Dziewiętnasty

     Wiecie, jak to jest. Nowa szkoła, nowi ludzie....Jak się okazuje, niekoniecznie nowi ludzie. Messy znałam z Twittera. Jakie było moje zdziwienie, gdy okazało się, że wylądowałam z Nią w klasie? Makabrycznie wielkie! Messiku, poradzimy sobie z wredną Caroline, ze zgniłą marchewką, stłuczonym lustrem a także ze wszystkim innym. Damy radę. A ten rozdział jest dla Ciebie, kochana. Fajnie było odtańczyć ten taniec radości na korytarzu. I jako jedyna  z czytelniczek będziesz miała możliwość wpisu ręcznego do pamiętnika! Rozdział dedykowany Tobie...  

Muzyka

    Zerknąwszy niepewnie na okładkę gazety, słyszałam ciężkie krople upadające pod prysznicem, tworzące szum. Nie byłam wybitnie radosna, spoglądając tępym, pełnym mgły wzrokiem na swoje zdjęcie na okładce. Z radości, pod ten drogi, elegancki sufit nie skakałam. Serce też  wcale nie wyskakiwało z piersi. Przejeżdżałam tylko palcami po delikatnej strukturze kolorowego papieru, zastawiając się, gdzie ja u licha żyję. Za mahoniowymi drzwiami, gdzie odprężającemu prysznicowi oddawał się zmachany przez próbę Harry, coś stuknęło. Właściciel ciemnych, bujnych loków wybuchł potężnym, radosnym śmiechem, sprawiając, że zmarszczyłam ze zdziwieniem brwi. Zacisnęłam ze złością usta, znów nieprzychylnie zerkając na pierwszą stronę gazety, w pięknych barwach ukazującej zdjęcie moje i Harry’ego.

Wystarczyło, żeby zielonooki chwycił mnie za dłoń, gdy wychodziliśmy z hotelu do auta. I wielka afera. Poszło im trochę tego kolorowego tuszu na wydrukowanie milionów egzemplarzy. Czerwonego tuszu na napis „ Harry Styles ze swoją dziewczyną za RĘKĘ!” również zużyli nie mało. I zapytałabym się samej siebie w myślach, po co tu robić taką aferę o zwykły uścisk dłoni, ale ktoś donośnie zapukał do drzwi. Siłą woli, podskoczyłam wysoko, odrywając palce od gazety i wlepiając oczy w dywan. Rzuciłabym również ciche „Proszę” w stronę drzwi, domyślając się, że za nimi stoi Niall lub Zayn, czy też inny członek zespołu, tylko…Tylko, że żaden z chłopaków nie wali tak natarczywie w drzwi. Ja rozumiem, że tam za w łazience bierze prysznic Harry Styles, ale to jeszcze nie pożar…

Zamrugałam oczami i poprawiając niebieską koszulę, która pomarszczyła się niesfornie, skierowałam się do drzwi. Osoba stojąca z nimi denerwowała się coraz mocniej, głośno uderzając pięściami o drewno. Wreszcie chwyciłam dłonią złotawą klamkę i drzwi stanęły otworem, pozwalając mi ujrzeć niecierpliwego gościa. Nie wiedziałam sama, czy otwierać oczy ze zdziwienia czy z przerażenia. Gdy chowając dłoń do tylnej kieszeni jasnych, obcisłych dżinsów mój wzrok spotkał się  szarymi oczami Jacoba, język stanął mi kołkiem. Obserwując wymowne spojrzenie wyższego o głowę przyjaciela, zastanawiałam się, czy to już pora cofać się i uciekać…Kurczowo zaciskał palce na czarnej torbie. Natarczywym wzrokiem maltretował moje zdziwione oczy. Zaschło mi w gardle do tego stopnia, że chęć przywitania się sprawiała ból. Milczałam, zaciskając spocone palce na klamce. Jacob nie odzywał się ani jednym słowem. Stał hardo przede mną, trzymając jedną dłonią torbę, drugą swój czarny telefon. Brązowa bluza niechlujnie na nim wisiała. Czarne spodnie przytrzymywane skórzanym paskiem sprawiały wrażenie, jakby zaraz miały spaść. Ale ja i tak tylko wpatrywałam się w jego wzrok. W łazience, w której urzędował Harry znów coś huknęło. Tym razem odprężający się Styles nie wybuchł śmiechem.

