Dwudziesty czwarty

Witam Was, pierdoły moje. Wiecie, ostatnio miałam bardzo przykry sen. Naprawdę bardzo przykry. I w normalnym wypadku, zadzwoniłabym do osoby, która mi się przyśniła, by spytać, czy wszystko w porządku. Niestety nie mam numeru do Harry'ego Stylesa. Podejrzewam, że gdybym takowy miała, Harry byłby zmuszony odebrać połączenie i wysłuchiwać mojego przyśpieszonego oddechu, gdy opowiadałabym Mu, co okropnego spotkało mnie we śnie. Dawno nie miałam takiego koszmaru... Wyobraźcie sobie, że przyśniło mi się pędzące auto Stylesa. Range Rover, czarny, błyszczący. Niesamowicie rozpędzony po niemieckiej autostradzie. W pewnym momencie, Harry, prowadzący auto, traci nad nim panowanie. Obserwuję, jak auto przechyla się i sunie po asfalcie bokiem. Przekręca się na dach, a Harry wypada na ulicę. Range Rover przekręca się kolejny raz na dach, przygniatając tym samym ciało Harry'ego. Dalej nie ma nic. A po chwili widzę Go, leżącego w szpitalu. Widzę swoje policzki odbijające się od szyby, przy której stoję, a za którą widzę łóżko. Łóżko, na którym lezy On, całkowicie nieprzytomny. Miliony bandaży, plastrów, kabelki przy sinej skórze, kroplówka, cykanie zegara, zadrapania na szyi i policzkach. Czuję, jak ktoś kładzie mi dłoń na plecach. Potem dowiaduję się, że Harry ma uszkodzony rdzeń mózgu. Jego ciało żyje, ale mózg już nie i nigdy nie będzie. Przy życiu przytrzymuje go maszyna. Moim zadaniem jest podjęcie decyzji - czy Harry może zostać odłączony od maszyny... Gdy obudziłam się, w pamięci mając obraz Jego ciała w sali szpitalnej, zastanawiałam się, biorąc prysznic, czy powinnam płakać, czy cieszyć się, że był to tylko zwykły koszmar... Płakać nie płakałam. Jednak obraz Jego zadrapanej, poobijanej twarzy towarzyszył mi przez cały dzień, gdy na ulicy widziałam Range Rovera, nie pozwalał mi się tez cieszyć. Tego jednego dnia żałowałam, że nie mogę do Niego zadzwonić, by spytać, czy wszystko jest okay... 

Kochani, co u Was? Piszecie mi piękne komentarze, ale w ogóle nie opowiadacie, co u Was słychać. Wiem jedynie, że Prudie zmaga się z przygotowaniami do egzaminu, Cookies jest zabiegana, a pozostałe delikwentki milczą! Brak mi Was niewyobrażalnie. A co gorsza - brak mi Amiry i Harry'ego... 

Dedykacja? Dedykacja jest. Dla Julii. Bo jest niesamowicie cierpliwa dla mnie. Zaczęłyśmy pisać coś razem. To coś ma już jedenaście rozdziałów. Dziewucha użera się ze mną i z moim brakiem czasu niezawodnie. Na Boga, to jest jakiś anioł...

Muzyka

Obudził mnie. Trzeba przyznać, że ładnie mnie obudził. Bo tak mi rękę wsadził. Pod kołdrę, głęboko, odsłaniając koszulkę i przyciskając palce do brzucha. I zimno mi się zrobiło, od tych Jego palców. Poczułam ciepły oddech na policzkach. Nie miałam wyjścia. Musiałam otworzyć oczy, jeszcze chwilę temu lekko zamknięte, kiedy pływałam we śnie. I tak mnie obudził, miło, z czułością, przyklejony dłonią do mojego płaskiego brzucha. A ciemności było tyle, że nawet nie mogłam spojrzeć w Jego jasne, zielone oczy. Podciągnęłam dłoń do twarzy, zginając nogę i podciągając kolana pod brzuch. Przesunął swoją dłoń na gołe udo i po omacku dotarł palcami do twarzy. Odsłonił włosy z moich policzków, chociaż pewnie nawet ich nie mógł dostrzec. Dopiero po kilku minutach usłyszałam deszcz uderzający o szybę. Pokój nagle oblał się jasnym światłem. Na jedną, krótką sekundę, kiedy przez granatowe niebo przecisnęła się szpiczasta błyskawica. Burza? Zadygotałam, wyplątując dłonie spod kołdry. Zagrzmiało tak głośno, że zadrżałam, podkurczając bardziej nogi. Nagle zakręciło mi się w głowie, a krew przyśpieszyła. Gwałtowna pobudka zaczęła być bolesna dla mojego umysłu. Jasny przebłysk rozświetlający ścianę i obraz naprzeciwko łóżka na kilka sekund sprawił, że zamknęłam oczy i zmarszczyłam czoło boleśnie. I wtedy wycharczałam mu takie niemrawe „ Harry…” przy policzku, miętosząc kołdrę, jak mała dziewczynka i krzywiąc usta w grymasie. Nie widział tego, tak samo, jak ja nie widziałam Jego twarzy. Za oknem szalało. Szalał deszcz uderzający drobnymi kropelkami o szkło, tak drastycznie wybudzając mnie z przyjemnej agonii snu. Dobudzałam zmysły, zastanawiając się, czy ta dłoń Harry’ego na moim udzie się przesuwa. Poduszka pachniała deszczem? Jakim cudem…

