nie jest monotonne tak jak moje realne życie.
    Chciała bym zostać tam w fikcji, blisko Hrrego.
    Kochanego Loczka, troskliwego, wrażliwego .
    Piękny rozdział :)
    Tośka

    OdpowiedzUsuń
  14. STO TRZYDZIEŚCI TRZY osoby czytają Twoje opowiadanie? Wiedz, że coś się dzieje! ;)
    See you on Friday! Hugs and kisses- Neela

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Neela! My sweetheart! I miss you so much! Hhahaha! :)

      Usuń
  15. ♥ już nie wiem, co pisać.... zabrakło mi słów... ♥ xx

    OdpowiedzUsuń
  16. Kiedy można spodziewać się następnego rozdziału ? c:

    OdpowiedzUsuń