- Jacob? Co ty tu robisz…- W zasadzie nie wiem, czy to było pytanie. Te słowa wypłynęły z moich ust bardzo nagle. Pełen pakiet zdziwienia – spozierało z moich oczu, wydobywało się z moich ust. Nawet po moich odrętwiałych ruchach można zauważyć, jak bardzo widok przyjaciela w progu wpłynął na mnie otępiająco. Co on tu, do licha, robi…?

- Mogę wejść? Czy mam tu stać tak do końca życia? – bąknął natychmiast, zaciskając palce mocniej na telefonie. Przestąpił z nogi na nogę, wprawiając mnie w większe niezręczne uczucie. Jeszcze raz przeanalizowałam słowa chłopaka stojącego przede mną i zamrugałam oczami. Natychmiast przesunęłam się bardziej w głąb pomieszczenia, otwierając szerzej luksusowe drzwi. Pewnym krokiem wszedł do środka, mijając mnie obojętnie i rozpraszając zapach swoich perfum, które były mi tak dobrze znane. Poczułam się prawie jak w domu. Nie odrywając lekko zlęknionego wzroku od pleców przyjaciela, zatrzasnęłam cichutko drzwi. Rozejrzał się po pomieszczeniu, odwracając w moją stronę.

- On tu jest? – wybełkotał poirytowany, pytając o Harry’ego. Rzucił torbą o podłogę. Skurczyłam się lekko, obejmując ramiona dłońmi. Podeszłam niepewnie bliżej.

- Jest pod prysznicem. Co tu robisz? – Kiedy mi spojrzał w oczy, spuściłam wzrok na drewnianą podłogę. Nie wiem, czemu tak się zlękłam. Tej pewności w ruchach Jacoba? Bezwzględnego, wymownego spojrzenia chłopaka? Przecież zawsze był wyższy ode mnie. I zawsze musiałam zadzierać lekko głowę, gdy chciałam spojrzeć mu w oczy. Różnica taka, że nie zawsze spoglądam na niego przestraszona. Tylko jak mam nie być przestraszoną, gdy wpada do mojego hotelowego pokoju, całkowicie rozgniewany. Oczywiście pod przykrywką obojętności. Jego nabuzowanie łaknęłam oczami, rozprawiając się sama ze sobą, co mu znowu zrobiłam.

- To ja poczekam. Wszystko znosiłem. Twoje bezwzględne posłuszeństwo, to że byłaś na każde jego pstryknięcie palcami. To że wypruwałaś sobie żyły, żeby być z nim. To że rzucałaś wszystko, byle polecieć do niego. Ale to już jest przegięcie, nie uważasz? – wysapał na wdechu, chowając telefon do tylnej kieszeni spodni. Zrobiło mi się nagle gorąco. Tak bardzo gorąco, że otworzyłam szeroko usta. Niemal poczułam, jak krew przyśpiesza w moich żyłach i wzburza się. Przyśpieszony oddech ocierał się o wargi, wysuszając je. Wyzywający wzrok Jacoba wbijał mnie boleśnie w dywan. Kurczyłam się bardzo powoli, nie przerywając naszego spojrzenia. Zahipnotyzowana zły wzrok chłopaka, popadałam w coraz większe zdumienie. Osłupiała całkowicie pozwalałam mojej klatce piersiowej unosić się w niespokojnym oddechu.

- Nie, nie uważam.

Spuściwszy oczy na kremowy dywan słyszałam, jak parska kpiącym śmiechem. Przeczesał dłonią brązowe włosy. Oddaliłam się w stronę nieposłanego nawet łóżka. Niechlujstwo Harry’ego wyjątkowo dzisiejszego dnia przestało mi przeszkadzać. Wzburzone fale materiału kołdry nie wyglądały tragicznie na przepięknym łóżku. Zapach prześcieradła, przesiąknięty nami, też do najgorszych nie należał… Zbliżająca się sylwetka Jacoba sprawiła, że podniosłam głowę, ale nie oczy. Bałam się jego spojrzenia tak samo, jak kroków skierowanych w moją stronę.