- Am, wstawaj…

Ja mam wstać? Dlaczego ja mam wstać…Jest przecież tak ciemno. Jest środek nocy, ale Harry tego nie wie. I każe mi wstawać z tego miękkiego łóżka, usłanego kołdrą przesiąkniętą zapachem naszych ciał. Właśnie kazał mi poderwać ciało z tego śliskiego prześcieradła. Zawsze lubił marzyć. Ale jakim cudem ubzdurał sobie, że ja, ledwo dobudzona, na granicy snów, nieprzytomna, wystawię nogę spod kołdry…

- Harry, czy ciebie do końca…- mruknęłam, przejeżdżając dłonią po policzkach. Nie usłyszał, jak ziewam, gdy zasłoniłam sobie usta, przyciskając twarz do Jego koszulki nad szyją. Pogłaskał mnie po głowie, a za oknem znów błysnął blask rzucany przez przebiegłą błyskawicę. Rzuciła trochę jasności na pofałdowaną kołdrę, przykrywającą nasze ciała. – Jest środek nocy. I burza. I wiesz, sam sobie wstawaj. – wychrypiałam, wyprostowując jedną nogę. Ta poduszka naprawdę pachnie deszczem…A On się uśmiechnął. Wiem, ze się uśmiechnął, bo tak charakterystycznie westchnął, a mięśnie szyi zadrgały. Gładził mnie po włosach, kiedy nie umiałam powstrzymać ziewania w Jego lekką, białą koszulkę. Jeżeli On myśli, że ja się stąd ruszę, ma niezłe ambicje.

- Wstawaj, wstawaj…

Mruknęłam mu jeszcze raz, że nie. Odszepnął, że tak. Zagryzłam wargę i stwierdziłam, że przecież Harry chyba zwariował. I już miałam odwracać się w lewą stronę, wyciągać nogi i wygodnie opatulać się kołdrą. Planowałam ignorowanie i uspokajanie serca, które kilka minut temu zebrało się do galopu, gdy gwałtownie zostałam obudzona, nieprzygotowana na głośne grzmoty burzy. Adrenalina w nocy podnosi się szybciej. Zwłaszcza, gdy ktoś w taki nietypowy sposób dobudza zmysły. Zimnymi palcami… I tak bym leżała, wdychając zapach deszczu, poniewierający się na poduszce, z nieznanych mi powodów. Ziewałabym ukradkowo przy szyi Harry’ego, który cicho prosząc mnie, przeczesywał palcami potargane kosmyki moich włosów. Nie raczył powiedzieć, dlaczego mam wstawać. Tylko tak mnie gładził. Głupi był, bo szeptał, że mam wstawać, a tymi swoimi szorstkimi palcami jeżdżącymi po mojej szyi i policzkach jeszcze mocniej mnie usypiał. W końcu znów usłyszeliśmy uderzenie pioruna, gdzieś w oddali, w tym całym Toronto. Przypomniało mu się chyba, że chciał, by wystawiła ciało spod kołdry. Jęknął mi do ucha, a potem wyszeptał prośbę. Wstać mam?

- Ale po co ja mam wstawać, burza, noc, deszcz jest…I oddaj mi kołdrę, bo… - mruczałam tak nieprzytomnie, delikatnie trzymając skrawek białej kołdry. Ten sam, który w palcach miął Harry, próbując odkryć moje zastygłe ciało. Niedobudzona, zdenerwowałam się na Niego, a raczej na te Jego dziwne próby zabrania mi kołdry. Wyciągnęłam rękę i złapałam Go za szyję. Odepchnęłam mu brodę, albo ramiona, sama nie wiem. W końcu chowałam nos w poduszce i usilnie starałam się spać dalej. Westchnął tak głośno, że nawet materiał poduszki tego nie przygłuszył. Grzmoty za oknem, deszcz chlustający zawzięcie w szybę i parapet, szum kołdry, którą miętosiłam nogami – nic Go nie zagłuszyło.

- Nie chcę iść sam na spacer w deszczu. No, wstawaj.

Mój jedyny Boże. Zesłałeś mi na świat takie chodzące, pachnące, kochające cudo z lokami na głowie. Kocha mnie. Ja Jego. Ma takie kochane oczy. I nos, który zawsze marszczy, gdy łapię Go za stopę. Albo za uszy. Nie lubi dżemu truskawkowego. I zawsze zapomina zapiąć guziki przy rękawach w koszuli. Ale z pomysłem spaceru w środku burzy, w dodatku w środku nocy, jeszcze nigdy nie zastrzelił mojej świadomości. Tymczasem właśnie to stworzenie, maltretujące moje ciało swoimi palcami, jawnie wdychało mój zapach, z nosem przy szyi. I błagało. Żebym wstała, wyszła z hotelu, na deszcz, na burzę, na spacer. Mój Boże, mój kochany Boże…

To oczywiste, że wstałam. Że wstałam, ziewnęłam kolejny raz, złapałam Go za dłoń i zdecydowałam się wyjść na deszcz. Bo Harry chciał koniecznie o drugiej nad ranem iść na spacer. Swoje zszokowanie i zmęczenie schowałam do kieszeni spodni, które kazał mi założyć, zaraz po tym, gdy zerwał ze mnie piżamę. A burza się uspokajała, grzmoty cichły, oddech był coraz bardziej słyszalny. Miał takie ciepłe paluchy, kiedy zapinał mi spodnie. Szemrał coś, że jest noc. Nie zdążyłam zauważyć, naprawdę…Twierdził, że pada deszcz, a to dobrze. Przeciągając mi przez zdrętwiałą szyję swoją bluzę mówił, że to doskonały moment na nasz spacer.  Zachłysnęłam się zapachem proszku do prania, emanującego z kaptura tej granatowej albo czarnej bluzy. Przelewałam się przez ręce chłopaka. A On szeptał i zasuwał suwak. Nocą paparazzi za Nim nie węszą. A deszcz chlustający o chodniki Toronto skutecznie odstrasza ludzi od zwiedzania miasta. Tak delikatnie zapinał mi ten cały suwak, żeby nie podciąć brody zamkiem. Umierałam mu w palcach. Przelewałam się przez dłonie. Chęć ułożenia głowy w poduszce dominowała. Pomógł mi się do końca ubrać. W blasku lampki, którą zapalił, by lepiej mnie widzieć, dostrzegłam Jego lekki uśmiech.