- Dla ciebie ćpanie, bo inaczej tego nie nazwę, to nie jest przesada? – Bardzo zdziwiony wypowiedział te słowa za moimi plecami. Poruszyłam nerwowo palcami, odwracając się bokiem. Na chwilę zajrzałam mu do oczu. Duże, czarne źrenice pełne po brzegi złości i bezradności. Tęczówki, zawsze tak wyjątkowo szare, teraz nazbyt pociemniałe. Zjechałam oczami do ust. Potem prześlizgnęłam się spojrzeniem po bluzie. Ostentacyjnie wbiłam pełen mgły wzrok w prześcieradło na łóżku.

- Ćpanie, tak? Ćpanie to inna kwestia. Mnie raczej chodzi o to, że cokolwiek by Harry nie zrobił, w twoich oczach i tak zawsze będzie robił źle. Wszystko co on robi i mówi, według ciebie jest złe. – wyszeptałam, bojaźliwie zerkając w stronę drzwi, za którymi nadal słychać było odgłosy spływającej wody. W tym momencie, słabość Harry’ego do brania długich, gorących prysznicy okazała się być ratunkiem. Modliłam się, by gorąca woda spływająca po Jego ciele była na tyle przyjemna, żeby nie zechciał wyjść z łazienki. Jeszcze bardziej modliłam się o to, by nie wyszedł z łazienki oplątany jedynie ręcznikiem. A szczytem moich modłów była prośba do Boga, by pokojówki przechodzące korytarzem nie musiały słyszeć wrzasków z tego pomieszczenia, gdy tych dwóch rzuciło się sobie do gardeł… Pokiwałam głową, zaciskając zęby. Brzęczące sprężyny w dużym, wysokim łóżku poinformowały mnie, że Jacob usiadł na łóżku. Westchnął głośno, z nieukrywanym niezadowoleniem.

- To jest inna sprawa, że ciebie nie szanuje. Ja tak to widzę. Ale tu już jest większy problem. Ja sobie nie życzę żebyś przebywała w towarzystwie ćpuna, rozumiesz? To już nie chodzi o niego, czy to on, czy ktokolwiek inny. Nie chcę, żebyś miała problemy, rozumiesz? I nie obchodzi mnie twoje zdanie. Ja sobie z nim muszę poważnie porozmawiać.

Otępiała dalej przez jego gniewne słowa, stałam  tuż przed nim. Zaciskałam szczękę i próbowałam uspokoić rozszalałe serce. Jacob ze wstrętem spojrzał na rozwaloną kołdrę. Zarzucił głową, odrzucając włosy na bok. Czupryna spadała mu niesfornie na czoło. Zszokowana niemożliwie spojrzałam na niego. Nic nie robił sobie z przerażenia, jakie wyciekało spod moich powiek. Zdrętwiała z szoku zastanawiałam się, co usłyszałam.

- Chyba się nie rozumiemy, Jacob. Ty nie umiesz zrozumieć, dlaczego ja tu jestem. I w tym tkwi problem. Harry ma kłopoty. Narkotyki są tylko  dowodem  na to, że sobie z nimi nie radzi. A ja tu jestem po to, żeby mu pomóc. Czy to jest takie trudne do pojęcia? – spytałam cichutko, spoglądając na niego już łagodniej. Obserwowałam w ciszy, jak rośnie w jego spojrzeniu gniew. Złość, jaką odkryłam w rysach twarzy przyjaciela sprawiła, że pożałowałam odwagi. Bałam się nawet jawnie oddychać. Nie lubiłam rozłoszczonego Jake’a. Zaciskające się pięści nie były dowodem na opanowanie.