Z hotelu wychodziliśmy starając się nie zrobić hałasu. Trochę nam to nie wychodziło, biorąc pod uwagę to, że byłam mocno zaspana. Z tego tytułu podwinęła mi się noga, zahaczają o dywan na korytarzu. Gdyby w porę nie złapał mnie mocniej za dłoń, upadłabym wyjątkowo boleśnie. Chwycona pewniej za palce, pozwoliłam przyciągnąć się bliżej Jego ciepłego ciała. Na granatową bluzę narzucił skórzaną kurtkę, kaptur wyciągając na zewnątrz.  Starałam się stawiać pewniejsze kroki, jednak nogi miałam wyjątkowo „zwaciałe”. Całe ciało mruczało do Niego – dotknij mnie. Pomimo tego, że przecież dotykał mnie wyjątkowo idealnie. Nie ściskał mi palców, jak czasami robi, gdy boi się ataku fanów. Wtedy szepczę ciche prośby do Boga, żeby nie połamał mi palców. Ma przecież tyle siły, że odrobina więcej wysiłku, a moje kości będą pogruchotane. Teraz subtelnie chował moje kościste palce w swojej dłoni. Objęłam Go w pasie, nurkując nosem w pachnącej Jego skórą bluzie. Od aromatu Jego ciała pachnącego tak specyficznie zakręciło mi się w głowie. Znów nie mogłam oddychać. Zresztą, jak zwykle. Gdy tylko pozwalał mi upajać się tym zapachem, miał okazję patrzeć, jak szaleją mi oczy, gdy umieram z przyjemności. Ścisnęłam Go mocniej i  spod półprzymkniętych powiek obserwowałam kinkiet mrugający na ścianie. W korytarzu było szarawo. Śliskie drzwi od apartamentów błyszczały w świetle lekkiej żarówki. Środek nocy w hotelu takim jak ten był wyjątkowo cichy. Przez szerokie okno osadzone między  dwoma małymi filarami wpadał intensywny zapach deszczu. Chłód lgnący do ramion  nie był mi straszny. Od oddechu Harry’ego  kołyszącego się przy moim czole było mi wystarczająco ciepło. Zamknęłam na moment szczypiące oczy, a kiedy je otworzyłam, czekaliśmy na windę. Harry spuszczał głowę, wpatrując się w swoje buty. Zmysły szalały, kiedy całkiem od niechcenia smyrgał mnie kciukiem po dłoni. Zacisnęłam wargi, wycedzając powietrze z wnętrza ust. Doprowadzał mnie tym do szału – niezależnie od tego, czy bawił się moją skóra specjalnie, czy dla zabicia czasu. Doskonale zdawał sobie sprawę, jak bardzo czuła jestem na takie gesty. I najwyraźniej podobało mu się, jak pod każdym dotykiem drżę. Znaliśmy się długo. A ja wciąż reagowałam tak samo – jak głupia, naiwna nastolatka – rumieniłam się na potęgę. Winda trzasnęła. Weszliśmy do środka, obserwując siebie w lustrze. Cierpliwie czekałam, aż przyciśnie kciukiem czerwony, podświetlany guzik. Winda ruszyła niepozornie w dół. Harry spuścił głowę odnajdując mój mętny wzrok. Zaspane oczy rejestrowały Jego troskliwy wzrok spod sprężystych włosów. Kochałam Jego oczy. Dokładnie tak mocno, jak zawsze spierzchnięte, malinowe usta. Szorstkie, duże paluchy u dłoni. Kościste biodra, które nieświadomie wbija mi w ciało, kiedy w nocy przylega do mnie całym sobą. Kochałam te oczy tak mocno, że nikt nie jest w stanie wyobrazić sobie, że da się bardziej… Te zielone, duże zwierciadła – zawsze inne. Raz wyjątkowo jasne i przepełnione radością. Innym razem wygasłe, martwe, poszarzałe. Zielona toń z wyjątkowymi, ciemniejszymi plamkami przy źrenicach. Uwielbiałam gasnąć i drętwieć, wpatrując się w Jego mądre oczy. Tylko teraz byłam zbyt zaspana, by oddawać się takiemu samobójstwu.  Dlatego niedosłyszalnie mruknęłam, objęłam Go w pasie i przylgnęłam policzkiem do emanującej ciepłem klatki piersiowej chłopaka. Chyba nie był zdziwiony moim gestem. Rzadko przecież przytulałam  Go w taki sposób. Dobrowolnie. Z własnej potrzeby. Zawsze wstydziłam  się swoich czułości. Jednocześnie przecież bałam się odtrącenia. Czasami tak robił, prawda? A ja wtedy byłam taka pusta i martwa od środka.

   Tym razem, jak od jakiegoś czasu, nie odtrącił mnie z nieznanych powodów,  ani nie podarował minimalnej dawki obojętności. Przygarnął moją głowę pod swoją brodę i zatopił nos w puszystych włosach. Wymruczałam coś niezrozumiałego, zupełnie nieświadomie. Słyszałam, jak zaciąga się moim zapachem. Winda skrzypnęłam cichutko, gdy oparł się o jedno z luster. Myślę, że tak przypadkowo, gdy zbyt mocno do Niego przylgnęłam. Uczepiona, jak mała małpka, schowana między Jego ramionami, nie starałam się dobudzać. Byłam jeszcze taka sztywna. Podniósł dłoń do mojej szyi, a winda znów zatrzeszczała. Drzwi stanęły otworem, a w oddali lekko oświetlona recepcja. Oderwałam się od chłopaka i chwycona za dłoń podreptałam z Harrym. Poprowadzona w stronę szklanych drzwi obserwowałam krople deszczu podświetlone przez uliczną latarnię widoczną za szybą. Minęliśmy recepcję i wątłą blondynkę siedzącą na skórzanych fotelu. Zielona lampka ustawiona na marmurowym blacie oświetlała jej zmęczoną twarz. Zerknęła na nas przelotnie i wróciła do obserwowania rzucającego lekka poświatę ekranu komputera. Pchnęliśmy z  Harrym drzwi, wdychając jednocześnie zapach deszczu. Mżyło lekko, a w smudze światła latarni padającego na mokry, brudny chodnik  widoczne były  maleńkie kropelki spadające w dół. Ścisnęłam Jego palce.

Już mieliśmy schodzić po schodkach, gdy zatrzymał mnie. Chwycił palcami kaptur i zaciągnął jego materiał na moją głowę. Opętała mnie woń Jego perfum, które znalazły swoje miejsce między niteczkami bluzy. Chłód deszczyku okalał mi twarz. Uciekliśmy schodami w dół, łapiąc się ponownie za dłonie. Zachwiałam się u stóp schodów, a potem dałam się poprowadzić jedną z ulic Toronto.

     Bardzo mi się ten spacer podobał. Podobały mi się ciemne, mokre uliczki miasta. Jego ciepłe ciało blisko mojego zziębłego. Zapach mokrej ziemi, liści, deszczu. Jego perfumy. Podobał mi się brak ludzi na ulicach. Te granatowe pięknie ciemne niebo. Jego kciuk bawiący się moim palcem wskazującym. I strasznie mi się podobało, gdy przystanął nagle, przy jakimś muzeum i ułożył dłoń na moich biodrach. Deszcz wtedy tak mocniej padał. Wiem, bo z lekka moczył mi policzki, gdy zadarłam głowę. Zachciało mi się zobaczyć, dlaczego zatrzymał się na środku chodnika, niedaleko kałuży. W jej tafli odbijał się księżyc, a mi spływała kropla deszczu po brodzie. Wtedy Harry się uśmiechnął półgębkiem. Tak cwaniacko, jak robi wtedy, kiedy prosi się o przeczesywanie włosów. Bo….wbrew pozorom, Harry bardzo lubi, gdy ktoś bawi się Jego słynnymi loczkami. No, może z wyjątkami. Kiedy ja maltretuję Jego włosy, piszczy na moich kolanach z przyjemności. Inaczej reaguje, kiedy ciemne kosmyki dostaną się w palce Louisa… Wracając do tego Jego uśmiechu. Półgębkiem, bo półgębkiem. Ale oczy mu się świeciły tak mocno, że w pierwszej chwili posądziłam Go o płacz. Mrugnęłam wraz z kropelką spadającą na mój policzek. A On mruknął tak bardzo poważnie – „ Obawiam się, że jesteś kobietą mojego życia.” A ja spuściłam głowę i zaczęłam się tak cicho, ale bardzo śmiać. Rozbawiony obserwował, jak zdrowo śmieję się ze słów, które wycedził spomiędzy ust. Śmialismy się. Tak cicho, ale mocno, prawie do rozpuku. Poderwałam głowę do góry i trzęsąc się, obserwowałam Jego bieluchne zęby i dołeczki w policzkach. Pokiwał głową, wprawiając włosy w taneczne drganie.

- Dobrze ci ten spacer zrobi. Glowa cię boli. Dotlenisz się i przestaniesz mówić takie farmazony.

No i wydawał się moim szeptem urażony. Obok nas przejechał czarny, terenowy samochód. Odwróciliśmy się dla niepoznaki. Potem się schylił… Zawahał się przed tym, by dotknąć moich warg swoimi. Patrzył uważnie na moje usta. Uśmiechnął się tak ciepło – zupełnie jak do swoich fanek. Kiedyś też się tak do mnie uśmiechał. Na samym początku, gdy musiał traktować mnie jak fankę… Poderwałam dloń do Jego policzka. Był z lekka szorstki. Nachylił się jeszcze niżej i poczułam jak  naciska suchymi ustami te moje, bardzo wtedy nieprzygotowane na lekki dotyk. Wsunęłam dłonie pod skórzaną kurtkę Styles’a. Wraz z pogłębieniem pocałunku, nasze usta stawały się wilgotniejsze. Odessać się od Niego było wyzwaniem. Kiedy udało mi się jednak przerwać całusa,  schowałam zawstydzone policzki w materiał Jego bluzy. Potem powiedział, że musimy wracać do hotelu, bo się przeziębię. A ja wtedy pomyślałam, że  gdybym się rozchorowała, byłabym szczęśliwa. Ucałowałam Jego chłodny policzek. Kazał mi zapamiętać jak wygląda Toronto nocą. Zapamiętałam jedynie Jego szept i odgłos kroków kroczących po kałuży. Pachniało deszczem. I oczywiście, że marzeniem też pachniało…