- On jest tu problemem!  -  Wstał gwałtownie  i rozmachem ręki wskazał  na drzwi od łazienki. Cofnęłam się kolejne dwa kroki. -  Gdyby chciał sobie poradzić, poradziłby sobie! Poprosił kogoś o pomoc! A nie ćpał po kątach jak pieprzona gwiazda rocka! Nie widzisz, że ucieka w gówno? Dla ciebie ćpanie jest wyjściem z problemów? To nie on ma problem, to on jest tym problemem! I nie wmówisz mi, że jest inaczej. Może być idiotą, ale ciebie w to nie wciągnie! – Jego krzyki sprawiały, że musiałam cofnąć się jeszcze odrobinę w tył. Schowałam zlękniony wzrok w podłodze, uginając szyje w dół. Rażące słowa Jake’a godziły w uczucia. Serce zamierało mi w piersi z każdym kolejnym nowym słowem wyciekającym od chłopaka. I nie sprawiało wrażenia, jakby miało zaraz ruszyć. Psuł mi krew. Gorszym faktem było jednak to, że złość w nim rosła coraz mocniej. Tak, jak mój strach.

- Dlaczego mówisz tak, jakbyś oczekiwał, że zamienię się w egoistkę? Przecież nie mogę go zostawić samego! Skoro wdepnął w kłopoty, trzeba go z nich wyciągnąć. Od kłopotów się nie ucieka, Jake. Kłopoty się rozwiązuje! – odparłam szybko, łapiąc poły sweterka i przyciskające je ciasno do ciała. Nękające Jacoba wzburzenie stawało się coraz bardziej widoczne. Czerwieniał ze złości, a kłykcie stawały się coraz bielsze od zaciskania pięści. Nogi wrosły mi w ziemię. A w sercu zakorzeniła się panika. Cicha, spokojna, niezwykle paraliżująca.

- Ćpaniem? Ćpaniem, do cholery?! Nie lubię go, dobrze o tym wiesz, ale skoro to dla ciebie takie ważne, to ja zrobię wszystko żebyście z tego wyszli! A jeśli nie, to zamknę cię w piwnicy i nie wypuszczę, dopóki o nim nie zapomnisz! Cholera jasna, ja zwariuję!

W ciszy wysłuchiwałam wrzasków Jacoba. Jego uniesienie nie sprawiało mi bólu. Ból sprawiało mi przerażenie, które wcale nielekko mnie podrażniało. Dłonie, które zaciskałam mocno na swetrze, stały się wilgotne od potu. Kosmyki włosów wypadające z niechlujnego koczka przestały mi przeszkadzać. Przełknęłam ślinę.

 - Ty słyszysz, co mówisz? Robisz aferę, bo znalazłam narkotyki? I teraz posądzasz Harry'ego o to, że jest już w nałogu? – wyszeptałam, niedowierzając i traktując go zaniepokojonym wzrokiem. Zmuszona dźwiękiem skrzypiących drzwi odwróciłam wzrok. W progu łazienki stanął przestraszony Harry. Biały ręcznik oplatający Go w biodrach sprawiał wrażenie, jakby miał zaraz zjechać bezwładnie na podłogę. Mokre włosy sączyły kropelki na nagie plecy chłopaka. Przetrzepane chwile temu dłonią, wiły się we wszystkie strony. Przerażony wrzaskami Harry zaciskał palce na drzwiach. Powiększyły mu się oczy, gdy dostrzegł zdenerwowanego  Jacoba. Gdy przeniósł wzrok na mnie, natychmiastowo puścił drzwi. Widząc moje przerażenie, przytrzymawszy swój ręcznik, szybko się do mnie zbliżył. Obserwując nas w skupieniu, słuchał ciszy.

- Co tu się dzieje? – Ochrypły głos zaniepokojonego Harry’ego przywiódł mnie  z powrotem na ziemię. Zamrugałam nerwowo oczami i spojrzałam w Jego stronę. Oczekiwał odpowiedzi, patrząc pytająco i przyciskając ręcznik do ciała. Przeniósł spojrzenie na wzburzonego Jacoba. Harry widział złość wymalowaną na policzkach Evansa. Widział także mój strach. Nie spodobała mu się ta scenka...

- Od czegoś się zaczyna! A stąd prosta droga na dno! Pieprzony Hendrix!  - wrzask Jacoba przerwał ciszę. Zwróciwszy te słowa do Harry’ego wprawił Go w otępienie. Perfidnie sprawił, że brunetowi powiększyły się zielone oczy. Ostrzami ciętej mowy ćwiartował każdy skrawek mojego ciała. Znów się bałam.  - A Ty co? Co dzisiaj walisz, białe czy dajesz w żyłę? – krzyknąwszy do Harry’ego, nie odrywał od Niego oczu przepełnionych szałem. Zmrużyłam oczy od wrzasków i zerwałam się z miejsca. Trzęsące ciało uspokoiłam oddechem. Chwyciłam chłopaka za koszulkę.

- Jacob, skończ! – Błagalny ton nie zawsze działa. Chwyciwszy skrawek Jego bluzy, zaciskałam oczy, przytrzymując go w miejscu. Jak za ścianą słyszałam słowa Harry’ego, pytającego się, o czym mówi Jacob. Chłopak, do którego kurczowo się tuliłam, próbując go uspokoić, zagotował się w środku. Zignorował moje prośby i szarpania rękawów. Zostałam potraktowana ignorancją, gdy nie przejmował się moimi szeptami i spoglądał ponad moje ramię, piorunując zielonookiego.

- Co, nie wiesz? Tak się zaćpałeś, że nie pamiętasz? Szlag mnie trafi zaraz, zejdź mi z oczu bo to się źle skończy...

Rozpłakałam się. I wcale nie specjalnie, po to, by uspokoić Jacoba. Łzy pociekły mi cicho po policzkach, gdy zaciskałam z całych sił bluzę chłopaka. Płynęły szybko po rozgrzanej skórze. Nieprzyjemny dotyk kropel zjechał na brodę. Nieprzytomnie prosiłam szarookiego, by się uspokoił. Nie mając możliwości zapanować na sobą, zaszlochałam.

- Wydaję mi się, że  nie mamy o czym rozmawiać. I to ty powinieneś wyjść z tego pokoju, bo dopiero wtedy źle się to skończy...- Słowa Harry’ego zadziałały na mnie destrukcyjnie.  - Am, nie płacz... 
Zagryzając wargi, wypuszczałam kolejne hektolitry cichych łez, wsiąkających w pachnąca bluzę Jake’a. Serce podchodzące do gardła wprawiało mnie w obrzydzenie. Chłopak przycisnął mnie do siebie mocniej.

- Czy ty nie widzisz, jak ją krzywdzisz...? Co się z tobą dzieje, Harry, że ona musi to wszystko znosić? Gdyby ci na niej zależało, powiedziałbyś chociaż jej o tym. A nie uciekał w prochy. To niczego nie załatwi, a tylko pogorszy sprawę.

- I ty wiesz lepiej, co jest dla mnie dobre tak? Widzisz drzazgę w moim oku, a w swoim nie widzisz belki. Sam ją ranisz, wiesz? Tym, że próbujesz ograniczyć moje i jej kontakty. Ja jej ranić nie mogę, a ty możesz, tak?

- Ale to przez ciebie ona cierpi, nie przeze mnie. Kto przy niej jest częściej? Ja czy ty? To że to jest twoja dziewczyna, o niczym nie świadczy. Wiem o niej więcej, niż ty. Poświęcam jej więcej czasu niż ty. Wiesz, że nigdy cię nie akceptowałem. Ale chcę ci pomóc tylko ze względu na Am. – wyartykułował, spoglądając na mnie z góry, wciąż przyciskając ramionami do siebie. Drżałam niepozornie, zaciskając mokre od łez usta, by tylko powstrzymać drgawki. Zbierałam się na jakiekolwiek słowa. Wszystkie tak idealnie ugrzęzły mi w gardle. Nawet najmniejszy, szemrany wyraz nie chciał przejść przez moje usta. Błagalnym szarpaniem bluzy prosiłam, żeby Jacob wreszcie się uspokoił. Władcze szaleństwo wciąż się w nim kołysało, z taką różnicą, że teraz zaczynał odrobinę ciszej wrzeszczeć…

- Przestańcie wreszcie! – I to był właśnie mój wrzask. Przeraźliwie domagający się uwagi. Tym razem tak samo zostałam zignorowana. Przez Jake’a wpatrującego się morderczo w chłopaka o bujnych lokach. I przez ów chłopaka z lokami, który zdeterminowany i wyprowadzony z równowagi, sinymi palcami przytrzymywał ręcznik na biodrach.

- Ja nie potrzebuję pomocy.